Η τρέχουσα άποψη θέλει το 2012 μοιραίο και απόλυτα καταστροφικό για τη χώρα και τους πολίτες της. Οι περισσότεροι αισθάνθηκαν την κρίση στο πετσί τους.
Είδαν τους μισθούς να πέφτουν, τις συντάξεις να εξαερώνονται, τις δουλειές να χάνονται, διπλανούς τους να αυτοκτονούν, τους νέους στην ξενιτιά ή στη φθορά, την επίσημη πολιτική στα Τάρταρα, τα φαντάσματα της Ακροδεξιάς στους δρόμους, την ατμόσφαιρα άρρωστη από την καύση των ξύλων και την Ελλάδα στα γόνατα, εξευτελισμένη και εξαρτημένη στον μέγιστο βαθμό από τη δόση των εταίρων και των δανειστών της.
Ολα μαζί συνέθεταν την υποβάθμιση και τον ξεπεσμό, απέδιδαν την απώλεια του επιπέδου ευημερίας και του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Αυτά είναι τα προφανή, όσα είδαν οι περισσότεροι, όσα κατέγραψαν οι κατά συνθήκην διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι συνήθεις καλλιτέχνες και όσοι εμπορεύθηκαν με κυνισμό την ανασφάλεια, τον φόβο της οικονομικής κρίσης.
Ωστόσο μέσα στον ορυμαγδό των οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων κατεγράφησαν συνειδητοποιήσεις ξεχωριστές και ιδιαιτέρως ενθαρρυντικές.
Μια δυναμική ομάδα συμπολιτών μας κατανόησε πλήρως ότι το προηγούμενο μοντέλο της υπερκατανάλωσης και της δανεικής ευημερίας δεν έχει καμία τύχη και πως χωρίς πραγματική στροφή στην παραγωγή και στη δημιουργία η χώρα δεν σώζεται.
Επίσης δεν είναι λίγοι οι Ελληνες που συνειδητοποίησαν ότι το κράτος δεν μπορεί και πως δεν έχουν να περιμένουν πολλά απ’ αυτό.
Αρκετοί ακόμη κατάλαβαν ότι αν δεν πάρουν οι ίδιοι τις τύχες στα χέρια τους, δεν πρόκειται να αλλάξει η ζωή τους.
Αλλοι ταυτόχρονα ανακάλυψαν τα αγαθά του λιτού και οργανωμένου βίου και πείστηκαν ότι χωρίς αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια και συνεργασία δεν μπορούν να πάνε πολύ μακριά.
Διαμόρφωσαν έτσι νέα δίκτυα και ανταποκρίθηκαν σε πρωτοβουλίες που άλλοτε περιφρονούσαν.
Ορισμένοι μάλιστα προχώρησαν ακόμη πιο πέρα, οργάνωσαν την αυτοεκπροσώπησή τους, δημιούργησαν κινήσεις έκφρασης και δράσης, κινήθηκαν, δοκίμασαν, δεν κλείστηκαν στους τέσσερις τοίχους να κλαίνε τη μοίρα τους ούτε βγήκαν στους δρόμους βρίζοντας θεούς και δαίμονες.
Και η ίδια η πολιτική επίσης, που βρέθηκε σε δίνη μεγάλης αμφισβήτησης, τείνει να αποδεχθεί εξ ανάγκης, εκ των πραγμάτων, διαδικασίες αυτορρύθμισης και αυτοκάθαρσης.
Με άλλα λόγια, η κρίση άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει την Ελλάδα και τους Ελληνες.
Στη διάρκεια του 2012 διαμορφώθηκαν νέες συνειδήσεις, απελευθερώθηκαν δυνάμεις και συγκροτήθηκε μια νέα βάση αρχών και αντιλήψεων.
Αυτή είναι η θετική κληρονομιά του 2012, στην οποία μπορεί να πατήσει το 2013 και να καταστεί έτος ελπιδοφόρο, χρονιά αναγέννησης και αναδημιουργίας.