Πηγή: Μη μαδάς τη μαργαρίτα

Η εξίσωση “εκλογές” για πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ είναι πολυπαραγοντική, πολυπρισματική, αν και δεν ενδιαφέρει πολλούς. Υπάρχει καταρχάς το πρόβλημα πως αν αργήσουν πολύ, μπορεί το ΚΙΝΑΛ να έχει μπει σε τόσο γρήγορη κι επίφοβη κατηφόρα, που τα οποιαδήποτε αποτελέσματα να μην μπορούν πλέον να την ακυρώσουν και η μεγάλη πτώση του ΚΙΝΑΛ να έχει πάψει να είναι αντιστρέψιμη, όποιος αρχηγός κι αν έχει εκλεγεί (θεωρούμε δεδομένο πως αν συνεχιστεί για πολύ η αφασία της τωρινής, ανεπαρκούς ηγεσίας Γεννηματά, το ΚΙΝΑΛ βαίνει προς τη σμίκρυνσή του).  

Άλλο θέμα που τίθεται αναφορικά με τη δυνατότητα (της αναγκαίας με κεφαλαία) ανανέωσης κι αντικατάστασης της τωρινής ηγεσίας της Φ.Γεννηματά είναι το τι συμφέρει τους δυο επίδοξους ανανεωτές της ηγεσίας, τον Ν.Ανδρουλάκη και τον Α.Λοβέρδο και το τι συμφέρει το Κίνημα Αλλαγής. (Τους Γερουλάνο και Καστανίδη δεν τους προσμετράμε στους ανανεωτές κι αναμορφωτές του ΚΙΝΑΛ, γιατί επιδιώκουν την επανάληψη του ίδιου, του ημιθανούς παρελθόντος, ο μεν Γερουλάνος του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, ο δε Καστανίδης την επανάκαμψη του τελειωμένου Γ.Α.Π., τον οποίο κολακεύει, τελευταία, η Γεννηματά, ως το τελευταίο της σωσίβιο). 

Αν οι εκλογές για ανάδειξη προέδρου στο ΚΙΝΑΛ γίνουν πριν τις βουλευτικές εκλογές, η Φ.Γ. έχει κάποιες πιθανότητες να επανεκλεγεί πρόεδρος μιας και δεν θα έχει τουλάχιστον υποστεί την ψυχρολουσία της απογοητευτικής, βαλτωμένης στασιμότητας του ΚΙΝΑΛ στις βουλευτικές εκλογές, και έτσι οι δυο ανανεωτές αντίπαλοί της δεν θα έχουν, ίσως, πάρα πολλές και σίγουρες πιθανότητες να την αντικαταστήσουν, ως θα έπρεπε. (Εάν όμως – απίθανο σενάριο με τα σημερινά δεδομένα – οι βουλευτικές εκλογές προηγηθούν, το αναπόφευκτα μέτριο αποτέλεσμα θα υποσκάψει πλήρως τη φερεγγυότητα της Φ.Γ. και η αντικατάστασή της θα είναι πιθανά σίγουρη. Ο διάδοχός της θα παραλάβει όμως ένα πολύ μικρό κόμμα και οι πιθανότητες και δυνατότητές του να το ανορθώσει θα είναι πλέον πολύ λίγες...)

Ίσως οι Λοβέρδος / Ανδρουλάκης έχουν στη διάθεσή τους, ακόμη, λίγο καιρό ώστε να καταφέρουν κάτι, εάν το μπορούν και πριν να είναι αργά, αν μπορέσουν δηλαδή να καταργήσουν τον ξύλινο, άγονο αντιπολιτευτικό λόγο, ώστε να υποστηρίξουν όποιο θετικό κυβερνητικό μέτρο, με εποικοδομητικές, ρεαλιστικές θέσεις για τα οικονομικοκοινωνικά προβλήματα του τόπου, από το μεταναστευτικό ως την εξωτερική πολιτική του επιθετικού ισλαμο-νεοοθωμανού Ερντογκάν, περνώντας από το οικονομικό πρόβλημα και την ύφεση, τις επενδύσεις, το εργασιακό (βλ. νομοσχέδιο) και το ασφαλιστικό ζήτημα. Το ΚΙΝΑΛ αν θέλει να επιβιώσει οφείλει να βρεθεί μακριά από τον τυφλό, φανατισμένο, άστοχο και κάθετα αρνητικό σε όλα, ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτό που ακόμη ΔΕΝ κατάλαβαν τα παραδοσιακά στελέχη του ΚΙΝΑΛ, οι καρεκλοκένταυροι προεδρικοί και γραφειοκράτες ηγέτες του είναι πως ένα σοβαρό, υπεύθυνο κεντροαριστερό (ή οποιοδήποτε άλλο) κόμμα χαράσσει την πολιτική του ανεξάρτητα του τι πρεσβεύουν οι γύρω του, οι άλλοι πολιτικοί κι οι άλλες παρατάξεις, και προωθεί θετικά κι αυτόνομα αυτές τις θέσεις, πολιτικές και αντιλήψεις, και δεν κρυφοκοιτάζει με το παλαϊνό ματάκι τι λέει ή τι θα πει το διπλανό, όμορο κόμμα, δηλ. ο ΣΥΡΙΖΑ· δηλαδή διαμορφώνουν δημιουργικά κι εποικοδομητικά μια δική τους, προγραμματική και υπεύθυνη πολιτική παραγωγής ιδεών, πλούτου και κοινωνικής συνοχής, χωρίς να φροντίζουν τεχνητά και τεχνηέντως ΝΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΒΕΒΙΑΣΜΕΝΑ, ΜΕ ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ, ΙΣΕΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, έχοντας δηλαδή το μυαλό τους σ αυτά. Αυτό κάνει η Γεννηματά και το ονομάζει, στρεβλώς, αυτόνομη πορεία και (αχρείαστες) “ίσες αποστάσεις” από τα δύο κόμματα εξουσίας. Και όπως γράφει ο καθηγητής κοινωνιολογίας Γ.Σιακαντάρης “τούτων δοθέντων στο Κίνημα Αλλαγής αντί να συζητούν ζητήματα ταυτότητας, φαίνεται να βολεύονται με τη γραμμή του ούτε-ούτε. Ούτε με τον νεοφιλελευθερισμό ούτε με τον λαϊκισμό. Αλλά και στα πιο απλά εγχειρίδια πολιτικής επιστήμης να προστρέξει κανείς θα διαβάσει πως τέτοιες προσεγγίσεις με λίγη «σάλτσα» απολιτικής αυτονομίας χαρακτηρίζουν κόμματα χωρίς ταυτότητα”. 

