Πενήντα μέρες από την ίδρυση του Ποταμιού και περίπου άλλες τόσες πριν από τις ευρωεκλογές, ας δούμε ποιοι ελπίζουν σ? αυτό και ποιοι το φοβούνται. Ένα μεγάλο μέρος των λογικών ανθρώπων βρίσκει στην κοίτη του Ποταμιού τις πηγές της δικής του οργής. Οργή για τους φανατικούς της εξουσίας και τους απερίσκεπτους της αντιπολίτευσης. Απογοήτευση για την ανολοκλήρωτη Ελιά και, πιο πολύ, για εκείνους που τρόμαξαν από τις ευθύνες, τις οποίες τους έδωσαν οι πολίτες ως εντολή για λύση. Θλίψη για την πολιτική ανορεξία, που χαρακτηρίζει τις δύο εκδοχές της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν φτάσει στην πηγή της εξουσίας, αντί να ωριμάσει ξινίζει. Η ΔΗΜΑΡ μπήκε ανόρεκτα στην κυβέρνηση και βγήκε διψασμένη για αντιπολίτευση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί της αποδώ μεριάς που ελπίζουν. Είναι και πολίτες με δεξιά πολιτική παράδοση, οι οποίοι αναπολούν την παράταξη των ανοιγμάτων. Βεβαίως, όπως συμβαίνει με κάθε νέο ρεύμα, δεν είναι λίγοι όσοι δηλώνουν Ποτάμι, για να μη δηλώσουν τίποτα, ή όσοι θέλουν να ανέβουν στο πλοίο την τελευταία στιγμή για να κατέβουν με την πρώτη ευκαιρία.
Ποιοι φοβούνται το Ποτάμι δε χρειάζεται ιδιαίτερη αναλυτική ικανότητα για να τους δούμε. Ένας απρόβλεπτος παίκτης, άλλαξε τους όρους και εγκαλεί τους αντιπάλους του, στο όνομα της συνεργασίας. Όχι της πόλωσης και της απαξίωσης, αλλά εν ονόματι της σύνθεσης. Το ώριμο φρούτο δε πέφτει στην ποδιά του Τσίπρα. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο βολικός μπαμπούλας για να αναγκάζονται χιλιάδες ψηφοφόροι να κλείνουν τα μάτια, τα αυτιά και, ιδίως, τη μύτη τους.
Υπάρχουν, όμως, πολλοί και σοβαροί, οι οποίοι ανησυχούν για τη μοναχικότητα του υπερπροβεβλημένου, λόγω επαγγελματικής καταγωγής, Θεοδωράκη, αναζητούν τη συλλογικότητα και διαφωνούν με τη συλλήβδην καταδίκη της πολιτικής. Είναι, επίσης, εκείνοι που διακρίνουν τη διαφορά του πολιτικού σχολιασμού από τον πολιτικό σχεδιασμό, και αποζητούν τη σύζευξη της θέλησης με τη γνώση. Οι κριτικοί αυτής της έμπνευσης ή και της επιφύλαξης, μόνο καλό μπορεί να κάνουν στο Ποτάμι. Ιδίως όσοι εργάστηκαν για τους 58, παίρνουν μέρος στην Ελιά, αγωνίζονται για την πολιτικοποίηση της ΔΗΜΑΡ, θέλουν Φιλελεύθερους εν Δράσει χωρίς Τζήμερους, ή επιδιώκουν τον απεγκλωβισμό των Οικολόγων από τους αριστεριστές, ας δουν τις δικές τους προσπάθειες στην παραλληλία και όχι στον ανταγωνισμό. Άλλωστε σημασία έχει το κοινό ρεύμα.
Μένει στο Ποτάμι και στον Θεοδωράκη να αποδείξουν ότι έχουν το έρμα να αντέξουν την επιτυχία και να κατανοήσουν ότι για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα απαιτείται η γνώση και η εμπειρία πολλών και γι? αυτό είναι αναγκαία η συλλογικότητα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να κυβερνηθεί ώστε να επιτύχει διατηρήσιμη αύξηση της απασχόλησης και της παραγωγής, τη δημοκρατική αναδιοργάνωση και ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους, αν στη διακυβέρνηση δε συμμετέχουν πολιτικές δυνάμεις από τη φιλελεύθερη ευρωπαϊκή Δεξιά έως την ευρωπαϊκή Αριστερά.
Μοχλός γι? αυτόν τον στόχο μπορεί να γίνει το Ποτάμι.