Με μια ανακοίνωση που την θεωρώ απολύτως ειλικρινή και εκφράζει το προσωπικό της πολιτικό αδιέξοδο, αλλά και της χώρας, η μέχρι χτες βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Βασιλική Κατριβάνου, παραιτήθηκε από την βουλευτική της έδρα. Κατ΄ αρχάς πρέπει να δηλώσω ότι εκτιμώ τη στάση της. Η συνείδησή της δεν της επιτρέπει να ψηφίσει, δεν ψήφισε το ταμείο και τα 99 έτη και μετά παραιτήθηκε. Θα μπορούσε να το «φάει» κι ας μην το χώνευε, προκειμένου να κρατήσει την έδρα της.
Το κρίσιμο μέρος της ανακοίνωσής της: «…… Από τον Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα νιώθω, κάθε μέρα, να επιβεβαιώνεται η ύπαρξη μιας συνεχούς επιτροπείας, που κάνει ασφυκτικά τα περιθώρια άσκησης πολιτικής, που ακυρώνει ουσιαστικά τη δυνατότητα να αλλάξει η ζωή μας. Εφαρμόζουμε μέτρα και πολιτικές που έρχονται σε αντίθεση με τον πυρήνα των αξιών και της πολιτικής μας ταυτόχρονα, όμως, αδυνατώ να σκεφτώ οποιαδήποτε αξιόπιστη εναλλακτική. Γι’ αυτό και παραιτούμαι. Είναι, για μένα, ένα βαθύ πολιτικό και υπαρξιακό αδιέξοδο ….»
Πάνε έξι (6) ολόκληρα χρόνια από το σημείο καμπής, δηλ. την άνοιξη του 2010. Όμως το καμπανάκι είχε χτυπήσει ηχηρό από το Φθινόπωρο του 2009: Η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, έχοντας συμπληρώσει μόνο τα 2 από τα 4 χρόνια της θητείας τους, προκήρυξαν εκλογές, μην μπορώντας να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα που φαινόταν ότι θα ξεσπάσει και που οι εταίροι, αποδεδειγμένα, την είχαν επισημάνει κατ΄ επανάληψη. Και προκήρυξαν εκλογές που γνώριζαν ότι θα τις χάσουν!, δηλ. ουσιαστικά εγκατέλειψαν την κυβέρνηση. (Παρεμπιπτόντως, αυτό πρέπει να πιστωθεί στον Κ. Καραμανλή, που αντί να παραμείνει άλλα 2 χρόνια και «γαία πυρρί μειχθήτω», έδωσε την μοναδική δημοκρατική διέξοδο). Και μόνο αυτό το γεγονός της προκήρυξης εκλογών στο μέσον της θητείας, έπρεπε να σημάνει συναγερμό, κάτι πολύ άσχημο έρχεται.
Ας επιστρέψουμε όμως στην άνοιξη του 2010. Με πλήρεις αποδείξεις πια, η χώρα χρώσταγε τα μαλλιοκέφαλά της (οι αστειότητες αν τα χρώσταγε ο λαός ή κάποιος άλλος, τάχα, δεν ήταν για πολύ χρόνο). Ομόλογα και δόσεις έληγαν σε λίγες ημέρες. Οι αγορές δεν δάνειζαν. Δύο ήσαν οι μοναδικοί δρόμοι. ΄Η χρεοκοπία (πτώχευση) ή κάποιο πρόγραμμα – μνημόνιο, όπως είχε γίνει και σε άλλες χώρες. Τρίτος δεν υπήρχε. Κι όμως αυτό το απλό δεν έγινε κατανοητό όχι μόνο από τον κόσμο, αλλά και από πολλούς βουλευτές, πολιτευτές, συνδικαλιστές κλπ, με ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών, αυτές είχαν τον καθοριστικό ρόλο και εν πάση περιπτώσει δεν τον άσκησαν. ΄Αλλοι βρήκαν ευκαιρία να δυναμώσουν τη θέση τους στον πολιτικό ανταγωνισμό, ακόμα και εσωκομματικά, άλλοι, για να αποφύγουν και δικές τους ευθύνες, πρόβαλλαν ως μοναδικό αίτιο τον αντίπαλο και ο λαός που έβλεπε το βιοτικό του επίπεδο να είναι έτοιμο να δεχτεί σοβαρό πλήγμα, αυτοσχεδίαζε, έδιναν κι έπαιρναν τα σενάρια για το τι πραγματικά συμβαίνει και για τους ξένους που μισούν την Ελλάδα.