Ένα ακόμη, βασικό πολιτικό πρόβλημα των στελεχών της δημοκρατικής παράταξης και του ΚΙΝΑΛ είναι εάν θα ξαναβγάλουν μπροστά, αν θα επανενεργοποιήσουν το, παλιά ένδοξο, ΠΑΣΟΚ. Μετά την εκλογή νέου προέδρου τα ηγετικά στελέχη που θα κερδίσουν έδαφος θα ξαναβρεθούν μπροστά σ αυτό το πολιτικό δίλημμα... Εν πάση περιπτώσει το ΚΙΝΑΛ αντιπροσωπεύει κάτι νεότερο, ένα άνοιγμα προς κάποιους άλλους κεντροαριστερούς και προοδευτικούς (που η Φ.Γ. έκανε ό,τι μπορούσε για να ακυρώσει και απαξιώσει), ενώ η ενδεχόμενη επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ θα σηματοδοτήσει το ότι σηκώνουν, πάλι, μια παλιά, αν και δοξασμένη σημαία, – που μάλλον δεν συνεγείρει πλέον τον κόσμο και τους νεότερους (χώρια τα προβλήματα που ανακύπτουν από τα παλαιά χρέη του ΠΑΣΟΚ). Παρεπιπτόντως, σχετικά με την ατελέσφορη, μυωπική άσκηση αντιπολίτευσης εκ μέρους της τωρινής ηγεσίας της Φ.Γ. έχω γράψει και σχολιάσει το ζήτημα σε προηγούμενα άρθρα.

Οι πολίτες γυρνούν την πλάτη στο «όχι», στο «δεν» και στο «αντί», γράφει ακριβοδίκαια ο Κ.Χαροκόπος. Δημοκράτες σχολιαστές της επικαιρότητας γράφουν κι επισημαίνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τον δημοκρατικό, θεσμικό τρόπο λειτουργίας ως “νεοφιλελεύθερη δομή” που υπηρετεί τους πολιτικούς και ταξικούς του αντιπάλους, άρα είναι λογικό να θέλει να ξηλώσει το οικοδόμημα. Οι νόμοι, η δικαιοσύνη, οι ανεξάρτητες αρχές, η διοικητική ιεραρχία, είναι κομμάτια ενός μηχανισμού που δεν παίρνει επιδιόρθωση ούτε ρετουσαρίσματα, μόνο κατεδάφιση και ξαναχτίσιμο, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία κι ιδεολογία τους. Θεωρούν διεφθαρμένο το σύστημα της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και άρα, το γκρέμισμά του ως βασικό τους καθήκον· και όχι τη μεταρρύθμισή του, όπως πιστεύουν οι ευρωπαϊστές σοσιαλδημοκράτες και σοσιαλιστές (παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες του Τσίπρα περί της αέναα αναμενόμενης και μη πραγματοποιήσιμης “στροφής” προς σοσιαλδημοκρατικές θέσεις). Στην (οπορτουνιστική) συριζαίικη πράξη, όμως, όλα διαγράφονται πιο αντιφατικά, πιο σύνθετα κι αμφιλεγόμενα, στελέχη της “πρώτη φορά αριστεράς” μπήκαν στον πειρασμό να βουτήξουν το δάχτυλο στο γλυκύτατο μέλι της εξουσίας και να δημιουργήσουν παράτυπα, παραθεσμικά στεγανά μέσα στον κρατικό μηχανισμό για να ελέγξουν δικαιοσύνη, μαζικά μέσα ενημέρωσης, πολιτικούς αντιπάλους κ.λπ...

Το κωμικοτραγικό στην υπόθεση είναι πως ο Τζανακόπουλος που προτάσσει τέτοιες σκληρές κι απόλυτες ιδέες, αποτελεί, λογικότατα, ως γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, την πιθανότερη εναλλακτική, διάδοχη λύση απέναντι στον Τσίπρα, εάν αυτός αποτύχει στις δύο απανωτές βουλευτικές εκλογές το 2023 και πρέπει λογικά, κατά συνέπεια, να αντικατασταθεί. Δηλαδή το πιθανότερο είναι να διαδεχτεί τον Τσίπρα ένας τρισχειρότερός του, ένα στέλεχος πολύ πιο άκαμπτο, δογματικό και σκληροπυρηνικό... Η ένδεια καλών και ορθολογικών πολιτικών στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι, δυστυχώς για τον τόπο, μεγάλη. Ο Τσακαλώτος έχει ήθος κι αξιοπρέπεια μα ανεδαφικές, ακραίες πολιτικές θέσεις, ενώ κάποιοι Ηλιόπουλοι, Σκουρλέτηδες, Χαρίτσηδες και σία είναι ανυποχώρητα χοντροκομένοι και σχηματικοί...