Η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή έληξε με τη νίκη όλων των κομμάτων, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τις δηλώσεις ικανοποίησης που ακολούθησαν την τριήμερη διαδικασία της πρότασης δυσπιστίας. Η κυβέρνηση, από τη μια, απέκρουσε με επιτυχία την επίθεση της αντιπολίτευσης και των μεγάλων συμφερόντων που την ενέπνευσαν, απομυθοποίησε τα fake news και ανέδειξε την αλήθεια γύρω από την τραγωδία των Τεμπών. Η αντιπολίτευση, από την άλλη, υποχρέωσε το επιτελικό κράτος του Μητσοτάκη σε άτακτη υποχώρηση καταφέροντας πλήγμα στον σκληρό πυρήνα του και απέδειξε ότι η κυβέρνηση έχει χάσει πλέον την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.

Επί της ουσίας οι πολίτες έγιναν μάρτυρες μιας ακραίας σύγκρουσης εντυπώσεων στην οποία και οι δύο πλευρές επιχείρησαν να αλληλοεπιρρίψουν τις ευθύνες ενός πολιτικού συστήματος που παραμένει όμηρος των χρόνιων παθογενειών του: Του πελατειασμού, της γραφειοκρατίας και της αναξιοκρατίας. Τα «μεγάλα πορτοφόλια» τρίβουν τα χέρια τους διαπιστώνοντας ότι παραμένουν στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης ενώ η Ακροδεξιά συνεχίζει να ψαρεύει στα θολά νερά της απογοήτευσης και του χυδαίου λαϊκισμού.

Να είναι τόσο ευάλωτο και αυτοκαταστροφικό το πολυδιαφημισμένο «επιτελικό κράτος»; Να είναι το αντιπολιτευτικό συνοθύλευμα που κατέθεσε την πρόταση μομφής η εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας; Να είναι οι δυνάμεις του πολιτικού ορθολογισμού και του εκσυγχρονισμού της χώρας καταδικασμένες να παρακολουθούν μια στείρα και αδιέξοδη αντιπαράθεση ανήμπορες να παρέμβουν;