Ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι στη χώρα μας, είναι αυτή τη στιγμή άνεργοι και ψάχνουν για δουλειά. Περίπου εκατό χιλιάδες προστίθενται κάθε μήνα σ’ αυτούς. Μόνο ένα μικρό ποσοστό παίρνει το κουτσουρεμένο επίδομα ανεργίας. Το μεγαλύτερο μέρος είναι ήδη μακροχρόνια άνεργοι, με ελάχιστες έως μηδαμινές πιθανότητες να βρούνε δουλειά τους επόμενους μήνες και τα προσεχή χρόνια. Το αντίθετο, όλες οι προβλέψεις για την ανεργία (μαζί με την ύφεση) είναι εφιαλτικές και μιλούν για ανεργία στα επόμενα χρόνια 35% και 2 εκατομμύρια ανέργους. Όλοι αυτοί προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και κατοικούν κυρίως σε μεγάλα αστικά κέντρα και σε ημιαστικές περιοχές.
Εκατοντάδες χιλιάδες έμποροι, μικρομαγαζάτορες, μικροβιοτέχνες (όσοι έχουν απομείνει την τελευταία δεκαετία), έχουν ήδη καταστραφεί, έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους, ενώ οι υπόλοιποι τώρα πλέον φυτοζωούν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Οι άνθρωποι αυτοί δεν καταγράφονται καν στους ανέργους! Περίπου τετρακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι, στον ιδιωτικό τομέα πάντα, παραμένουν απλήρωτοι για περισσότερο από πέντε μήνες.
Είναι νομίζω περιττό να χρωματίσουμε και να περιγράψουμε με λόγια την κατάσταση που βιώνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους. Άλλωστε, είτε το βιώνει ο καθένας από εμάς ο ίδιος στο πετσί του, είτε το βλέπει να συμβαίνει κάθε μέρα δίπλα του. Όλος αυτός ο λαός, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν έχουν δυστυχώς τρόπο να εκφράσουν την δυσαρέσκεια, την απελπισία και την οργή τους. Δεν έχουν στην πραγματικότητα την δυνατότητα να διαμαρτυρηθούν, προσπαθούν, μόνος του ο καθένας, να παλέψουν, αλλά πνίγονται στα καθημερινά αξεπέραστα προβλήματα, στις ανεξόφλητες υποχρεώσεις. Αναμετρούνται σκληρά με την συνείδηση και την αξιοπρέπειά τους, ελεεινολογούν τη μοίρα τους και τα πνιγμένα στη μιζέρια, χαμένα τους όνειρα. Δεν υπάρχουν συνδικάτα να τους εκπροσωπήσουν, δεν υπάρχουν κόμματα να τους εκφράσουν, να τους κινητοποιήσουν, να τους σταθούν, να τους «κρατήσουν», να τους πείσουν να αγωνισθούν, να τους δώσουν μιαν αχτίδα ελπίδας.
Υπάρχουν όμως συνδικάτα του Δημοσίου και των πρώην ΔΕΚΟ, που διαμαρτύρονται και απεργούν, που παραλύουν κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα ανά πάσα στιγμή. Αυτοί, έχουν τη δύναμη, έχουν τα όπλα και… άφθονους ομήρους στα χέρια τους. Είναι οργανωμένοι, εξοικειωμένοι με τις απεργίες, από τις οποίες συνήθως δεν χάνουν ούτε μεροκάματο, δεν φοβούνται, μια και έχουν τη σιγουριά της μονιμότητας και οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές τους έχουν φυσικά όλη την άνεση και άπλετο ελεύθερο χρόνο να οργανώσουν, να προπαγανδίσουν και να υπερασπιστούν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους. Το δικό τους δικαίωμά στην εργασία και η θέση τους, εξασφαλίστηκε διαχρονικά, κυρίως ως προϊόν συναλλαγής με το πολιτικό προσωπικό, τις τελευταίες δεκαετίες.
Έχουν άδικο που διαμαρτύρονται; Όχι, δεν έχουν άδικο, γιατί στη μεγάλη πλειοψηφία τους έχουν υποστεί και αυτοί μεγάλες μισθολογικές περικοπές, εκτός βέβαια από κάποιους που εξακολουθούν να απολαμβάνουν, ακόμη και μετά απ’ όλα αυτά, εξαιρετικά προκλητικές αμοιβές. Και φυσικά, έχουν δικαίωμα στην απεργία και στη διεκδίκηση.
Ναι, έχουν δίκιο, όμως δεν έχουν μέτρο! Όταν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι υφίστανται αυτά που ήδη περιγράψαμε και όταν κανείς, μα κανείς δεν αδειάζει να ασχοληθεί πραγματικά με αυτούς που έχουν τα αληθινά μεγάλα προβλήματα, μια και στα κανάλια και γενικώς στη δημόσια συζήτηση, ημέρες και βδομάδες τώρα, δεν μπορεί να πάρει κανείς άλλος σειρά εκτός από τους τραβαγιέρηδες και τους λεωφοριατζήδες, τους «μαρμαράδες» και τους «Κολλάδες» (που έσκασαν ξανά μύτη!) εσχάτως, μαζί και «οι καλογυμνασμένες μπάκες» δίπλα στα τρακτέρ, όλοι αυτοί οι αναξιοπαθούντες, χάνουν το μέτρο και μαζί με αυτό και το όποιο δίκιο τους.
