Η χθεσινή ψήφιση της τροπολογίας για τα κανάλια είναι ακόμη ένα σκαλοπάτι προς τα κάτω, προς την συγκρότηση ενός ανελεύθερου ιδεοληπτικού καθεστώτος με διπολικά εθνικοσοσιαλιστικά χαρακτηριστικά. Τα σημάδια (για κάποιους…γκρινιάρηδες) ήταν ορατά από καιρό, αρκετά πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις πρώτες εκλογές. Ο διαχωρισμός της βίας σε καλή και κακή, η υποκίνηση τοπικών ανταρσιών, η συλλογιστική «ή εμείς, ή αυτοί», η όσμωση με την άκρα δεξιά, η επιδίωξη όχι της διακυβέρνησης μα της «εξουσίας», το «γερμανοτσολιάδες» ως όρος απαξίωσης του δυτικού προσανατολισμού της χώρας, το «φιλελέδες» ως χλευασμός της μόνης ανανεωτικής δύναμης, η κυνική δήλωση του Τσίπρα πως στα πρώτα στάδια του έργου τους θα πρέπει να συμμαχήσουν με οποιονδήποτε χρήσιμο ηλίθιο ή αριβίστα, συνιστούσαν όλα σαφείς ενδείξεις για τις προθέσεις του όλου ΣΥΡΙΖΑ κατά τα προηγούμενα χρόνια. Συνιστούσαν ενδείξεις της ύπαρξης κάποιου-ίσως αόριστου-σχεδιασμού, με σαφείς όμως μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Και η συνέπεια στην εφαρμογή του φάνηκε ήδη από την ημέρα ορκωμοσίας της ΠΦΑ, όταν με διαφορά λίγης ώρας ο νέος πρωθυπουργός είχε επισκεφθεί διαδοχικά τον Αρχιεπίσκοπο και το μνημείο της Καισαριανής.
Έκτοτε βλέπουμε κι ακούμε πολλά. Συνωμοσίες για πραξικοπηματική επιβολή της δραχμής, επιμονή στην κρατικοποίηση του τραπεζικού τομέα, αυθαιρεσία κατά τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, αθρόες ΠΝΠ, εκατοντάδες ετσιθελικές απολύσεις ικανών τεχνοκρατών από κομβικές θέσεις, αποδιοργάνωση των σωμάτων ασφαλείας, καταστροφικά capital controls, καθημερινούς διορισμούς συγγενών και εραστών με ανύπαρκτα προσόντα, παράνομο κλείσιμο της Eldorado Gold, κολεκτίβες σε κλειστά εργοστάσια, άσκοπες τριτοκοσμικές ουβερτούρες, αποδυνάμωση της «Διαύγειας», συνεχείς ηθικούς συμψηφισμούς με τους «παλιούς», μακρόσυρτες καταστροφικές διαπραγματεύσεις, φορολογικός αφανισμός της ιδιωτικής μεσαίας τάξης, ευνοϊκές συμβάσεις με ημετέρους, ατελείωτα χονδροειδή ψέματα, φανταστικοί εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί, θριαμβευτικό άνοιγμα μιας εντελώς κομματικοποιημένης ΕΡΤ. Κι όλα αυτά με την θεσμική συγκατάβαση της Εκκλησίας και κυρίως του Προέδρου της Δημοκρατίας, μάλλον του μοναδικού ως τώρα πολιτειακού άρχοντα που να έχει λειτουργήσει τόσο απροκάλυπτα ως υποτακτικό δεκανίκι κυβέρνησης. Η υποχώρηση και διάσπαση μετά τον Ιούλιο ισοδυναμεί απλώς με «το όπλο παρά πόδα» του Ζαχαριάδη, ήταν ένας αναγκαίος τακτικός ελιγμός. Η εκτέλεση του αντιδημοκρατικού σχεδίου συνεχίζεται, όμως με περισσότερη προσοχή και διακριτικότητα. Κι έτσι χθες, με απύθμενο θράσος, ο ναρκισσευόμενος πρωθυπουργός μας δήλωσε πως περιορίζοντας δικτατορικά τον αριθμό των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών σε τέσσερις, συντρίβει τάχα την μισητή διαπλοκή! Δηλαδή προσπαθεί ανερυθρίαστα να μας πείσει πως η συγκέντρωση του ελέγχου της ενημέρωσης σε ακόμη λιγότερους επιχειρηματίες απ’ότι σήμερα συνιστά δημοκρατική νίκη του περιούσιου Λαού! Δίνει ακόμη μια παράσταση κατά των άθλιων «συμφερόντων», μήπως και ξεχάσει η επιπόλαιη κοινή γνώμη τα περί ασφαλιστικού.
