Παρακολουθώ αυτές τις μέρες μια πλειοδοσία «ανθρωπισμού» ως επιχείρημα για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, που εκφράζεται από πολιτικούς εκπροσώπους και υπερ-μεγεθύνεται από τα ΜΜΕ. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του. Τα ΜΜΕ μυρίστηκαν πιασάρικο θέμα και σαν γνήσιοι έμποροι τηλεθέασης δεν θα άφηναν το λαβράκι να χαθεί. Οι πολιτικοί όμως; Προφανώς αυτοί τσίμπησαν την ευκαιρία για να σπρώξουν το πρώτο πούλι πίσω προς τον κρατισμό που είναι το προνομιακό τοπίο της πελατειακής τους δράσης. Ιδού γιατί;
Ποιο είναι το πρόβλημα που μας πονάει; Προφανώς η απόλυση ενός ή μιας φτωχής βιοπαλαίστρια χτυπάει δυνατά τις χορδές της ανθρωπιάς μας. Στη συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση, το αίτημα δεν είναι να βρουν δουλειά οι απολυμένες. Το αίτημα είναι να γυρίσουν πίσω στο Δημόσιο ως δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν υπάρχει άλλη λύση; Αν το πρόβλημά τους είναι μη χάσουν την δουλειά τους (δηλαδή να εξακολουθήσουν να βγάζουν το ψωμί τους καθαρίζοντας κτήρια) υπάρχει και άλλη λύση και μάλιστα αποδεδειγμένης αποτελεσματικότητας. Αν όμως το πρόβλημά τους είναι να ξαναγυρίσουν στο δημόσιο, τότε κακό του κεφαλιού τους: Το κράτος δεν έχει καμία απολύτως αρμοδιότητα αυτό το ίδιο και με τα όργανά του να καθαρίζει τα κτήρια του. Το κράτος έχει άλλες στρατηγικές αποστολές. Όσο για τον καθαρισμό των κτηρίων του, δεν έχει παρά να πληρώσει κατάλληλα οργανωμένες επιχειρήσεις που σε αυτό ειδικεύονται. Αν αυτές οι επιχειρήσεις παραβαίνουν τον νόμο, όπως υποστηρίζουν οι κρατιστές, τότε το κράτος δεν πρέπει να αναλάβει τη δουλειά τους, αλλά θα φροντίσει να συμμορφωθούν. Για αυτό έχει και την δύναμη αλλά και την αρμοδιότητα, αφού στις βασικές λειτουργίες του κράτους δικαίου, είναι να φροντίζει ώστε να εφαρμόζονται οι νόμοι.
Τώρα, υπάρχει άλλη, μη κρατικίστικη λύση στο πρόβλημα των δύστυχων καθαριστριών; Έγραψα προηγουμένως ότι και υπάρχει και είναι δοκιμασμένη στη πράξη με μεγάλη επιτυχία. Συγκεκριμένα, μπορεί να μιμηθούν αξιοπρεπές νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, που αφού διαπίστωσε ότι οι καθαρίστριές του το είχαν ρίξει στο σορολόπ και πίεζαν να μπουν σε γραφείο για να την αρράξουν, τις απέλυσε. Ταυτόχρονα, όμως, για δείξει το ανθρωπιστικό του πρόσωπο, τις κάλεσε και τους είπε: Μπορούμε να σας δώσουμε την τεχνογνωσία για να οργανωθείτε σε συνεταιριστική επιχείρηση. Στη συνέχεια θα προκηρύξουμε διαγωνισμό για την ανάληψη των εργασιών καθαριότητας, και ο διαγωνισμός θα περιέχει ρήτρα ότι η ιδιότητα του συνεταιρισμού προσθέτει βαθμούς για την τελική επιλογή. Είστε; Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι απολυμένες καθαρίστριες δεν είχαν προλάβει να δουν τη φωτογραφία τους στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης, μήτε είχαν δει σμάρια πολιτευτών να κερδοσκοπούν πάνω στο δράμα τους, και έτσι, έξυπνα φερόμενες συγκατένευσαν. Ο διαγωνισμός έγινε, ο συνεταιρισμός ανέλαβε την εργασία με καθαρές συμβάσεις και όρους ποιοτικής απόδοσης, και έκτοτε ζουν αξιοπρεπώς και ο οργανισμός είναι πεντακάθαρος.
Αυτή είναι μια καθαρή αντικρατικίστικη λύση. Και έχει επίσης το πρόσθετο προσωόν ότι προάγει την λεγόμενη «τρίτη οικονομία» που στην ευρωπαϊκή παράδοση αποτελούν σημαντικό εργαλείο άμβλυνσης της ατομικής αδυναμίας στον εργασιακό ή παραγωγικό ανταγωνισμό.
Γιατί, λοιπόν, κανείς δεν την προτείνει; Φοβάμαι, επειδή άλλος είναι στόχος των κοπτόμενων για τις καθαρίστριες. Θέλουν ένα κράτος «μηχανισμό απορρόφησης ανέργων», ένα κράτος που αντί να φροντίζει για την σωστή άσκηση των κοινωνικών και άλλων πολιτικών του, θα μετατρέπεται σε εταιρεία καθαρισμού, σε οδηγό αυτοκινήτων και σε άλλα είδη επαγγελμάτων που καμιά σχέση δεν έχουν με τον λόγο που η κοινωνία εφεύρε τον θεσμό της κρατικής εξουσίας, απλώς και μόνο για να πουλάει εκδούλευση τους άνεργους ψηφοφόρους του εκάστοτε κόμματος που κυβερνά. Για το γελοίο, δε, της ιστορίας, κάτι τέτοιο λέει και η πρωτόδικη απόφαση που «δικαίωσε» τις καθαρίστριες, όπου ο ευφυής δικαστής αξιολογεί και την καθαριστική αποτελεσματικότητα του …. ιδιωτικού τομέα για να ενισχύσει το επιχείρημα ότι χωρίς αυτές το υπουργείο οικονομικών θα μένει βρώμικο !
Αν τελικά περάσει στις καθαρίστριες, με τον τρόπο που οι πολιτικάντηδες και τα ΜΜΕ βάζουν το ζήτημα, θα ανοίξει η πρώτη μεγάλη κερκόπορτα για την επιστροφή στον κρατισμό της απασχόλησης. Τι χρειάζονται οι επενδύσεις, όταν το κράτος μπορεί να κάνει δημόσιους υπαλλήλους όλους τους ανέργους και να τελειώνει αμέσως το πρόβλημα; Ψεκάστε, σκουπίστε και ιδού η λύση που γυαλίζει.