στη Γραμματική (και σε όσους μείναμε λειψοί/ές: μισο(ώ)-διακοσαετείς, του 22)

Το έχουν τούτο οι μύθοι (το «τούτο» μού το διόρθωνε αντί του «αυτό» κάποτε, προ δεκαπενταετίας ο Λεων. Κ. και το κράτησα μνήμης ένεκεν) ο αλλότριος στα μουλωχτά να διασώζει τις ξένες τις κληρονομιές. Τι Βεργίλιος των Τρώων, τι οι Άραβες εκείνες τών Περσών ή του Ισκεντέρ, τι οι Τεύτονες των Βουργουνδών και Βορείων άλλων, τι οι Σάξονες του Μπέογουλφ μαζί με σάγκες νορικές και τόσα πολλά αναλόγως. Κάπως έτσι αυτός ο Ούτις, εκείνος που δεν υπήρξε, ο Όμηρος, τη λουβική πώς ανέστησε την ιστορία, την παρουσίασε δική μας όλων των ανθρώπων. Πού να ξεχνάς το Σύρο το Λουκιανό με τον Ελληνισμό, τον Αλικαρνασσέα Διονύσιο με το όραμα της Ρώμης, τον Ιώσηπο προδότη κι υμνητή μαζί του εβραϊσμού. Έφτασε ώρα φαίνεται να αποκαλυφθεί από τη γη τής Μικρασίας εξάμετρος προσωδία, έστω πους σε γλώσσα λουβική. Ποιος ξέρει;

Απίθανο το παραπάνω να συμβεί ο αβλεπής δε θεωρώ. Σε λίγα χρόνια άλλωστε ευκολότερα θα βρίσκεις ενεργό αναγνώστη της χεττιτικής και των δευτεροτόκων της γλωσσών παρά ομηριστή (ας όψονται στην Ελλάδα και τα αρχαία ελληνικά στο πρωτότυπο ως εικοσιπέντε χρόνια παραδιδασκόμενα καταδυναστεύοντας εκπαίδευση και ανήλικες ψυχές γυμνασιοπαίδων). Πιθανότερο μάλιστα να ανασκαφεί σφηνοειδής εξάμετρος από του να απαλλαγούμε χώρα, «χώρος» και λοιποί από τον εθνολαϊκισμό που μας τσακίζει. Εκείνον που μας κάνει να ευαρεστούμε σαν οι πρόγονοι σκοτώνουν τους συζύγους τών δμωών να φτιάξουν Ιωνίες αλλά να αποτροπιάζουμε για Δαναΐδες κόρες που φόνευσαν συζύγους (σαραρανταεννιά, πλην μίας πενήντα)  ‒από τη Λιβύη εκείνες, εις το γένος  ασύμφορες ημών, συγγένισσες, μάλλον, της μαύρης Αθηνάς και μαύρου τούτου Μέμνονα, τη δόξα του που ζήλεψε στην αοιδή και την ξεπέρασε ο θεϊκά ανελληνικώς έτυμος Αχιλλεύς.

Ας είναι. Έθνος δυνατό. Ισχυρή κυβέρνηση. Ισχυρή αντιπολίτευση Ι. Ισχυρή αντιπολίτευση ΙΙ. Έθνος εμπόλεμο. Όχι να υπερασπιστεί μαζί με τους εταίρους συμμάχους και τους δικαίους τού σήμερα αδύναμους υπό διωγμόν και εκφοβισμούς όπως η Ουκρανία αλλά για να υπηρετεί γυναικοβιαστές (είναι και μέρες τής Υπαπαντής, γιορτάζουν οι μανάδες!) εμίρηδες Σουνί πρώτη φορά από ιδρύσεως της διακοσαετούς μας χώρης: Ω Ναι! Ελλάς αδικία ΣΥΜΜΑΧΙΑ!

Οι καλές (χορηγημένες και με δώρο Χριστουγέννων –έρχονται εκλογές, βλ. 2014) Ένοπλές μας Δυνάμεις για πρώτη φορά στην ψωροκωσταινική ιστορία σε εμπόλεμη διεθνή εκστρατεία δίχως την εποπτεία, έγκριση, επίνευση, ηγεσία κάποιου ειρηνιστικού ή συμμαχικού οργανισμού (ακόμη και στην Ουκρανία [sic] υπό την Αντάντ, προκάτοχο της Κοινωνίας τών Εθνών εξεστρατεύσαμεν, προ, 22 πάλι): η Ελλάς με Αντιαεροπορική συστοιχία Πάτριοτ εν Σαουδική Αραβία εγκατεστημένη, πλήρως επανδρωμένη εδώ και μήνες συμπράττει στην ανθρωπιστική τραγωδία τής Υεμένης. Η Ελλάς θύτης σε ένα βρόμικο πόλεμο, καταδικασθέντα εκ του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου. Συμμάχησε η Ελλάς με το σουνιτικό αιμοσταγό συνασπισμό δικτατόρων-μοναρχών από τον οποίο ακόμη και ΗΠΑ, ΝΑΤΟ κι Ισραήλ τηρούν σαφείς αποστάσεις. Χώρες σύμμαχοί μας πλέον είναι απολυταρχίες-κολαστήρια που υφίστανται εμπάργκο πωλήσεων όπλων από όλους τους Ευρωπαίους (πλην Γαλλίας) εταίρους μας, που βέβαια σέβονται τις αποφάσεις τού Ευρωκοινοβουλίου. 

