«Όταν η οικονομία σε πληγώνει, στρέψου στα κοινωνικά ζητήματα και, αν δεν έχεις, να τα εφεύρεις». Αυτή την παραδοσιακή αρχή, ιδίως για τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, έθεσαν σε εφαρμογή οι Γάλλοι, με το «γάμο για όλους», δηλαδή και για τους ομοφυλόφιλους, που ψηφίστηκε οριστικά χτες. Μια νίκη ασφαλώς, που κινδυνεύει όμως να αποβεί πύρρεια.
Κοινωνία αρκετά απελευθερωμένη, με ένα «σύμφωνο συμβίωσης» (επίσης «για όλους») που κλείνει μια δεκαετία και έχει πια ριζώσει νομικά και ψυχολογικά, οι Γάλλοι δεν θα είχαν ίσως ιδιαίτερο λόγο να επιχειρήσουν το πέρασμα σε έναν πλήρη «γάμο». Το ότι το επιχείρησε ο Φρανσουά Ολάντ, και μάλιστα στην αρχή της θητείας του, δεν οφείλεται μόνο στο ότι αποτελούσε μια από τις 60 προεκλογικές δεσμεύσεις του, αλλά και στη συγκυρία. Με διαρκώς αμυντική στάση στα θέματα οικονομίας (λογικό, μιας και «αριστερή λιτότητα» δεν έχει ακόμα εφευρεθεί και είναι αμφίβολο αν είναι δυνατό να εφευρεθεί) αλλά και στο ευρωπαϊκό μέτωπο (στάση που είχε εγκαινιαστεί επί Σαρκοζί με τη «συμφωνία της Ντοβίλ», τον Οκτώβριο του 2011, αλλά που μοιάζει λιγότερο λογική για ένα σοσιαλιστή πρόεδρο και ιδιαίτερα δυσάρεστη για τις «χώρες υπό Μνημόνιο»), ο Γάλλος Πρόεδρος έψαχνε ένα πεδίο πολιτικής αντεπίθεσης. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι κατεξοχήν τέτοιο πεδίο, τα ζητήματα ηθών παθιάζουν πάντα τους Γάλλους και, διόλου αμελητέα λεπτομέρεια, πάνω από το 60% του πληθυσμού τασσόταν σταθερά υπέρ του «γάμου για όλους». Ο Ολάντ ανέθεσε το θέμα στην πιο δυναμική και εμβληματική Υπουργό του, την εξ αποικιών προερχόμενη και πάντα τολμητία Κριστιάν Τομπιρά, και ήλπιζε να μαζέψει τους καρπούς.
Ο ουσιώδης καρπός είναι αναμφισβήτητος. Πρόκειται για ένα νόμο πραγματικά προοδευτικό, που κάνει πράξη την ισονομία και βρίσκεται πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, αφού, έμμεσα, κάνει δεκτή και την υιοθεσία (όχι όμως την τεχνητή αναπαραγωγή) από ζευγάρια ομοφυλοφίλων. Η έκπληξη ήρθε με το παραστράτημα της δημόσιας συζήτησης. Με ηγετικό δίδυμο μια μισότρελη όψιμη καθολική και πρώην σχεδόν-τραβεστί και έναν «σοβαρό» αλλά «κολλημένο» εκπρόσωπο της θρησκευτικής και επαρχιακής Δεξιάς, οι αντίπαλου του «γάμου», και ιδίως του Ολάντ, μάζεψαν κόσμο στις πλατείες με τραγούδια του στιλ «ένας μπαμπάς και μία μαμά για όλους» και γαλλικές σημαίες με σταυρούς και μωρά. Χωρίς να πείσουν την κοινή γνώμη, την τάραξαν. Και είναι κρίμα, γιατί ο νόμος είναι ένα μεγάλο βήμα δημοκρατίας –έστω και σε ένα θέμα που δεν κρίνει την ευζωία ενός ολόκληρου λαού.
Αναμένεται τώρα να κατακάτσει ο αχός και να αποφανθεί το Συνταγματικό Δικαστήριο, στο οποίο, ήδη, παρέπεμψε το νόμο η γαλλική Δεξιά. Ο Ολάντ είναι αμφίβολο αν θα ανακάμψει εξαιτίας αυτής της πρωτοβουλίας, είναι όμως σίγουρα προς τιμήν του που την πήρε, καθώς έδειξε ότι σε κάτι χρησιμεύει η ταλαιπωρημένη Αριστερά. Στη χώρα μας, με τη σημερινή κυβέρνηση και τη σημερινή κατάσταση, κάθε σχετική σκέψη θα πνιγόταν πριν γεννηθεί. Δείγμα και αυτό της υποχώρησης της πολιτικής στα χρόνια της μεγάλης κρίσης.