Δεν γνωρίζω αν ο Αλέκος Παπαδόπουλος είχε κατα νου τον Ανδρέα Λοβέρδο , με την τοποθέτησή του “…οτι ο λαϊκισμός διατρέχει όλα τα κόμματα και πώς χρειάζεται δημοκρατικό αντιποπουλίστικο-αντιπερονικό μέτωπο”, φαίνεται, όμως, ο επισπεύσας στην κυβέρνηση υπουργός Παιδείας, να τον δικαιώνει πλήρως. Οχι μόνο με τη θέση του στο θέμα των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων αλλά και με την δήθεν“φιλολαϊκή” απόφασή του για τίς μετεγγραφές φοιτητών. Το ζήτημα δεν είναι αυτές καθ αυτές οι αποφάσεις του κ. Λοβέρδου , που έχουν την ουσιαστική αξία τους , αλλά η αντίληψη που αποπνέουν και προβάλλουν στη κοινωνία. Ιδίως,μάλιστα, όταν αρχίζει και επιταχύνεται η συζήτηση για την Κεντροαριστερά, τόσο για την αυτονόητη πια αναγκαιότητά της,οσο και για το περιεχόμενό της και το σχέδιο που θέλει να εκφράσει καθώς και για τη αξιοπιστία της σε σχέση με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και την αξιοπιστία όσων αναζητούν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Πολύ φοβάμαι ότι αυτή η αντίληψη, της φιλολαϊκής κουτοπονηριάς δηλαδή, τείνει να υιοθετηθεί, ως κεντροαριστερή επιλογή, και να εμφανιστεί ως σημαντική μεταρρυθμιστική τομή και προοπτική. Ταυτόχρονα χαρακτηρίζει και το στίγμα διαχείρισης της καθημερινής κυβερνητικής πρακτικής ,από την ηγετική ομάδα του σημερινού ΠΑΣΟΚ, έναντι των απαραίτητων αλλαγών που χρειάζεται η χώρα.Μόνο που τίποτα απ αυτό δεν είναι και δεν μπορεί να είναι σύγχρονη, μεταρρυθμιστική Κεντροαριστερά. Αλήθεια οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως κεντροαριστεροί της κίνησης των 58 ή της Ελιάς, και τα κόμματα που μιλούν για την Κεντροαριστερά, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και οι άλλες κινήσεις, γιατί δεν αντέδρασαν; Μήπως γιατί η μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά θα πρέπει να “χαϊδεύει” τον κοινωνικό ανορθολογισμό για να μην δυσαρεστήσει;
Γιατί η “μεταρρυθμιστική μαγκιά” δεν είναι να ικανοποιούνται οι λαϊκές διαθέσεις που, εν πρώτοις, φαντάζει δημοκρατικό, προοδευτικό και αριστερό!
“Μεταρρυθμιστική μαγκιά” είναι να θέτεις κανόνες ισοτιμίας για όλους εξυπηρετώντας ένα σχέδιο κοινωνικής συνοχής, προωθώντας τις αλλαγές εκείνες που θα ωφελήσουν το κοινωνικό σύνολο κι όχι να διαχειρίζεσαι τις καταστάασεις ώστε “όλα τριγύρω να αλλάζουν κι όλα τα ίδια να μένουν” .Απαιτείται, όμως, δουλειά, σχέδιο, συναίνεση, διάλογος και επιμονή στην εφαρμογή των αναγκαίων αλλαγών και πρωτίστως ανάληψη ευθύνης από τις πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα που θα κληθούν να υπηρετήσουν μεταρρυθμίσεις. Δυστυχώς με σημαντικό μερίδιο ευθύνης των ΜΜΕ , η έννοια της μεταρρύθμισης έχει συνδεθεί ευθέως με τίς απολύσεις, ειδικότερα στο Δημόσιο. Γιατί λένε δεσμευτήκαμε στη τρόικα. Αν σχεδιάστεί και υλοποιηθεί ορθολογικά μια μεταρρύθμιση θα υπάρξει το δημοσιονομικό όφελος, το οποίο είναι το μόνο ενδιαφέρον της τρόικα. Αρκεί όμως να υπάρχει η πολιτική βούληση κι αυτή φαίνεται να μην υπάρχει.
Ας ανατρέξει κανείς στο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για όλο το φάσμα της Παιδείας που επεξεργάστηκε από το 2009 η Αννα Διαμαντοπούλου και άρχισε να εφαρμόζει με την τοποθέτησή της στο υπουργείο Παιδείας. Οχι πώς ήταν το τέλειο σχέδιο. Είχε και έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης και προσαρμογών. Χρειάστηκε συνεχή διαβούλευση με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς για να πειστούν να στηρίξουν, αποφασιστικότητα στην εφαρμογή και διορθώσεις όπου χρειάζονταν. Και για το θέμα τω διοικητικών υπαλλήλων ο περίφημος νόμος Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ, δεν προβλέπει απολύσεις , αλλά αξιολόγηση και κινητικότητα. Τα “κεντροαριστερά” κατεστημένα στα πανεπιστήμια-ναι, υπάρχουν και τέτοια- δεν επιθυμούν να “αγγίξουν” τίποτα.
Κάτι ανάλογο προσπαθεί να κάνει τώρα και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης για την ανασυγκρότηση όλων των φορέων στους οργανισμούς Μεταφορών και Επικοινωνικών. Δουλεύοντας κι όχι δηλώνοντας, όπως εύστοχα είπε. Με ελάχιστες τεκμηριωμένες αποχωρήσεις- ΤΕΟ- βάζει τάξη σ΄ένα μεγάλο μέρος του Δημοσίου. Θα κριθεί από το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά το παλεύει , δεν λαϊκίζει. Μακάρι να κάνανε όλοι το ίδιο και κυρίως να γίνει ο μεταρρυθμιστικός ορθολογισμός συνείδηση της σοσιαλδημοκρατικής Κεντροαριστεράς.