Ο αγαπητός και πια σχωρεμένος Ντ.Χρ έγραφε: «να φύγεις από τη μνήμη μου και την καρδιά μου», ενώ ο αντίδεός του δάσκαλός μου, ο Δ.Ν. διάβαζε Καλαμπερίδη «ενεθυμούμαι πώς επέλαυνεν το ιππικόν προεχθές». Ναι, για τη φόρμα θα μιλήσω! Νέτα σκέτα, που δεν το συνηθίζω, εν συντομία.
Θα προσπεράσω βραδέως εντούτοις, nec tollutim, μάλιστα δυο σχόλια-σκόλια: για την γεωργιοαρσενικής σύλληψης περικυκλωτική συνεννόηση με δικτάτορες εχθρούς των εχθρών, όπου όλοι οι κακοί που θέλουν το κακό χωράνε, αυτήν που την λέμε τάχα μου εξωτερική πολιτική. Για τους θρασύδειλους στρατηγούς μας δήθεν εκδικούμενους για το 1996, άκαπνους, τα γέλια του Ουρόσεβατς και της Καμπούλ, τους χορτασμένους από αφυστέρημα φτωχών πλουσίων –για να μην πω περί των πολιτικών προϊσταμένων τους που τους πιστεύουν χαίνοντας και κορδώνονται, μάλλον επειδή εικονικώς υπηρέτησαν την ημετέραν, μην έχοντας κατά νουν πως τα ελλ. στρατά μας εν πολέμω πρώτα και κυρίως τεντώνουν τα σεντόνια στους κοιτώνες. Ήσυχοι κοιμούνται αφού ούτε βέβαια έχουν εκτελέσει υπουργοί, υφυπουργοί αντιαεροπορική βολή εκπαιδευόμενοι κληρωτοί έτοιμοι ακριβώς όπως κι μικρός ο γιος μου κρυπτόμενοι σιγή τηρώντας όπισθεν Μπαγκς Μπάνι, Ντάφι Ντακ και συνεπικουρούμενοι υπό Μπαλού φιλτάτου αρκούδου, ΠΥΡ!!!
Όποιος/α, δημοκράτης/ισσα, αισθάνεται ότι κάτι στην άμοιρη αυτήν τη χώρα των παραφορτωμένων ανισοτήτων πρέπει να αλλάξει ας μη μεμψιμοιρεί, ας μην σκίζει ιμάτια και συστάσεις: δεν υφίστανται οικείες υπεκφυγές, μόνο επιλογή σύνταξης Προγράμματος υπάρχει.
Σεβαστοί όσοι ακόμη επιμένουν να στηρίζουν τον Κυ. Μητσοτάκη ως οιονεί κεντρώο ηγέτη και καταβάλοντα το θεριό της φαιοκόκκινης συμμαχίας. Σεβαστοί και όσοι γκρινιάζουν λόγω της αδράνειας, των καθυστερήσεων, των αποτυχιών, του εθνικισμού ως όλα αποπνέουν υπό κυβερνώντων. Σεβαστοί όσοι συσπειρούμενοι στο ΚΙΝΑλ προσπαθούν να αντιπολιτευθούν για την τραγωδία στην Εύβοια, τη γενική στασιμότητα. Σεβαστοί όσοι αναμένουν να εγερθεί η δεξιολύτρα. Σεβαστοί, έστω δοκιμότατοι όσοι/όσες αποπέμπουν εαυτούς εις υπερπέραν περιγράφοντας την έλευση του/της Μεσσία της Φιλελεύθερης Σοσιαλδημοκρατίας.
Ποιος είμαι εγώ τώρα να αντιβάλλω; Ακόμη όμως κι εγώ ξέρω να ταλαιπωρώ έναν άλλον Σαλονικιό που δεν αυτόν δεν τον γνώρισα, εκείνον τον Αναγνωστάκη: «τώρα τι λες;». Και λέω, στόμφου και πόζας αμήν! ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ εκσυγχρονισμού, ωφελιμισμού, φιλελευθεροποίησης, ισότητας.
Μπορούμε να το συντάξουμε, να το διαδώσουμε, να επικριθούμε για αυτό και κυρίως να εκτεθούμε; Σαν το Πολιορκητή της Ρόδου κι εμείς; Απήδηχτοι;
Θα τον θυμάμαι και θα πονώ το Δανιήλ Ιακώβ, το σπουδαιότερο όλων τους. Μα δεν αντέχω να κρατώ εις θάνατον την κραυγή όπως εκείνος, που να με συγχωρνάει εκεί ψηλά όπου βρίσκεται με τους μάρτυρες και τα χαρωπά αγγελούδια.