Ανακοινώθηκε επιτέλους η αναμενόμενη μείωση του βασικού επιτοκίου της ΕΚΤ από το 0,75% στο 0,5%. Πολύ αργά. Πολύ λίγο! Τα «παιδία» της Ευρώπης «παίζει» με τον αποπληθωρισμό, καθώς η μείωση των επιτοκίων ουδόλως συμβαδίζει με την πολυπόθητη αύξηση ρευστότητας. Κάθε άλλο. Η μείωση συνοδεύεται με πλήρη ουδετερότητα έναντι της ζήτησης χρήματος που προσδιορίζεται σταθερά από τις εμπορικές τράπεζες. Αν η ύφεση έχει οδηγήσει επιχειρήσεις και νοικοκυριά σε περιορισμένη ζήτηση χρήματος, αυτή θα συνεχιστεί με την ελπίδα μήπως και αντιδράσει η αγορά μετά τη… «μείωση του βασικού επιτοκίου» (sic). Εάν τραπεζικά συστήματα χωρών της ΕΕ βρίσκονται σε κρίση εξαιτίας μη εξυπηρετούμενων δανείων και άλλων προβληματικών στοιχείων στο χαρτοφυλάκιό τους (π.χ. Ελλάδα), επίσης καμία ελπίδα.
Οι τράπεζες θα συνεχίζουν να μη διαθέτουν ρευστότητα στην αγορά, να μη δίνουν δάνεια, να περιορίζουν την υφιστάμενη δανειοδότηση επιχειρήσεων και νοικοκυριών, με την ελπίδα μήπως και αν βελτιωθεί η κατάστασή τους από τη… «μείωση του βασικού επιτοκίου». Οικονομίες στο έλεος των τραπεζών και του τρόπου που οι διοικήσεις τους ορίζουν τις βέλτιστες γι? αυτές αποφάσεις. Εν τω μεταξύ, επιχειρήσεις κλείνουν ή ξεπουλιούνται με αντίτιμο την αναδοχή των δανείων τους. Καλοί επιχειρηματίες γίνονται προβληματικοί, ενώ ανεργία και φτώχεια καλπάζουν. Οι δε πολιτικοί σφυρίζουν αδιάφορα, προστατευμένοι από την ανεξαρτησία των νομισματικών αρχών και την αδυναμία τους να παρεμβαίνουν εκεί που το σύστημα (που οι ίδιοι έφτιαξαν) δεν τους επιτρέπει. Και οι ειδήμονες σχεδιάζουν με την άνεση του χρόνου της χλιδάτης ζωής τους, αναμένοντας τα σημάδια της ανάκαμψης από το εναπομείναν της οικονομίας. Αρκεί να είναι σημάδια ανάκαμψης. Ασχέτως εάν προέρχονται από μια αποδεκατισμένη κοινωνία. Οι εντός των τειχών θα πανηγυρίσουν.
Μεταξύ αυτών, αυτοί που αποθησαύριζαν εκμεταλλευόμενοι το σύστημα της κρίσης (ραντιέρηδες, κρατικοδίαιτοι, υπηρέτες του πελατειακού πολιτικού συστήματος και χρηματοδότες ή συνεργοί του κάθε «Ακη» ή «Παπαγεωργόπουλου»). Οι άλλοι απλώς θα περιμένουν απέξω μήπως και κληθούν στο τρένο της ανάπτυξης, ελπίζοντας να περάσει από τον σταθμό της περιοχής τους και να έχει διαθέσιμες θέσεις για τις δικές τους δεξιότητες. Τότε θα ξαναβρούν δουλειά. Μέχρι τότε θα πανηγυρίζουν για την ανάκαμψη των άλλων… όταν έρθει!…