Στην παρουσίαση του βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου «Εκδοχές πολέμου 2009-2022» (Πατάκη) ο στενός συνεργάτης του Γιώργος Ζανιάς αναφέρθηκε στην πρόταση Βενιζέλου το πρώτο μνημόνιο να ψηφιστεί από 180 βουλευτές και όχι μόνο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς δεν εισακούστηκε. Αν τον είχαν ακούσει, ίσως να μη χρειαζόταν τρία μνημόνια, το ένα χειρότερο από το άλλο, με χειρότερο το τρίτο της «περήφανης διαπραγμάτευσης». Στους ακροατές της βιβλιοπαρουσίασης παρευρισκόταν και ο Αντώνης Σαμαράς, στη συνεργασία του με τον οποίο συγγραφέας του βιβλίου απέδωσε ιδιαίτερα εύσημα. Πριν όμως αυτή τη συνεργασία υπήρχαν τα Ζάππεια.
Θα φτάναμε στον κ. Τσίπρα, αν αυτά δεν υπήρχαν; Αν δεν υπήρχε μια αξιωματική αντιπολίτευση που βαυκάλιζε τον ελληνικό λαό πως υπήρχε ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο που αν ακολουθούσαμε δεν θα χρειαζόταν κανένα μνημόνιο. Και ποιο ήταν αυτό το «άλλο μείγμα πολιτικής» που θα έφερνε άμεσα στη χώρα πάνω από 30 τρις; Αυτό που την είχε φέρει εκεί που ήταν. Νομιμοποίηση των αυθαιρέτων και επανεργοποίηση της οικοδομής, η οποία έφερε τεράστιες ευθύνες για τον τεράστιο εσωτερικό και εξωτερικό δανεισμό της χώρας. Ανάμεσα στα μέτρα συμπεριλαμβανόταν και κάποιοι οιονεί γνωστοί άγνωστοι όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών στο 15% για όλες τις εταιρίες, η μείωση της φορολόγησης στα μερίσματα στο 15% από το 25%, η μείωση του ΦΠΑ και του φόρου στα καύσιμα που είχε επιβάλλει το ΠΑΣΟΚ. Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά και την πρώτη και τη δεύτερη φορά τραγωδία είναι, η μείωση της φορολογίας σε συνθήκες κρίσης ακούγεται και σήμερα ως πρόταση αξιωματικής και ελάσσονος αντιπολίτευσης. Κατά τ’ άλλα όλοι ομνύουν στο κράτος πρόνοιας. Αλλά με ποιων τα χρήματα; Αυτή η χώρα δεν μαθαίνει από την ιστορία της. Σε τι-αφού προηγουμένως από το 1997 είχε υποθάλψει ότι πιο εθνικιστικό υπήρχε στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, το Δίκτυο 21, μέλος του οποίου φέρεται να ήταν και ο κ. Συρίγος- κατέληγε τότε ο κ. Σαμαράς; Μα φυσικά πως «συναίνεση σε λάθος πολιτική είναι έγκλημα». Ότι ακριβώς απέφυγαν να πουν οι ομοϊδεάτες του στην Πορτογαλία και οι σοσιαλιστές στην Ισπανία. Και ω του θαύματος η Πορτογαλία βγήκε γρήγορα και σχεδόν αναίμακτα από τα μνημόνια και η Ισπανία υποχρεώθηκε μόνο να ασκήσει πιο σφιχτή δημοσιονομική πολιτική.
Το κατεξοχήν αστικό κόμμα της χώρας ενώ είχε την πλήρη ευθύνη της δημοσιονομικής εκτροπής, ενώ απαξίωνε τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος το 2008 μιλούσε για ανάγκη προσφυγής στο ΔΝΤ (το ίδιο βεβαίως έκανε και το ίδιο του το κόμμα διαγράφοντάς τον), με την ανευθυνότητα της τότε ηγεσίας του έστρωσε τον δρόμο στους ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Τον «τόπο» στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Καμμένο για να κινήσουν τη γη, έδωσαν τα Ζάππεια. Αν το κόμμα της καθ’ ημάς αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας είχε σταθεί στο ύψος του, ο ΣΥΡΙΖΑ ό,τι και να έλεγε, δεν θα αποκτούσε τέτοια απήχηση. Τα παραπάνω δεν είναι μόνο ιστορία. Είναι και παρών. Ο κ. Μητσοτάκης ηγείται σ’ ένα κόμμα που σκέπτεται διαφορετικά απ’ αυτόν, σωστός αρχηγός σε λάθος κόμμα, σ’ ένα κόμμα που προτίμησε τον κ. Σαμαρά από την κυρία Μπακογιάννη, σ’ ένα κόμμα που στα Ζάππεια του συγκεντρώθηκαν τα μπάζα του λαϊκισμού.
Πηγή: www.tanea.gr