Πριν από πολλά χρόνια το Oxford Union είχε οργανώσει ένα debate με τίτλο: Condemn social violence or understand the reasons of social violence. Ή κάτι με αυτό το νόημα. Η σωστή απάντηση βέβαια στο δίλημμα είναι: και τα δυο. Εναντιώνομαι στη βία των μολότοφ αλλά και προσπαθώ να κατανοήσω γιατί νέοι άνθρωποι καταφεύγουν στις μολότοφ.
Ένας πολιτικός με την ευφυΐα και τον πραγματισμό του Gordon Brown μπορούσε να καταλάβει και να είναι ταυτόχρονα: tough on crime, tough on the sources of crime.
Η βία έχει πραγματικό κοινωνιοψυχολογικό υπόβαθρο: εφήβους που μεγαλώνουν με διαλυμένο τον οικογενειακό και κοινωνικό ιστό, που ζουν την απόρριψη, την απελπισία, την αποτυχία, την αδικία, τη φτώχεια, την ανεργία των γονιών τους, την ανισότητα ευκαιριών. Ή απλά την πλήξη μιας ζωής στερημένης νοήματος. Δεν καταφεύγουν όλοι όσοι υπέστησαν φτώχεια, αντιξοότητες, αδικίες, στις μολότοφ. Oι περισσότεροι το παλεύουν και προχωράνε. Αλλά μια μικρή μειοψηφία δεν τα καταφέρνει να δώσει μια πιο δημιουργική διέξοδο στα κοινωνικά και υπαρξιακά της αδιέξοδα. Σε κάθε περίπτωση πίσω από τη μολότοφ υπάρχουν αποτυχίες.
Η κατανόηση των αιτίων της βίας επιβάλλει δραστικότερες κοινωνικές πολιτικές. Δεν νομιμοποιεί όμως το κράτος να επιτρέπεται, να ανέχεται τη βία. Να σχετικοποιεί τις μολότοφ ως τάχα μια ακόμα από τις πολλές εκδοχές βίας (έκνομης ή νόμιμης) στην κοινωνία, όπως κάνουν κάποιοι συνήγοροι των μπαχαλάκηδων των Εξαρχείων. Γιατί αυτό οδηγεί στη διάλυση του κράτους δικαίου, στην ανομία από την οποία πάντα κερδίζουν οι ισχυρότεροι. Γι’ αυτό ο Χρυσοχοΐδης έχει δίκιο.
Στον αντίποδα όμως των αφελών κουμπαγιά αριστερών που είναι διατεθειμένοι να δεχτούν να καίγεται η Αθήνα επειδή η κοινωνική αδικία προϋπάρχει, υπάρχουν «οι άλλοι». Οι κτηνώδεις «ρίξ’τους ξύλο» macho δεξιοί, ή το νέο είδος των καθ’ ημάς alt-right τρομάρα μας. Αυτοί δεν έχουν καταλάβει τίποτα, και δεν τους ενδιαφέρει. Κάποιος επίμονα πολιτευόμενος, επιζητώντας τα δέκα λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν, επέλεξε να προσβάλει ωμά και χυδαία ένα νεκρό 15χρονο, αποκαλώντας τον «αξιολύπητο παιδί διαλυμένης οικογένειας».
Προφανώς υπάρχουν άνθρωποι με EQ χαμηλότερο από τα χρόνια ζωής του Γρηγορόπουλου.
Που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ένας ευφυής, ευαίσθητος και μη αφελής άνθρωπος μπορεί να καταδικάζει απερίφραστα τη βία και παράλληλα να μην είναι τόσο ηλίθιος ώστε να αποπατεί στη μνήμη νεκρών παιδιών. Κι αν αυτό λέγεται political correctness, τότε ζήτω το political correctness.
Οι Τζέραλντ Φορντ της alt-right πολιτικής ωμότητας αδυνατούν να μασάνε τσίχλα και να περπατάνε ταυτόχρονα.
*Δανεισμένο από την ανάρτηση του καθηγητή Γιώργου Παγουλάτου στο fb. Τον τίτλο έβαλε η Μεταρρύθμιση.