Δεν έχω καλή άποψη για τα «κανάλια» και τ’αφεντικά τους. Έχουν κολοσσιαίες ευθύνες για την κατάντια της χώρας μας. Εξέθρεψαν από την αρχή το τέρας του λαϊκισμού ώστε να αυξήσουν τα διαφημιστικά τους έσοδα και ταυτόχρονα να εκβιάζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Πλήρωναν μισθούς πείνας στους περισσότερους νέους εργαζομένους ενώ ήταν ιδιαίτερα απλόχερα στις «φίρμες». Παρακρατούσαν παράνομα το αγγελιόσημο, χάρη στο οποίο ήταν απαλλαγμένα από την καταβολή εισφορών για τους υπαλλήλους τους. Οι ειδήσεις και οι ενημερωτικές εκπομπές ήταν σκέτη παραπληροφόρηση όλα αυτά τα χρόνια. Βαρεθήκαμε να…ενημερωνόμαστε για «λιντσαρίσματα» υπόδικων, για «συμβολικές» καταλήψεις, για «γνωστούς αγνώστους» μπαχαλάκηδες, για ανύπαρκτα κύματα θεομηνιών, για ανερμάτιστους «επώνυμους», για τις σφυγμομετρήσεις στις λαϊκές αγορές και φυσικά για τα τελετουργικά χυσίματα νερωμένου γάλακτος. Κι ενώ οι πολίτες υφίσταντο μια αλλοπρόσαλλη πλύση εγκεφάλου, τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα έμεναν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και η Ελλάδα ζούσε σε μια εικονική πραγματικότητα, όπου τα σημαντικά κουκουλώνονταν και τα γελοία κυριαρχούσαν. Απηυδισμένος κάποια στιγμή, έκλεισα την τηλεόραση κι από τότε ενημερώνομαι μόνο από το διαδίκτυο και τον Τύπο, όπου εκεί τουλάχιστον βρίσκω την δυνατότητα να ξεχωρίσω τις πραγματικές ειδήσεις και αναλύσεις από τα νέα του συρμού.
Κι αυτό θα έπρεπε να πράξουν όλοι εκείνοι που δίνουν κάποιο δίκαιο στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την νέα καθεστωτική ενέργειά τους. Αν θέλουμε σωστά μίντια, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να στηρίζουμε τα υπάρχοντα σωστά μίντια, επηρεάζοντας θετικά όλο τον χάρτη της ενημέρωσης. Αν κάποιοι επιχειρηματίες πιστεύουν πως μπορούν να λειτουργήσουν κάποιο κανάλι κερδοφόρα, θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να το δοκιμάσουν στην πράξη. Κι αν κάποιοι πάλι επιχειρηματίες (όπως ο φιλοκυβερνητικός Κουρής) επιμένουν να εργάζονται αντιδεοντολογικά και να είναι ασυνεπείς στις οικονομικές υποχρεώσεις τους, η αρμόδια αρχή θα πρέπει να τους κλείνει άμεσα, χωρίς πολιτικάντικα παζάρια. Απλά πράγματα, που είναι όμως αδιάφορα για τους σημερινούς κυβερνώντες αριστεριστές. Αυτοί κυνικά αντιμετωπίζουν τον κρίσιμο έλεγχο της ενημέρωσης ως μια ακόμη αναγκαία δράση στον μακρύ δρόμο της εγκαθίδρυσης της δικής τους «λαϊκής» εξουσίας…