Στις δραματικές ημέρες του Μαΐου 2010 που εισαγόταν για ψήφιση στη Βουλή το 1ο μνημόνιο, ο κ. Σαμαράς επίτηδες δεν προκάλεσε συνεδρίαση ούτε της Κοιν. Ομάδας, ούτε καν του πολιτ. Γραφείου της ΝΔ, για το ποια στάση θα κρατήσουν στην ψηφοφορία. Καταψήφισαν, εκτός από τη Ντόρα Μπακογιάννη και η ΝΔ υπό τον Αντ. Σαμαρά ηγείτο του αντιμνημονιακού αγώνα! Τα έβλεπαν αυτά οι δανειστές και απορούσαν, ενώ ταυτόχρονα αναπτυσσόταν η εκδικητική τους διάθεση απέναντι στη χώρα, με όλο και πιο σκληρές ρυθμίσεις. Θα ήταν τότε κανονικά και η ευκαιρία για το μικρό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και για τον νεαρό αρχηγό του, να σκύψει πιο προσεκτικά στο υπαρκτό πρόβλημα και να μην πυροβολεί απλώς. Δεν το έπραξε και έγιναν διάσημοι στο δημόσιο λόγο αναλυτές τύπου Βαρουφάκη, που μάλλον δεν καταλάβαινε κανείς το τι έλεγε, ίσως ούτε ο ίδιος, αλλά αρκούσε ότι τα έβαζε με τους δανειστές. Πάει η 1η ευκαιρία για μια κάποια εθνική συνεννόηση.
Προέκυψε 2η ευκαιρία, η κυβέρνηση Παπαδήμου τον Νοέμβριο 2011. Να της δοθεί χρόνος δύο ετών τουλάχιστον. Πάει κι αυτή, το πολύ μερικούς μήνες, έλεγαν και να γίνουν γρήγορα εκλογές, για να «κυβερνήσουμε εμείς». Δραματικές συνεδριάσεις στη Βουλή με αποκορύφωμα την 12-02-2012, στο 2ο μνημόνιο, πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ απουσίαζαν, πολλοί δεν ψήφισαν και υπήρξαν μαζικές διαγραφές. Τι δεν είχαν καταλάβει άραγε; Κάποιοι απ΄ αυτούς ψήφισαν όμως το 3ο μνημόνιο!
Και υπήρξε και η 3η και πιο σπουδαία, διότι προερχόταν από αποτελέσματα εκλογών, ευκαιρία. Στις εκλογές του Μαΐου 2012, ο λαός, γενικά μιλώντας, ψήφισε σοφά. Είναι κρίσιμο να θυμίσω τα αποτελέσματα εκείνων των εκλογών: 1) ΝΔ=18,85%, 2) ΣΥΡΙΖΑ=16,78%, 3) ΠΑΣΟΚ=13,38%, 4) ΑΝΕΛ 10,60%, 5) ΚΚΕ=8,48%, 6) ΧΑ=6,97% και 7) ΔΗΜΑΡ=6,11%. Ένα μικρό μέχρι τότε κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, έπαιρνε υψηλό ποσοστό και ερχόταν 2ο , εκφραζόταν έτσι η εντολή του κόσμου, για κριτική και αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και ταυτόχρονα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν εξαφανίστηκαν ασφαλώς αλλά σημείωσαν σημαντική πτώση σε σχέση με το παρελθόν. ΄Επρεπε με κάθε τρόπο να γίνει μια κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας σύμφωνη με το εκλογικό αποτέλεσμα, πλην ΚΚΕ και ΧΑ. Ακόμα και με προεξάρχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ προτάθηκε, αυτός ισχυριζόταν ότι δεν μπορεί να εξαρτάται από τις ψήφους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ (ενώ οι ψήφοι των ΑΝΕΛ είναι φαίνεται θεμιτοί), αλλά και με αξιολογώτατους ανθρώπους από την κοινωνία, να αναλάβουν υπουργεία, θέσεις κρίσιμες κλπ. Αυτό επέβαλε εκείνο το εκλογικό αποτέλεσμα, αυτή ήταν η βούληση του λαού μας και αυτό κυρίως επέβαλε η τραγική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα και αυτό το αποδέχονταν και το επεδίωκαν οι τρεις άλλοι εν δυνάμει εταίροι, δηλ. