Αυτό δεν είναι τραγούδι #950
Dj της ημέρας, η Χριστίνα Παπαβασιλείου

Και φτάνει η ώρα που κάποια από τις συσκευές του σπιτιού χαλάει. Το ότι χαλάει, λογικό είναι: δούλεψε τόσα χρόνια και μετά τίναξε τα πέταλα. Έτσι έγινε και με το σκουπάκι χειρός — ξέρετε, αυτό που με ένα βρουουουμ εξαφανίζει ψίχουλα, σκόνες, καμιά σκυλότριχα και τις στάχτες γύρω από το τασάκι. Σιγά το σοβαρό θα μου πείτε, τράβα πάρε άλλο. Πήρα. Κι έπρεπε να τοποθετηθεί με την βάση στο τοίχο. Έλα όμως που το παλιό είχε δύο βίδες οριζόντιες και το καινούργιο δύο κάθετες; Απλή επίσης η λύση, κρατάς την μία και πρέπει να κάνεις άλλη μία από κάτω, να μην του πολυαλλάξεις θέση για να μην φανεί και η διαφορά στο χρώμα του τοίχου της κουζίνας.

Κι έτσι άρχισε η καταστροφή. Γιατί ο άντρας του σπιτιού —σύζυγος, γκόμενος, μεγάλο παιδί, ό,τι διαθέτει ο καθένας— είναι Άντρας με κεφαλαίο, δεν είναι κανένας τζουτζές. Και ηλεκτρικό τρυπάνι έχει και βίδες και ούπα και καρφιά και μεζούρα και σφυρί και απ’ όλα, τα οποία απλώνει σε όλους τους πάγκους της κουζίνας και τα καμαρώνει. Γιατί μέσα του κρύβεται ένας ορίτζιναλ μάστορας. Μετράει λοιπόν τις τρυπούλες της βάσης, σημειώνει στον τοίχο με το μολύβι ΑΚΡΙΒΩΣ που θα τρυπήσει, βάζει το μολύβι στο αυτί —γιατί ακολουθεί την μέθοδο Στανισλάβσκι κι έχει ενσωματωθεί στον ρόλο του—, εσύ τολμάς να ρωτήσεις αν το έχει μετρήσει σωστά, λαμβάνεις απαξιωτικό βλέμμα κι αρχίζει να τρυπάει. Μεγάλο τρυπάνι πήρες, δεν θα δέσεις καράβι στον κάβο, τολμάς να πεις, αλλά είναι αργά, η τρύπα έχει γίνει. Βάζει το ούπα, αρχίζει να βιδώνει την βίδα, τα οποία ομού κι αντάμα αυτοκτονούν πέφτοντας στο πάτωμα. Το ξαναστουμπώνει στον τοίχο και προσπαθεί να βάλει την βάση και ω! οποία έκπληξη, βίδες και τρύπες, δεν συμπίπτουν. Αρχίζει να το κοπανάει, φωνάζεις δεν μπαίνει έτσι, θα το σπάσεις. Σώπα εσύ, δεν ξέρεις από τρύπες,  αφού να το! έχει μπει, ανταποκρίνεται. Εκεί απαντάς διάφορα ειρωνικά σεξιστικά. Απαντάει κι αυτός. Αφού παλεύει κάνα δεκάλεπτο, καταλαβαίνει ότι πρέπει να κάνει άλλη τρύπα λίγο πιο κάτω, αλλά έχει μάθει πια και παίρνει μικρότερο τρυπάνι. Πολύ μικρότερο. Κάνει την τρύπα. Το ούπα δεν μπαίνει. Ξανατρυπάει λίγο. Εκεί χτυπάει το κινητό του. Αρχίζει να μιλάει με τον φίλο του ενώ κυκλοφορεί σε όλα τα δωμάτια κρατώντας στο χέρι το τρυπάνι με το οποίο ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνει βουμ βουμ, έτσι για την πλάκα. Συνεχίζει να μιλάει ενώ έχει ξυπνήσει μέσα του το παιδί που κρυβόταν και με το τρυπάνι κάνει ότι πυροβολεί. Κλείνει το τηλέφωνο και συνεχίζει να πυροβολεί φωνάζοντας die mother fucker. Κάποια στιγμή συνέρχεται, γυρίζει στην τρύπα στον  τοίχο και της δίνει μία με το τρυπάνι, έτσι, για την αλητεία. Βάζει το ούπα το οποίο ναι μεν μπαίνει αλλά περισσεύει το μισό. Το βαράει με το σφυρί, μπαίνει λίγο, το βαράει να το σκοτώσει, το σκοτώνει, βάζει άλλο, πάλι περισσεύει, το βγάζει, το κόβει με το ψαλίδι, το ξαναβάζει στην τρύπα, το ξαναβαράει με το σφυρί, το ξαναβγάζει, ξαναπαίρνει το τρυπάνι, ξανανοίγει λίγο την τρύπα, βάζει το ούπα, το ούπα εξαφανίζεται μες την τρύπα, προσπαθεί να το βγάλει, δεν βγαίνει, παίρνει μυτοτσίμπιδο, δεν βγαίνει, ξαναπαίρνει το τρυπάνι να ανοίξει την τρύπα για να βγάλει το χαλασμένο ούπα να βάλει άλλο, η καινούργια τρύπα ενώνεται με την αποπάνω. Τώρα έχουμε μια πολύ μεγάλη τρύπα και μπάζα στο πάτωμα. Με αθώο ύφος σου ανακοινώνει ότι δεν είναι βολική αυτή η θέση και θα βάλει το σκουπάκι και την αναθεματισμένη βάση του στον  απέναντι τοίχο. Αρνείσαι. Επιμένει. Τσακώνεστε. Επιχειρεί να ανοίξει μια καινούργια τρύπα πάνω από την παλιά που υπήρχε. Ξαναδιαβάστε όλες τις προηγούμενες προτάσεις. Στουμπώνει την καινούργια μεγάλη τρυπάρα. Και επιτέλους μπορεί να μπει η βάση. Δυσκολεύεται. Αρχίζει να περνάει τα πέντε στάδια που είναι για το πένθος. Ναι, τα ίδια είναι και για την βίδα.

