Ο λαός λέει ότι «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει». Και μπορεί το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, με τους 57 νεκρούς -στην πλειοψηφία τους νέοι και νέες-, να μην προκαλεί γέλια ούτε στον -αν υπάρχει- θεό, ωστόσο τα όσα γράφαμε και λέγαμε, όλους τους προηγούμενους μήνες, περί εκλογών είναι πλέον μακρινή ανάμνηση.
Οι βεβαιότητες
Για μεγάλο χρονικό διάστημα είχαμε στο μυαλό μας μια σειρά από βεβαιότητες. Για παράδειγμα, θεωρούσαμε βέβαιο ότι οι εκλογές θα γίνουν στις 9 Απριλίου. Πλέον η συγκεκριμένη ημερομηνία δεν έχει καμία πιθανότητα να είναι εκλογική και ταυτόχρονα δεν θα πρέπει να αποκλείουμε το ενδεχόμενο εξάντλησης της τετραετίας, με κάλπες εντός Ιουλίου. Βέβαιο θεωρούσαμε, επίσης, ότι οι εκλογές της απλής αναλογικής θα είναι μόνο καταγραφή δυνάμεων, που θα μας δώσουν μια πρόγευση του τι θα συμβεί στην αναμέτρηση της ενισχυμένης αναλογικής. Αναφορικά με αυτές, τις δεύτερες κάλπες, είχαμε καταγράψει ακόμα μία βεβαιότητα: ότι η Ν.Δ. θα επιτύγχανε αυτοδυναμία.
Πίσω στο 2012;
Τι ξέρουμε πλέον; Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, ενώ ακόμα υπάρχουν άταφοι νεκροί, απομακρύνεται οριστικά η πιθανότητα να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας από τις πρώτες κάλπες. Τόσο τα ποσοστά των κομμάτων όσο και η ενδεχόμενη σύνθεση της Βουλής αρχίζουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο με τα όσα ζήσαμε τον Μάιο του 2012: «χαμηλές πτήσεις» για τον -πλέον ατροφικό- δικομματισμό, πολυδιάσπαση της ψήφου με ενίσχυση μικρών και ακραίων σχηματισμών, μετακίνηση των ψηφοφόρων -κυρίως της Ν.Δ. αυτή τη φορά- στις επιλογές «Δεν ξέρω/Δεν απαντώ» και στην αποχή. Με λίγα λόγια, τα σχέδια του «γαλάζιου» κομματικού μηχανισμού για πορεία προς την πόλωση -με πλήρη συμφωνία του ΣΥΡΙΖΑ-, η οποία στις δεύτερες κάλπες θα έφερνε άνοδο των ποσοστών της Ν.Δ. και θα οδηγούσε σε αυτοδύναμη κυβέρνηση, είναι «στον αέρα».
Περί σταθερότητας
Ωστόσο, το αν θα μπορέσει η Βουλή που θα προκύψει μετά τις εκλογές της ενισχυμένης να δώσει κυβέρνηση, δεν είναι ζήτημα εδρών αλλά επαφίεται στο να αποδεχθεί ο πρωθυπουργός ότι η πολυπόθητη αυτοδυναμία φαντάζει πλέον άπιαστος στόχος και να αναρωτηθεί: πόσο πειστικά ακούγονται ότι μόνο ο ίδιος μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα όταν θα έχει την ευθύνη για συνεχείς κάλπες μέχρι να λάβει τις 150+1 έδρες; Και γιατί, ενώ παρουσιάζει τον εαυτό του ως σύγχρονο κεντροδεξιό και φιλελεύθερο Ευρωπαίο πολιτικό, αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί την πιθανή εντολή των ψηφοφόρων για κυβερνήσεις συνεργασίας;
Ενώπιον των ευθυνών
Έχουμε γράψει πολλές φορές στη «Μεταρρύθμιση» ότι οι μετεκλογικές εξελίξεις θα πρέπει να βασίζονται στα ευρήματα της κάλπης. Αν λοιπόν, παρόλο που ο Μητσοτάκης θα έχει ζητήσει αυτοδυναμία, οι ψηφοφόροι επιμείνουν στις προγραμματικές συγκλήσεις τότε όλες οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να προχωρήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Και είναι καθήκον όσων ισχυρίζονται ότι θέλουμε να «μένουμε Ευρώπη» να πιέσουν προς την αναζήτηση των ελάχιστων δυνατών συναινέσεων και από κεί και πέρα ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.