Κι εδώ σιωπή: αριστεροδεξιά. Ή κέντρο. Πρόταση δυσπιστίας. Ευκαρία διαλόγου; Πολιτικών διευκρινίσεων στο υπό διαμόρφωση πολιτικό αζυμούθιο; Και ναι και όχι. Διάλογος μηδέν. Πρόγραμμα μηδέν. Διευκρινίσεις πολλές. Πάνδημη συμφωνία. Στον εθνολαϊκισμό. Ένα το έθνος. Στο ίδιο κόμμα. Ὀλοι/ες μαζί για νέο 2009. Έρχεται. Αν το 2009 το Ιράν μπορούσε να μας παραχωρεί επί πιστώσει ορυκτά καύσιμα προς διύλιση, τώρα που πλέον μπλέξαμε με τους Χούθι θα επιστρέψουμε στην αρχαία τεχνολογία τών υδρομύλων, θαυμαστές ενδείξεις λειτουργίας των οποίων στο μακεδονικό χώρο διαθέτουμε από τη ρωμαϊκή περίοδο. 

Χώρα μίας, μοναδικής ιδεολογίας. Διαγκωνισμός επικράτησης στην ηγεσία τού εθνολαϊκισμού. Ο πρωθυπουργός, ίσως από κεκτημένη ταχύτητα, ίσως από Ζάππεια, ίσως από ΛΑΟΣ, ίσως από πατροκτονία έχει από μήνες αλλάξει παράταξη. Για τον επιχειρήσαντα από κοινού με τα τενάγη του πολιτικού συστήματος και του απολιτικού αθύρματος την εκτροπή τού 2015 ουδείς λόγος. Μα για τον Ιανό, πηγή Σαλμακίδα που ως Ερμαφρόδιτος «χώρος» συνέβαλε τελικώς θετικά και εξασφάλισε τη μη κατάρρευση δημοκρατίας και οικονομίας όλα τα χρόνια αυτά ποιος το περίμενε! Τελικά, η γλύκα τής δημαγωγίας προβάλλει πόθους ανυπέρβλητους!

Κάποτε επιπίπτει ο απολογισμός. Πληρώνεται. Όπως ο Σημίτης πλήρωσε με την απόξεσή του από το τρέχον άλμπουμ τών ανδρών τού δημόσιου λόγου, όπως ο Στουρνάρας εξορίστηκε στην ΤτΕ, όπως ο Παπαδήμος παρολίγον να δολοφονηθεί, όπως ο Ροζάκης απεμακρύνθη, ο Βενιζέλος αποπέμφθηκε από την πολιτική, ο Λοβέρδος δεν πέρασε ούτε στο β’ γύρο, ο ΓΑΠ έχασε και πρωθυπουργία αλλά ακόμη και τη δυνατότητα να ηγηθεί ολιγόμηνα με αξιοπρέπεια κάποιου είδους αναδιαμόρφωση του σοσιαλδημοκρατικού Κέντρου. Όλοι τους ήταν με τον Ορθό Λόγο: τα Μνημόνια. Κι εγώ μαζί τους. Κι ο Κριαράς  μου (θυμάμαι τι έστελναν στο σπίτι του αγανακτισμένοι, όταν εκφράστηκε λογικά, ανθρώπινα).

Οι καιροί ενδείκνυνται (προς Θεού αντιστρέφω το Μούζιλ, δεν προπαγανδίζω ούτε τον παρερμηνεύω, είμαι γενικά πικρόχολος, όπως κάθε ανθρωπισμός επιτάσσει) για τον Άνθρωπο χωρίς Ιδιότητες. Εγεννήθη ημίν ηγέτης: ΑνδροΝίκ. Σε ποια παράταξη όμως; Ποιος θα μιλάει για την προσφυγή στη Χάγη; Για αναστύλωση της Εκπαίδευσης από το Δημοτικό; Για αξιολόγηση και άρση της Μονιμότητας παντού; Για το δημοσιονομικό εκτροχιασμό; Για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων; Για την εξυγίανση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος που το μόνο που δεν κάνει είναι η δανειοδότηση του μέσου πολίτη και καταναλωτή; Για την πατριαρχική ρεβάνς στην οποία τείνει η ελληνική κοινωνία; Για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα; Τα δικαιώματα των αναπήρων; Των μειονοτήτων; Των εξαρτημένων; Την ανάγκη επιβολής θετικού Δικαίου παντού, ωστέ να μην τρέμουμε ούτε καιρούς ούτε αυτοδιοικήσεις; Τις πλατείες Βικτωρίες; Τα μνημεία αντιρατσισμού και συμφιλίωσης που πρέπει το συντομότερο να στήσουμε πριν μας πνίξει η βία; Ποιος από το «χώρο» θα πάει στη δίκη τού Ζακ;