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ . Πετάχτηκε, λοιπόν, και η 3η και η πιο σπουδαία ευκαιρία, την σπαταλήσαμε, για να γίνουν οι εκλογές του Ιουνίου, με τον νέο διπολισμό. Ακολούθησαν, η μη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (τεράστιες οι ευθύνες και της ΔΗΜΑΡ και όχι μόνο του Φ. Κουβέλη, αφού αρκετοί βουλευτές της είχαν δηλώσει από πολύ νωρίς ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν οποιονδήποτε για Πρόεδρο – ήταν και ο λόγος της διαφοροποίησής μου από το κόμμα αυτό) και οι εκλογές του Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015, για να βγει ασμένως ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην είχε αρκούντως ωριμάσει – ενηλικιωθεί για να το αντέξει το υψηλό ρίσκο που αναλάμβανε, δηλ. να κυβερνήσει τη χώρα σε μια τέτοιας μεγάλης έκτασης κρίση.
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, κυρία Βασιλική Κατριβάνου ότι αν είχαν γίνει τα παραπάνω και όχι όσα έγιναν, και τα μέτρα που κατά καιρούς πάρθηκαν θα ήταν πιο ήπια, ή εν πάση περιπτώσει πιο εύκολα θα άλλαζαν προς το καλύτερο όταν θα είχαμε χειροπιαστά αποτελέσματα, αλλά κυρίως θα υπήρχε ένα κλίμα σταθερότητας και συναίνεσης που θα βοηθούσε να αναπτυχθούν οικονομικές δραστηριότητες και θα άρχιζε να παράγεται ένας κάποιος πλούτος. Μόνο η άμυνα δεν αρκεί, πολύ περισσότερο μάλιστα που δεν κρατήσαμε καν το Χ, αλλά φάγαμε και κανά 12ριά γκολ, στο μεταξύ, με αποκορύφωμα τα χτεσινά, πραγματική φοροκαταιγίδα και όχι μόνο, για τα οποία και παραιτηθήκατε.
΄Εξι (6) ολόκληρα χρόνια, πολλά για τη χειμαζόμενη κοινωνία μας. Λογικό, επομένως, το πολιτικό αδιέξοδο, γιατί όμως έπρεπε να το πληρώσουμε τόσο ακριβά με όσα συνέβησαν το πρώτο 8μηνο του 2015, για να το ανακαλύψουμε; Και τέλος πάντων δεν είστε η μόνη, δεν είσαστε οι μόνοι, όλοι κάπως έτσι είμαστε, που δρούμε σε συγκεκριμένα αμείλικτα πλαίσια, με διλήμματα, με συγκρούσεις, με αμφιβολίες, και όχι σε ιδανικές συνθήκες για να ασκούμε «υψηλή πολιτική».
ΥΓ. Ξέρω τον αντίλογο από κάποιους: Ναι, αλλά δεν δοκιμάσαμε την άλλη λύση, την χρεοκοπία, την πτώχευση, ή την απειλή τους. Ας μην γελιόμαστε, την είχαν ψιλοδοκιμάσει και στην Κύπρο, την ψιλοδοκιμάσαμε και στην Ελλάδα, μέχρι σε δημοψήφισμα φτάσαμε. Δεν απέδωσαν. Τα πληρώσαμε ακριβά.