Ναι, έχουν δίκιο, αλλά αυτοί έχουν τουλάχιστον μια σίγουρη δουλειά, έστω με μειωμένες αποδοχές, πολύ υψηλότερες ούτως ή άλλως από αυτούς στον ιδιωτικό τομέα. Και μια στοιχειώδης αίσθηση του μέτρου και της κοινής λογικής, λέει πως δεν είναι δυνατόν να βγαίνουν όλοι αυτοί κάθε τρεις και δύο και να απεργούν, να μονοπωλούν την επικαιρότητα, έτσι που το κράτος και η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει άλλη δουλειά από το να ασχολείται μαζί τους. Αυτό είναι άδικο, εγωιστικό, στενά συντεχνιακό, αποτελεί συμπεριφορά που δεν υπολογίζει και δεν νοιάζεται για την υπόλοιπη κοινωνία και την τύχη του ελληνικού κράτους, που εκτός των άλλων είναι αυτό που τους πληρώνει. Αν είναι σωστοί, αν έχουν συνείδηση, αν θέλουν να συμπαρασταθούν, όπως οφείλουν, στους υπόλοιπους εργαζόμενους, ας κάνουν στο μέλλον απεργίες μόνο με αιτήματα για τις συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, την ανεργία, την κοινωνική πρόνοια, τα επιδόματα ανεργίας, την άδικη φορολογία… Αλλά, πού… Αυτές οι απεργίες γίνονται από καιρό σε καιρό υπό την αιγίδα της ΓΣΕΕ, μόνο για ξεκάρφωμα και για την τιμή των όπλων.
Και μέσα σε όλα αυτά, μας προέκυψαν και τα καθιερωμένα μπλόκα των αγροτών! Ε, βέβαια, ήταν αυτό που μας έλειπε τώρα, άλλωστε, «Λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή;»… Σα να μην είναι λοιπόν οι αγρότες αυτοί που τα τελευταία χρόνια, κατά κοινή ομολογία, δεν επλήγησαν, ή επλήγησαν λιγότερο από την κρίση, άρα από μία άποψη μπορεί να πει κανείς ότι είναι και ευνοημένοι. Αλλά αφού διαμαρτύρονται όλοι οι άλλοι και αυτήν την εποχή, αγροτικές δουλειές δεν έχουν, καθότι χειμώνας, δεν βγαίνουμε, σου λένε, να κάνουμε κανένα μπλόκο, να κρατάμε απασχολημένα και αξιόμαχα και τα ΜΑΤ, καθότι… «δουλειά δεν είχε ο διάβολος …τα παιδιά του»!
Και τα κόμματα, αυτά τα αριστερά αντιμνημονιακά, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν το σύνολο των εργαζομένων και ιδιαίτερα την εργατική τάξη, τι κάνουν; Μα φυσικά ακολουθούν τον εύκολο, αλλά και αδιέξοδο ταυτόχρονα δρόμο. Υποστηρίζουν τις απεργίες (ομηρίες δηλαδή) των συντεχνιακών συνδικάτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα και τις κάθε είδους ακραίες κινητοποιήσεις των αγροτών και των φορτηγατζήδων, των ταξιτζήδων, των φαρμακοποιών και κάθε είδους άλλων «αναξιοπαθούντων». Τις υποθάλπουν, τις αναμοχλεύουν, τις «επικοινωνούν». Απεργία και φασαρία να ’ναι – κι ό,τι να ’ναι… «Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη»! Και φυσικά, αδυνατούν να ασχοληθούν ουσιαστικά και κατά κύριο λόγο με τα προβλήματα των πραγματικών παραγωγών του πλούτου της χώρας.
Αλλά κι οι άλλοι, οι «σοβαροί», αυτοί «της συνωμοσίας των πυρήνων του χαρτογιακά», οι του όψιμου κινήματος «νόμος και τάξη», άλλο που δεν θέλουν για να αλλάξουν τη πολιτική ατζέντα, να φύγουν από τα πραγματικά προβλήματα και τις ουσιαστικές συζητήσεις για τα πολιτικά και ουσιαστικά μνημονιακά αδιέξοδα. Και βουρ κάθε βράδυ στο «μπουγαδοκαυγά» με τον ΣΥΡΙΖΑ…
«Κλαίνε λοιπόν οι χήρες», αλλά εδώ στη χώρα μας, «κλαίνε κυρίως οι παντρεμένες»… Διαμαρτύρονται, αλλά και εκβιάζουν και δυσκολεύουν κάθε προσπάθεια πιθανής ανάκαμψης, κυρίως οι «βολεμένοι» και πολύ λιγότερο αυτοί που αποτελούν και τη συντριπτική, βουβή μέχρι στιγμής πλειοψηφία των ανθρώπων της παραγωγικής εργασίας και της υγιούς επιχειρηματικότητας, οι οποίοι έχουν και το ηθικό έρεισμα και το δικαίωμα «να πούνε κάπου τον πόνο τους», να δηλώσουν την αγανάκτησή τους και να διαμαρτυρηθούν.
Η κρίση έχει αγγίξει πλέον τα πάντα, έχει προσβάλλει την κοινή λογική, την αισθητική, ακόμη και τον ψυχικό μας κόσμο. Είμαστε ένα έθνος με συμπτώματα πολιτικής και κοινωνικής διπολικής διαταραχής! Αλίμονο όμως αν έρθει κάποτε εκείνη η κακιά ώρα, που μια σπίθα θα πέσει πάνω σε όλο αυτό το «ξερό χορτάρι» και ένας δυνατός βόρειος άνεμος, πάρει τη φωτιά και την κάνει ολοκαύτωμα!