Για όσους δεν παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο (πρώην) φοιτητικό κίνημα, φαίνεται μάλλον παράδοξη η εκλογική κυριαρχία της συντηρητικής φοιτητικής παράταξης επί 32 συναπτά χρόνια, κυριαρχία που επιβεβαιώθηκε και μάλιστα με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο στις χθεσινές φοιτητικές εκλογές. Το συριζαίικο «BLOCO» υπέστη τις συνέπειες της αντικυβερνητικής οργής.
Τίποτα το παράδοξο δεν υπάρχει ωστόσο. Το «φοιτητικό κίνημα» ακολούθησε με «επαναστατική» συνέπεια την κατιούσα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Χωρίς ένα πανελλαδικά αναγνωρισμένο ενιαίο φοιτητικό όργανο, μετά την ουσιαστική διάλυση της ΕΦΕΕ, τα ακραία συνθήματα, οι εξτρεμιστικές ενέργειες, οι ανεξέλεγκτες καταλήψεις και οι συνεχείς βανδαλισμοί των πανεπιστημίων δημιούργησαν απέχθεια στη μεγάλη μάζα των φοιτητών που εκφράζεται επί δεκαετίες ολόκληρες είτε με την αποχή είτε με την υπερψήφιση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.
Εκείνη που βγαίνει βαριά πληγωμένη από αυτή την κατάντια είναι η Παιδεία και η έρευνα, με άμεσες αρνητικές επιπτώσεις στην σημερινή κατάσταση της χώρας. Οι ηρωικές προσπάθειες πολλών φωτισμένων καθηγητών και οι διακρίσεις αξιόλογων φοιτητών σκιάζονται από το γενικό μπάχαλο που επικρατεί. Δεκάδες χιλιάδες παιδιά αναζητούν, με μεγάλο κόστος, τη μόρφωση και τον επαγγελματικό τους εξοπλισμό στο εξωτερικό.
Η άμεση κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου της παρανομίας και της ασυδοσίας είναι κύρια προϋπόθεση για το ξεκίνημα μιας νέας εποχής για την Παιδεία και για τη χώρα.