Συνελόντι ειπείν (μπας και πιάσω κάτι από benevolentia τών Ακαδημαϊκών επίσης, μια που το έφερε η συγκυρία να έχουμε, ό.π, και κοινά αντιαεροπορικά ενδιαφέροντα, μολονότι στα ομηρικά προφανώς καθώς στα ηροδότεια διαφωνούμε): τα επιτόκια του Διεθνούς Δανεισμού άρχισαν να ανεβαίνουν. Σχεδόν δύο χρόνια τώρα (και προ πανδημίας) τονίζουμε την ανάγκη σύναψης ενός μεγαλόποσου δανείου, άνω των 100 δισεκατ. Ευρώ, προκειμένου επιτέλους να αποκτήσει η χώρα ξανά μετά το 2015 τραπεζικό σύστημα αλλά και να καταστεί εφικτό να ρυθμιστεί από την αρχή το εσωτερικό χρέος και το επαχθέστατο χρέος τών ΟΤΑ. Όλα αυτά έπειτα από εγγυήσεις εκσυγχρονισμού, φιλελευθεροποίησης, αποφεουδαλισμού και τήρησης υποχρεώσεων επί των δημόσιων οικονομικών και ελλειμμάτων. Το θετικό μομέντουμ η κυβέρνηση του Κυ.Μ το έχασε εδώ και μήνες (ακόμη κι αν δε χάσει αυτοδυναμία-εκλογές) εξίσου ως έχασε και το διεθνές κύρος της. Οι πολιτικές μας δυνάμεις υπήρξαν ανάξιες να επωμιστούν την ανάγκη έναρξης επωφελούς διαλόγου για τη σχετική συνεννόηση, τη μόνη αναγκαία αφετηρία κοινωνικής συνοχής. Ακόμη δεν είναι αργότατα. 

Περιμέναμε από την ανασύνταξη των δυνάμεων του ορθολογισμού. Δεν είμαστε ωστόσο οι γκάγκαροι, οι τιμαριούχοι που θα έλεγε και ο ιδρυτής του κεντρικού κόμματος της παράταξης. Πώς να ακουστούμε εμείς έτσι κι αλλιώς, οι της ειρήνης, που βάζουμε τα πόδια όταν ακούμε ερωτικά ποιήματα να ενορχηστρώνονται από εποποιούς σαν το φιλαντισημίτη Ορφ, που γράφαμε και για το Λεων.Κ τότε, όχι για αντιβενέτους Ήλιους, που σεβόμαστε τις αποφάσεις τού ΕΚ κι ας μην περνάμε ούτε απέξω, που μας αρέσουν τα έπη αλλά προτιμούμε τη βουκολική ποίηση, τους νεότερους; 

Πώς να μας ακούσει το κόμμα τώρα που αλλάζει παράταξη όταν γελάμε με το Δήμο Ρόδου ο οποίος σε διαφόρους στρατιωτικούς εθνομάρτυρες έδωσε επωνυμίες κεντρικών οδών αλλά για το μεγάλο συντοπίτη ελληνιστικό ποιητή τού έπους τών Αργοναυτικών, τον Απολλώνιο το Ρόδιο κράτησε μια τόση δα σκιερή οδό στέγαστρο των εργατριών τού έρωτα! Βγάζει μάτι η άγνοια, αφού παρόμοια τιμή στεφάνωνε ευχερέστερα άλλον, τον Κώτη Θεόκριτο. Άλλωστε, κι οι Ρόδιοι δεν ξέρουν πως κι οι ίδιοι γεννήθηκαν από Δαναΐδες τρεις, την Ιαλυσό, τη Λίνδο και την Κάμειρο (ας οφείλουν σε μεταγενέστερες βέβαια πηγές). 

Λέτε, καθώς προς τιμήν Ι. Ζίγδη μπροστά στην Παιδαγωγική και τους Προσκόπους στη Ρόδο, να ονομάσουνε στο Ηράκλειο πλατεία κεντρική τού «Ν. Ανδρουλάκη»; Ελπίζω να μην το κάνουν στα Αλάτσατα, το Ατσαλένιο ή την Αλικαρνασσό. Εκεί μετρούμε από το 22.