Πέρασε η προεκλογική περίοδος, ουδείς ασχολήθηκε με τα θέματα που διακυβεύονται και το κυριότερο, έβγαινε ο άθλιος πρωθυπουργός και μιλούσε με ύφος χιλίων καρδιναλίων, λέγοντας ψέματα ότι έκανε και θα κάνει τα πάντα και έβγαινε και το τίποτα της σύνολης αντιπολίτευσης και ορμούσε από τις ντάπιες της ανυπαρξίας, χωρίς να λέει και να κάνει τίποτε. Και από την άλλη βλέπεις ένα λαό, σικ κε με καντάρ, να περιδιαβαίνει, περιμένοντας να περάσει και αυτή η μέρα.
Βγαίνουν όλοι και απαιτούν ψήφο για να νικήσουν στις ευρωεκλογές .
Οι μεν, υποτίθεται κατατροπώνοντας τον Μητσοτάκη, ο δε υποσχόμενος χιλιάδες φύκια για μεταξωτές κορδέλες και από την άλλη, καραδοκώντας οι ακροδεξιοί να δαγκώσουν, ότι βρουν μπροστά τους, για να συμμαζέψουν, τον άθλιο τοξικό τους ουλαμό.
Ναι, αυτή είναι η εικόνα. Και ειλικρινά δεν αντέχεται.
Θα ήθελα να δείτε μιαν αλληλουχία γεγονότων και να με πείτε στ΄αλήθεια, πού έχω λάθος.
Λίγο μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, πολύ δε πιο κοντά στον δικό μας εμφύλιο, αρχίζει και εμφανίζεται με πρόσωπο άγριο, μετά το 20ο συνέδριο, η μούρη του ψυχρού πολέμου. Τότε είναι που ξεπηδάνε οι πρώτες αναλαμπές των κινημάτων ειρήνης. Τότε είναι τέλη της δεκαετίας του ‘50 που εμφανίζεται η τιτάνια φυσιογνωμία, του Μπέρναρντ Ράσελ , που εμφανίζεται στο παγκόσμιο στερέωμα το ΕND (Nuclear Disarmament ) και ορθώνονται παντού γιγαντιαία κινήματα ειρήνης .
Οι σταλινικοί τα θεώρησαν ως ένα επιπλέον εργαλείο στράτευσης μελών και στελεχών.
Κάπως έτσι περίπου αντιμετωπίστηκε και η νεολαία Λαμπράκη, η οποία στ΄αλήθεια συσπείρωσε χιλιάδες νέους, στην Ελλάδα.
Aπό εκεί ξεκίνησε το πελώριο αντιπολεμικό κίνημα για τον πόλεμο του Βιετνάμ, εκεί ζυμώθηκε και ξεκίνησε ο ξεσηκωμός των νέων , κυρίως, ανθρώπων , το Μάη του ’68.
Δεν υπάρχουν πουθενά παρθενογενέσεις .
Χρόνια μετά, τα πράγματα και πάλι οξύνονται στις διεθνείς σχέσεις και η Ευρώπη, για άλλη μια φορά, βρίσκεται στο επίκεντρο της διαμάχης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Αυτή τη φορά όμως το κίνημα που αναδεικνύεται και δείχνει σθένος και δυναμική, συσπειρώνει εκατομμύρια πολιτών σε όλη την Ευρώπη
Σε μια από τις απολογιστικές εκθέσεις, της μόνιμης Γραμματείας των ευρωπαϊκών κινημάτων ειρήνης , το 1982 στο Βερολίνο , το Ινστιτούτο στρατηγικών μελετών της Σουηδίας , όπου ήταν ενταγμένος πλέον, ο Χοσέ Παλάου, πρώην Γραμματέας της Ισπανικής κουμμουνιστικής Νεολαίας, Καταλανός, παρουσίασε μιαν έκθεση, στην οποία με τρόπο σαφή ανέλυσε ότι, στις μεγάλες πορείες ειρήνης του Άμστερνταμ , του Παρισιού, των Βρυξελλών και της Ρώμης, και της μεγάλης διαδήλωσης στο Ρήνο απέναντι από τη σύνοδο των 7, κινητοποιήθηκαν περισσότεροι από 10 εκατομμύρια άνθρωποι.
Δεν είναι εύκολο να συλλάβεις αυτά τα νούμερα στη σημερινή εποχή. Από αυτό το κίνημα ειρήνης, τέλος δεκαετίας του ’80 αρχές ‘ 90, ξεπήδησαν όλες οι πιθανές ανανεωτικές δυναμικές στα επόμενα χρόνια.
Οι πρωτοβουλίες πολιτών σε όλη την Γερμανία , οι πράσινοι του κόμματος και συσπειρώσεις τους, επίσης στη Γερμάνια αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα , για την προστασία του περιβάλλοντος και,και, και...
Γιατί ήταν ένα κίνημα, που ευαισθητοποίησε, κινητοποίησε και μπόλιασε τους αρμούς της κοινωνίας.
Και αυτό η αριστερά και κυρίως τα σταλινικά κατάλοιπά της, το αντιμετώπισε με ορολογία του ‘ 20, ονοματίζοντας τους ως πασιφιστές δηλαδή, κατάπτυστους και άνευ σημασίας. Σήμερα που η Ευρώπη, βρίσκεται αδρανής και ανίκανη να αντιδράσει, σήμερα που η Ευρώπη βρίσκεται ανάμεσα σε δύο οξύτατα πολεμικά μέτωπα, και τα βλέπει ανάπηρη ούσα, μπροστά στο επερχόμενο τσουνάμι, μόνο ένα κίνημα ειρήνης μπορεί να επαναλάβει, εάν είναι δυνατόν τον μύθο της αντίστασης.
Ένα κίνημα, που θα συνεπάρει τους πολίτες , θα αναπτερώσει το ηθικό τους και θα είναι ικανό, να αντιμετωπίσει όλον ετούτον τον ορυμαγδό της αθλιότητας, που μας έχει κατακλύσει
Και είναι κάτι που πέρα από κομματικές ανοησίες και χοροεσπερίδες, μπορεί να συσπειρώσει και κινητοποιήσει τους νέους ανθρώπους, που κοιτάζουν με μάτι θολό, στην κυριολεξία, τα ανόητα, δήθεν, συνθήματα, των πολιτικών του σήμερα.