Έχω δει τον τελευταίο καιρό διάφορους διεθνολογούντες, να ανακαλύπτουν την Αμερική , τόσους αιώνες αργότερα.
Την ανακαλύπτουν ξανά και οι αδαείς αναγνώστες τους, χοροπηδάνε από χαρά, γιατί ανακαλύπτουν και αυτοί τα διάφορα σταυρουδάκια και τις χάντρες, που τους πετάν ως δώρα.
Γιατί όταν πριν δυο χρόνια έγραφα στο βιβλίο μου για τις σχέσεις Ελλάδας- Τουρκίας, για την ασυδοσία του τούρκικου στρατού στην Βόρεια Συρία και ο τρόπος με τον οποίο μαζεύανε τους τζιχαντιστές και άλλους μισθοφόρους δολοφόνους και τους περνούσαν με πλοία στη Λιβύη, δημιουργώντας έναν ισχυρό μισθοφορικό στρατό, εμείς βλέπαμε θέατρο σκιών, με τον σημερινό Υπουργό Άμυνας και τότε Εξωτερικών, να παίζει τρίλιζα.
Πριν από τέσσερα χρόνια, ο τότε Πρωθυπουργός Νταβούτογλου προσπαθώντας να αμβλύνει την πασιφανή ήττα του Ερντογάν, σε εκείνη την περίφημη περιοδεία στις αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, σε συνέντευξη του στο BBC, μιλώντας για την πολιορκία στο Ιτλίμπ, έδωσε στους πάντες να καταλάβουν, οτι το Ιτλίμπ και το κέντρο των φονιάδων στη Βόρεια Συρία, δεν πρόκειται να αφεθεί στην τύχη του. Ότι η Τουρκία το προστατεύει και θα το προστατεύει μέχρι τέλους, όπως και έκανε, ενώ την ίδια εποχή ξεκίνησε να στέλνει τους μισθοφόρους δολοφόνους κυριως προς τη Λιβυη…
Εκεί μέσα λοιπόν, στους θύλακες του Ιτλίμπ ήταν μαζεμένοι όλοι οι μισθοφόροι τζιχαντιστές , κυρίως από τις Ευρωπαϊκές χώρες, τους οποίους ο Ερντογάν προσπαθούσε με κάθε τρόπο να προωθήσει στο μαλακό υπογάστριο του τότε νομιζόμενου εχθρού, Πούτιν, στην Τσετσενία. Από κει πολύ ευκολότερα περνούσαν στις πατρίδες τους, δημιουργώντας πυρήνες.
Είναι τρομερό πως τρία χρόνια μετά, αρχίσαν να αντιλαμβάνονται, το ότι το ISIS και οι συνομοταξίες των τζιχαντιστών, θα μας απασχολούν, για πολύ καιρό ακόμα. Και ίσως και να πολλαπλασιαστούν αυτά τα φαινόμενα, όσο η πολιτική, σε εκείνη την μεριά της Μεσογείου, εξακολουθεί να θρέφει τον φανατισμό.
Τούρκους τζιχαντιστές πολύ δύσκολα θα βρεις. Και είναι αλήθεια γιατί φανατικούς μουσουλμάνους , άρρωστους και επιθετικούς δεν συναντάς εύκολα.
Αλλά, Τούρκους χειριστές τέτοιων ομάδων, θα συναντήσεις πολλούς. Γιατί σε αυτό εκπαιδεύονται , εκμεταλλευόμενοι τις εντάσεις εκεί στον νότο.
Τον Άσαντ ούτως ή άλλως για φάγωμα τον είχανε. Δεν ήταν καλά στηριγμένος στην καρέκλα του.
Οι Τούρκοι εθνικιστές, για το Αλέπο, κάνουν μεγάλα πανηγύρια . Έχασαν όμως την ευκαιρία , πάνω από τρία χρόνια τώρα, να ξεκινήσουν έστω και δειλά να ανακατασκευάζουν , έστω χωριουδάκια μικρά, στη Βόρεια Συρία, δείχνοντας την πρόθεση τους.
Όταν όμως όλα αυτά τα εξαρτάς από την διεθνή οικονομική βοήθεια, που έχεις υπολογίσει ότι θα κουβαλήσεις και στην αρνούνται, πρέπει να βρεις τον τρόπο να αποδείξεις ότι αυτό που λες, είναι πρόθεση σου, για τη βελτίωση της ζωής των προσφύγων και όχι στόχος για επιπλέον έσοδα στον τούρκικο κορβανά , που ήδη έχουν μπει πολλά δις .
Τελικό συμπέρασμα, η Συρία δεν πρόκειται να χαθεί από κει στο αναμεταξύ που βρίσκεται. Σαν καπάκι στο Ισραήλ και φύλακας του Λιβάνου.