Ελάχιστες μέρες πριν από την τριπλή εκλογική διαδικασία και δεν φαίνεται να προκύπτει κάποιο κόμμα με ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα. Η πρόθεση ψήφου για τα κόμματα της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ κυμαίνεται γύρω στο 20 με 22% για το καθένα, ενώ όλα τα υπόλοιπα κινούνται σε ποσοστά μεταξύ του 2% και 10%. Η δημοσκοπική απόσταση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ από τις άλλες δυνάμεις επιβεβαιώνει τη συγκρότηση ενός νέου σχετικού δικομματισμού. Στους δύο αυτούς όμως διακριτούς πολιτικοϊδεολογικούς πόλους, δεν στοιχίζεται το σύνολο των κοινωνικών στρωμάτων και κατηγοριών και των ποικίλων αντιλήψεων και πεποιθήσεων.
Ενα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων δεν αναγνωρίζονται σ? αυτό το δίπολο και, εν είδει νομάδων, αναζητούν πολιτική στέγη και έκφραση. Αν εξαιρεθούν δε όσοι παραμένουν στο παγωμένο χρονικά και ιδεολογικά ΚΚΕ και όσοι, απελευθερωμένοι πλέον από τις μεταπολιτευτικές αναστολές, προσέτρεξαν στο ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής και στο ακροδεξιό εθνολαϊκό μόρφωμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, οι υπόλοιποι προέρχονται από την πάλαι ποτέ κυρίαρχη Kεντροαριστερά. Οι πολίτες αυτοί, στην κλασική διχοτόμηση Δεξιάς-Αριστεράς, τοποθετούν τον εαυτό τους στο κέντρο και πολιτισμικά κυρίως προς τα αριστερά.
Αρνούνται όμως ως ψευδή, παραπλανητική και ιδεολογική κατασκευή την αντίθεση Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο και βέβαια όλες τις ανορθολογικές αναλύσεις, τις δημαγωγικές καταγγελίες και τις ανέξοδες υποσχέσεις». Οι πολίτες αυτοί σήμερα, εκτός απ? όσους έχουν ήδη επιλέξει, διεκδικούνται από το σχήμα της Ελιάς – ΠΑΣΟΚ, από τη ΔΗΜΑΡ και τον δικό της πόλο και το Ποτάμι. Δυστυχώς όμως, όχι απλά διεκδικούνται, αλλά αντιμετωπίζονται ως έπαθλο ενός κεντροαριστερού εμφυλίου πολέμου. Οι ηγεσίες των σχημάτων της Κεντροαριστεράς, στριμωγμένες από τον νέο, μικρό αλλά έντονο, δικομματισμό, στην άκρη του κάδρου της εν εξελίξει πολιτικής και εκλογικής σύγκρουσης, δεν αντιλαμβάνονται ότι εξαιτίας των επιλογών τους, με τον βαθμό ευθύνης να ποικίλλει βέβαια, οι διαθέσιμοι πολίτες δεν τους ακούνε πια.
Οι κεντροαριστεροί πολίτες βαρέθηκαν την ιδιότυπη καζουιστική των ηγεσιών, την ομφαλοσκόπηση, τις συγκρούσεις των γραφειοκρατικών μικρομηχανισμών, τους μικρομεγαλισμούς και τους αποκλεισμούς.
Η Κεντροαριστερά κοινωνικά είναι υπαρκτή και φαίνεται σε όλους τους μαζικούς επαγγελματικούς χώρους. Τα αποτελέσματα στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, στο Τεχνικό Επιμελητήριο και στο αντίστοιχο Οικονομικό είναι νωπά και επιβεβαιώνουν τη δυναμική και την ύπαρξη της Κεντροαριστεράς. Επιβεβαιώνουν όμως και την αδυναμία των κεντρικών πολιτικών σχημάτων της να την εκφράσουν και να την εκπροσωπήσουν. Η αντίφαση αυτή πρέπει γρήγορα να λυθεί, διότι το κενό δεν το απεχθάνεται μόνο η φύση αλλά και η πολιτική.