Ορισμένες φορές, η σιωπή είναι συνώνυμη με τη συνενοχή… Πόσω, μάλλον, που τα τελευταία κρούσματα βίας, η επίθεση κατά του Γιώργου Νταλάρα και τα επεισόδια που σημάδεψαν την παρέλαση στη Ρόδο, δεν αποτελούν όπως θα ήθελαν κάποιοι μεμονωμένες εκδηλώσεις μιας δίκαιας «αγανάκτησης», αλλά έκφραση ενός επικίνδυνου συμπτώματος, που απειλεί να μολύνει, αν δεν μόλυνε ήδη, τη δημόσια ζωή.

.

Με ανοιχτή την πιθανότητα να μετατραπεί ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου σε πεδίο εκδήλωσης τραμπουκισμού, αλλά και με ισχυρό το ενδεχόμενο να υπάρξουν ομάδες που θα ήθελαν να βάλουν τη σφραγίδα της βίας στη διεξαγωγή των επικείμενων εκλογών, όπως ήδη συζητείται, οι δυνάμεις που συνθέτουν το δημοκρατικό πολιτικό τόξο της χώρας οφείλουν να αποκρούσουν έμπρακτα κάθε προσπάθεια να γυρίσει η πολιτική ζωή στην άγρια εποχή των «αγανακτισμένων πολιτών», των λοστών και της σιδερογροθιάς.

Στην υπόθεση αυτή, δεν ταιριάζουν μισόλογα, υπολογισμοί και σκέψεις πολιτικής εκμετάλλευσης. Κόμματα και κοινωνικοί φορείς οφείλουν να κλείσουν άμεσα στην πόρτα του φρενοκομείου, που απειλεί να ανοίξει ο τυφλός τραμπουκισμός. Στις δημοκρατίες, οι φασιστικές πρακτικές ούτε χωρούν, ούτε εξωραΐζονται. Και, προφανώς δεν θωπεύονται.