Κι όμως, η Ρωσία θα μπορούσε αν ήθελε να «σώσει» την Κύπρο. Με ΑΕΠ που πλησιάζει τα 2 τρισεκατομμύρια και χρέος κάτω από 10% του ΑΕΠ, έχει όλα τα περιθώρια να χρηματοδοτήσει την ανακεφαλαιοποίηση των κυπριακών τραπεζών.
Ακόμα περισσότερο, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, η Ρωσία έχει και ένα επιπλέον κίνητρο: με το κούρεμα, οι Ρώσοι καταθέτες θα χάσουν περίπου 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Ισως είναι λοιπόν προτιμότερο να το αποφύγουν, επενδύοντας 5,8 δισεκατομμύρια, με την ελπίδα ότι στο μέλλον θα μπορέσουν να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.
Το ερώτημα φυσικά είναι με τι ανταλλάγματα θα το έκαναν ή, για να το πούμε διαφορετικά, τι τελικά θέλει και η ίδια η Κύπρος και τι είναι διατεθειμένη να τους προσφέρει. Μέχρι στιγμής ξέρουμε ότι δεν θέλει το σχέδιο του Eurogroup. Τι είναι αυτό που επιδιώκει να πετύχει όμως με την απόρριψή του;
Το πρώτο ενδεχόμενο είναι ότι οι Κύπριοι προσπαθούν να αποφύγουν το κούρεμα για τους μικροκαταθέτες έως τα 100.000 ευρώ. Πέρα από κοινωνικά δίκαιη, μια τέτοια εξέλιξη θα προστάτευε -έως αυτό το ποσό- και την αρχή της διασφάλισης των καταθέσεων στην Ευρωζώνη, γεγονός που βέβαια επιθυμούν κατεξοχήν και οι υπόλοιπες χώρες του Νότου. Ομως η δυνατότητα αυτή προσφέρθηκε ήδη στην Κυπριακή Δημοκρατία και δεν ήταν αρκετή.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι ότι οι Κύπριοι δεν επιθυμούν το σχέδιο διάσωσης για λόγους εθνικής κυριαρχίας – δεν θέλουν δηλαδή να εκχωρήσουν την οικονομική διαχείριση της χώρας στο Εurogroup. Oμως κι αυτό δεν φαίνεται να ισχύει καθώς όλες οι πληροφορίες είναι ότι διαπραγματεύονται ακόμα και την πώληση σημαντικών περιουσιακών τους στοιχείων και μάλιστα έναντι πολύ χαμηλών ποσών, προκειμένου να διασφαλίσουν τη ρωσική βοήθεια.
Θα πρέπει κατά συνέπεια να συμπεράνουμε ότι ο βασικός στρατηγικός στόχος της κυπριακής ηγεσίας είναι να μπορέσει να διατηρήσει η κυπριακή οικονομία τον χαρακτήρα του διεθνούς τραπεζιτικού κέντρου, πάνω στον οποίο στηρίχθηκε η ευημερία του νησιού.
Σε αυτό το ζήτημα βέβαια θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές, λογικές, ενστάσεις. Για παράδειγμα, είναι επιθυμητό και ηθικά σωστό να υποθηκευτεί η δημόσια περιουσία προκειμένου να σωθούν τα χρήματα των Ρώσων ολιγαρχών; Ή πάλι, αν υποθέσουμε ότι οι Ρώσοι δέχονταν τελικώς να μετάσχουν με δάνειο, είναι λογικό να βρεθεί η Κύπρος με ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος -που κάποτε θα κληθούν να πληρώσουν οι πολίτες- μόνο και μόνο για να παραμείνει η χώρα τους ένας φορολογικός παράδεισος; Αν μπορεί να παραμείνει, δηλαδή, και δεν είναι ήδη αργά.
Αυτά είναι ζητήματα που μόνο οι ίδιοι οι Κύπριοι μπορούν να απαντήσουν. Και θα απαντήσουν με γνώμονα το συμφέρον τους, όπως οι ίδιοι το βλέπουν. Το τελευταίο που χρειάζονται είναι οι δικές μας παροτρύνσεις ή οι θριαμβολογίες και μάλιστα από πολιτικούς που διόλου δεν νοιάζονται για την Κύπρο, αλλά τη βλέπουν σαν ακόμα ένα όπλο για τη δική μας στενόμυαλη και μίζερη εσωτερική αντιπαράθεση.
Δυστυχώς αυτά ήταν τα καλά σενάρια. Λύσεις δηλαδή που δεν τσαλακώνουν την Κύπρο και στοιχειωδώς προστατεύουν την οικονομία. Γιατί υπάρχουν και χειρότερα. Να μη βρεθεί -όπως διαφαίνεται- λύση με τη Ρωσία, να μη δεχθεί η Κύπρος έναν συμβιβασμό με το Eurogroup, έστω και εξαιρώντας τις καταθέσεις κάτω από 100.000, και να οδηγηθούμε σε αδιέξοδο. Θα βρεθεί πολιτικός να επιλέξει τότε την πυρηνική λύση της εξόδου από το ευρώ; Δύσκολα. Ο χρόνος ωστόσο ήδη μετράει αντίστροφα.