Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια η άποψη ενός πολιτικού, ενός κόμματος ή μιας κυβέρνησης. Το πρόβλημα δημιουργείται από τη στιγμή που η άποψη αυτή αξιοποιείται για μικροκομματικές σκοπιμότητες που καταλήγουν στο τέλος να την ακυρώνουν στην πράξη.

Ο λόγος για τον πολυδιαφημισμένο χωρισμό κράτους-εκκλησίας που υποτίθεται ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς αποφάσισε να υλοποιήσει. Το προσύμφωνο Τσίπρα – Ιερώνυμου που έτσι κι αλλιώς απείχε από έναν τέτοιο στόχο αφού η «επικρατούσα θρησκεία» διατηρούσε πλήρως τα προνόμιά της, δεν υπάρχει πλέον. Στη τελευταία συνάντηση του κ. Γαβρόγλου με τους ιεράρχες ο υπουργός πρότεινε τη δημιουργία ειδικού ταμείου μισθοδοσίας της εκκλησίας της Ελλάδος με παράλληλη διατήρηση όλων των κεκτημένων των δημοσίων υπαλλήλων.

Όταν θέλεις πραγματικά σαν κυβέρνηση να επιβάλεις την απόφασή σου σε ένα ζήτημα που το θεωρείς και θέμα αρχής, επιμένεις, παραμένοντας σταθερός στις βασικές σου θέσεις και δίνεις τη μάχη. Όπως την έδωσε και μάλιστα νικηφόρα ο Κώστας Σημίτης διαγράφοντας το θρήσκευμα από τις ταυτότητες των πολιτών της χώρας.

Η συγκυβέρνηση Συριζανέλ όμως δεν έχει σαν στόχο της τον διαχωρισμό του κράτους από την εκκλησία, ούτε και θέλει να τα χαλάσει με την δική της Αριστερά του Κυρίου. Το μόνο που θέλει είναι να βρει ένα κόλπο να ξεγελάσει τους «θεσμούς» για να της επιτρέψουν να κάνει προεκλογικά 10.000 ακόμα προσλήψεις στο δημόσιο. Εκτός από τα συνταγματικά θέλει να εξαντλήσει και τα ρουσφετολογικά της περιθώρια.