Δε γνωρίζω την κατάλληλη έκφραση. Αν ήταν θέαμα, θα αναφωνούσα «έτριβα τα μάτια μου». Τι να κάνω όμως με την ακοή; Ωραίες οι προγραμματικές δηλώσεις, χώρα υπό αναστήλωση(;), αφού οι ρητορείες και οι δεκάρικοι αντικαταστάθηκαν από ολίγον ξύλινο λόγο, ολίγον πρόγραμμα, ολίγον κοινούς τόπους; Σαφώς υπήρξαν εξαιρέσεις, ίσως μάλιστα ο πρωθυπουργός, για «το δικό του ακροατήριο», σχεδόν να διέπρεψε.
Δικό του ακροατήριο… Δεν μπορώ αλλιώς να ερμηνεύσω τον παραγκωνισμό τού πιθανώς πιο οραματικού σημείου σε μια νέα αφετηρία, αν όντως έτσι έχουν τα πράγματα πλέον στην καθημαγμένη από ιδεοληπτικούς και πολύχρωμους εθνοφασίστες Ελλάδα.
Αναφέρομαι στην καταπολέμηση της ανεργίας, την πολύκροτη αυτήν πτυχή, την απούσα από ενώπιον Βουλής και ανθρώπων διακηρυγμένο κυβερνητικό πρόγραμμα. Πώς μπορεί μια ορθολογική διακυβέρνηση να αποσιωπά ή να υποβαθμίζει τη μέγιστη αυτή ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας; Πού, πώς, για ποιον λόγο και σε όφελος ποιας καταλυτικής προοπτικής θα συγκεντρώσει συμμαχίες για τον εξορθολογισμό και τις μεταρρυθμίσεις; Γιατί ο τόσα υποσχόμενος νεοκλεγείς πρωθυπουργός μας αποφεύγει να απευθυνθεί άμεσα στο άνεργο κομμάτι της κοινωνίας μας;
Αν μπορούσα να προσπεράσω το ατελέσφορο να αναζητεί κανείς «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη» στο πανηγύρι της πρώτης εμφάνισης του νέου συλλόγου των υπουργών, δεν μπορώ να χωνέψω την εντύπωση πως για άλλη μια φορά βρισκόμαστε ενώπιον μιας «εθνικής» κυβέρνησης, όπως όλες μετά το 2004. «Εθνικής», δηλαδή της πλειονότητας, όχι εκείνης που θα ενέτασσε στη στοχοθεσία της να εκφράσει και να ικανοποιήσει τις κοινωνικές μειονότητες, τους ανέκφραστους του περιθωρίου, νέους, παλιούς… Για τη μειονότητα των ανέργων, στην πλάτη της οποίας βυσσοδομεί ό,τι δεν μεταρρυθμίζεται στη χώρα μας θα άξιζε να εργαστεί κανείς. Το θέλουμε;
Ή προτιμούμε τη δήθεν κοινωνική πολιτική τών προσλήψεων που ανακοινώθηκαν χωρίς όρους και χωρίς αξιολόγηση, προσλήψεων που απευθύνονται στο «δικό μας ακροατήριο», του κόσμου μας, της πλειονότητας που θεωρούμε ως τον «κόσμο όλο».
Όσο η χώρα συνεχίζει τον πρωταθλητισμό της ανεργίας, ακόμη και οι εναργέστερες και λογικές, πολιτικές ή οικονομικές, επιλογές αποδεικνύονται χιμαιρικές καθότι αυτοαναιρούμενες ακόμη και σε επίπεδο προθέσεων. Με ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ αυτό ελπίζω πως κάποτε θα αλλάξει, πως η πολιτική θα στοχεύσει στην ένωση της κοινωνίας κι όχι στη συνοχή της ανάγκης.