Αν ο πρόωρος και άδικος θάνατος της Φώφης Γεννηματά, μιας γυναίκας που τίμησε το αξίωμά της μέχρι την τελευταία της πνοή, συγκίνησε το πανελλήνιο, η αιφνίδια απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να διεκδικήσει ξανά την προεδρία του Κινήματος Αλλαγής γύρισε το ρολόι της ιστορίας 17 χρόνια πίσω, ξυπνώντας τις μνήμες της δυσκολότερης μεταπολιτευτικής περιόδου για τη χώρα και για το ΠΑΣΟΚ.

Οι προοδευτικοί πολίτες, ανεξάρτητα από την ένταξή τους στο ΚΙΝΑΛ, συνειδητοποίησαν ότι η επόμενη μέρα μπορεί να μην είναι επί της ουσίας «επόμενη» αλλά συνέχεια μιας κατηφορικής πορείας που μοιάζει ατέλειωτη. Ο εσωκομματικός διάλογος, αντί να επικεντρώνεται στην διαμόρφωση της φυσιογνωμίας και της στρατηγικής μιας παράταξης που φιλοδοξεί να συμβάλλει στην πολιτική σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, επιστρέφει σε μια άχαρη επιχείρηση δικαίωσης ενός παρελθόντος που κανείς δεν θέλει να ξαναζήσει.

Η συζήτηση αυτή, εκτός από ανεπίκαιρη, είναι και αδιέξοδη σε μια εποχή που νέες μεγάλες παγκόσμιες προκλήσεις ανοίγονται μπροστά στην ανθρωπότητα. Άλλωστε, και το πολιτικό σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό. Το ΠΑΣΟΚ που αποτέλεσε επί δεκαετίες τον κύριο κορμό της δημοκρατικής παράταξης, δεν είναι πια ούτε «εδώ» ούτε «ενωμένο, δυνατό». Ένα μεγάλο μέρος του έχει αποστασιοποιηθεί απογοητευμένο ή απομακρυνθεί από την ηγεσία, ενώ το κομμάτι εκείνο που πάντα έκλεινε το μάτι στον λαϊκισμό, προτίμησε να αναζητήσει μόνιμη στέγη και προοπτική εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ψηφοφόροι του κεντρώου χώρου «φιλοξενήθηκαν» από τον Κυριάκο Μητσοτάκη που δεν έχασε την ευκαιρία να επωφεληθεί από το επιτακτικό αίτημα της απαλλαγής της χώρας από τη διακυβέρνηση της «Πρώτη φορά Αριστερά». Όπως φαίνεται καθαρά κι από τις απαντήσεις των πολιτών που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, στο Κίνημα Αλλαγής παραμένουν στην πλειοψηφία τους μέλη που στήριξαν το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα του Κώστα Σημίτη αλλά και τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην τρικομματική κυβέρνηση του ‘12, με αποκλειστικό γνώμονα τη σωτηρία της χώρας.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: liberal.gr