Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς προφήτης για να μαντέψει ότι ο εορτασμός των 40στών γενεθλίων του ΠΑΣΟΚ θα εξελισσόταν σε μια χωρίς έλεος σύγκρουση φατριών για την κληρονομιά και των διαμοιρασμό των ιματίων ενός κόμματος που – σύμφωνα με τον ιδρυτή του – «δεν κληρονομείται και δεν τεμαχίζεται».
Και είναι πραγματικά δύσκολο να κατανοήσει κανείς όλα αυτά τα στελέχη που συνεχίζουν να ονειρεύονται μια προοδευτική – μεταρρυθμιστική παράταξη με το εναπομείναν «όλον ΠΑΣΟΚ» και τα σύμβολά του, όταν είναι είναι φανερό – τις μέρες αυτές έγινε ακόμα περισσότερο και μάλιστα με δραματικό τρόπο – ότι ένα μεγάλο μέρος του δεν έχει καμιά σχέση με τις ιδέες και τον χαρακτήρα μιας τέτοιας παράταξης.
Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς προφήτης για να μαντέψει ότι μετά το συντριπτικό εκλογικό αποτέλεσμα η ΔΗΜΑΡ θα εγκατέλειπε τον… στραβό γιαλό και θα έπαιρνε τον δρόμο της ταπεινωτικής επιστροφής στα πάτρια εδάφη.
Άγνωστο βέβαια παραμένει το γιατί η επιστροφή αυτή θα πρέπει να εγκριθεί πανηγυρικά και από τις αποφάσεις ενός συνεδρίου του κομματικού μηχανισμού.
Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς προφήτης για να μαντέψει ότι, όσο θα πλησιάζουν – ή μπορεί να προκληθούν – εκλογές που θα είναι και τη τελευταία του ευκαιρία για την εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφεύγει ολοένα και περισσότερο στον πιο ακραίο λαϊκισμό και την ακατάσχετη υποσχεσιολογία.
Ίσως να μην περίμενε κάποιος να ταυτιστεί τόσο πολύ με τις χειρότερες εξάρσεις του παλαιοκομματισμού, έστω και αν πολλά από το πρωτοκλασσάτα στελέχη του είναι έμπειρα και εξασκημένα στις δοκιμασμένες μεθόδους δικομματικής εναλλαγής…
Ούτε βέβαια χρειαζόταν να είναι κανείς προφήτης για να μαντέψει ότι ότι όλες αυτές οι απογοητευτικές για τους προοδευτικούς πολίτες εξελίξεις δημιουργούν την καλύτερη ευκαιρία για μια πρωτοεμφανιζόμενη στο πολιτικό σκηνικό προοδευτική δύναμη.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουν στο Ποτάμι ότι η χώρα δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή ένα κίνημα καλοπροαίρετων και ρομαντικών ακτιβιστών, αλλά μια νέα πολιτική δύναμη με προοδευτικό – μεταρρυθμιστικό στίγμα, έτοιμη να συνεργαστεί με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, κινήσεις, ομάδες και πρόσωπα του μεταρρυθμιστικού χώρου που θα συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρόγραμμα ανασυγκρότησης και ανάπτυξης της Ελλάδας.
Η καθυστέρηση της συνταξης ενός τέτοιου προγράμματος δεν γίνεται χωρίς σοβαρές επιπτώσεις.
Η δικομματική σύγκρουση παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις, τα «λεφτά» κάνουν και πάλι την μαγική τους προεκλογική εμφάνιση, οι… παλληκαρισμοί περισσεύουν, μέχρι και ο τάφος της Αμφίπολης οπλίζει τις δικομματικές φαρέτρες!
Στις προτάσεις και τα μέτρα που ανακοινωνει ο ΣΥΡΙΖΑ – και που όντως πολλά απ? αυτά κινούνται στα όρια της πτώχευσης και της εξόδου από το ευρώ – η Νέα Δημοκρατία απαντάει με στροφή στο λαϊκισμό, με μεγαλύτερο αυταρχισμό, με κλείσιμο του ματιού και επιδεικτικά ανοίγματα στα δεξιά και τα ακροδεξιά της, μη διστάζοντας να στηρίξει ανοιχτά και να συναλλαγεί ακόμα και με υποψηφιότητες του μαφιόζικου υποκόσμου, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς προφήτης για να μαντέψει ότι όσο κάποιοι προαναγγέλουν την ίδρυση παρατάξεων των οποίων θα ηγούνται, όσο κάποιοι άλλοι θεωρούν ότι ήρθαν πιστεύοντας ότι σε αυτούς έτυχε ο κλήρος να μας σώσουν και κάποιοι άλλοι ακόμα περιμένουν την πατρίδα να τους καλέσει να μας βγάλουν από την κρίση, η υπόθεση της μεγάλης προοδευτικής παράταξης θα παραμένει βαλτωμένη και ο δικομματισμός θα αξιοποιεί το κενό με τον δικό του χυδαίο και εκβιαστικό τρόπο!