Άρνηση και απομόνωση

Φύγε μωρέ πάνω από το κεφάλι μου, εσύ φταις, δεν μπορεί, όχι, όχι, όχι, θα μπει, αφού το μέτρησα, τι θέλει τώρα, φύγε σου λέω μην μου λες, άσε με μόνο μου.

Θυμός

Διάφορα υβριστικά σχόλια για την βίδα, την τρύπα, την βάση, το σκουπάκι, τον τοίχο, το τρυπάνι, το σφυρί, την τύχη του

Διαπραγμάτευση

Έλα πουλάκι μου, μπες, τι ζητάω; Έλα να τελειώνουμε και συ και γω, τι σου έχω κάνει και με παιδεύεις, σε παρακαλώ, άντε μπες γαμώτη (μικρή επαναφορά σε προηγούμενη κατάσταση), θα μπεις; Κι άμα μπεις στα ώπα ώπα θα σε έχω

Κατάθλιψη

Δεν θέλω άλλο, δεν αντέχω, τι πληρώνω, γιατί σε μένα, τι άλλο θέλει πια, δεν κάνω τίποτα, κουράστηκα, δεν γίνεται με τίποτα, μόνο σε μένα τυχαίνουν οι ελαττωματικές βίδες, δεν τις φτιάχνουν πια όπως παλιά

Αποδοχή

Όχι, αυτό το στάδιο δεν υπήρξε, ακούστηκαν διάφοροι ανατριχιαστικοί ήχοι, μετάλλου και πλαστικού πάνω στο τοίχο και μετά είχαμε θριαμβευτικές ιαχές.

Με φώναξε να δω το κατόρθωμα. Μου είπε να το προσέχω, γιατί κουνιέται και λίγο παλαντζάρει. Κι είχε και μια κλίση προς τα δεξιά. Μου είπε ότι, όχι, δεν είχε, ήταν στραβά βαλμένοι οι διακόπτες και γι’ αυτό μου φαινόταν έτσι. Πρότεινε να τους φτιάξει. Είπα όχι. Σθεναρά. Μετά πήρε το σκουπάκι κι άρχισε να σκουπίζει αναφωνώντας ότι δεν είναι καλό γιατί δεν τραβάει. Ε βέβαια δεν τραβούσε, δεν είχε κατασκευαστεί για να τραβήξει το νταμάρι που είχε δημιουργήσει στο πάτωμα. Επέμενε. Το χάλασε. Και την κουζίνα την βάψαμε. Όλη. Ροδακινί!