Όλα δείχνουν πως στην ελληνική κοινωνία διαμορφώνονται δύο ισχυρές τάσεις. Η πρώτη ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία. Μια κρίσιμη μάζα συμπολιτών μας καθοδηγείται στην αντιπολίτευση προς τον ΣΥΡΙΖΑ από έναν υπεραπλουστευτικό φανατισμό.

Από την άλλη, όπως δείχνουν σχεδόν όλες οι δημοσκοπήσεις, τέσσερις στους δέκα έλληνες πολίτες ζουν ακόμα με το όνειρο του αντιμνημονίου και της νίκης κατά των «ευρωπαίων τοκογλύφων».

Σε αυτό το κλίμα, αν δεν υπάρξουν καινοτόμες κινήσεις, η ελληνική Κεντροαριστερά κινδυνεύει να γίνει σαν εκείνο το μπαλάκι που κτυπάει στον έναν τοίχο που λέγεται διπολισμός και με τη φόρα που έχει κτυπάει στον άλλον τοίχο που ακούει στο όνομα «παρελθόν».
Η σύσταση Επιτροπής Δεοντολογίας με επικεφαλής τον συνταγματολόγο καθηγητή κ. Αλιβιζάτο είναι θετική κίνηση. Θεωρώ αυτονόητο, λόγω του πολυκομματικού χαρακτήρα της ΔΗΣΥ, ότι η σύσταση της Επιτροπής ήταν εκ των προτέρων γνωστή σε όλες τις συνιστώσες της. Αυτή ακριβώς όμως η διατήρηση του ομόσπονδου χαρακτήρα καθηλώνει τον χώρο σε μονοψήφια ποσοστά.
Τι πρέπει να γίνει στο εξής; Αρχικά πρέπει να ηττηθούν οι φωνές της αναπαλαίωσης.  Αυτές είναι πάρα πολύ ικανές στο να προβλέπουν το παρελθόν. Ρωτήστε τες να σας πουν τι προβλέπουν για το παρελθόν και τα ξέρουν όλα. Παραφράζοντας όμως τον Οσκαρ Ουάιλντ, θα έλεγα ότι το πιο ωραίο πράγμα στο παρελθόν είναι ότι είναι πλέον παρελθόν.

Οι δυσκολίες είναι να βρεθούν νέες φωνές που, χωρίς «να φτύνουν το παρελθόν», να μπορούν να  προβλέπουν τις τάσεις του μέλλοντος και να οδηγούν με τις πολιτικές τους προς αυτό. Αρκεί να μη δειλιάσουν να το κάνουν.
Η πρόταση που φαίνεται σήμερα να κυριαρχεί στον χώρο είναι αυτή που θέλει πρώτα να γίνεται η εκλογή του επικεφαλής και μετά να πραγματοποιείται το Συνέδριο. Να εκλεγεί δηλαδή ηγέτης στον οποίο στη συνέχεια θα φορτώσουν τις αποφάσεις και την ηγετική ομάδα που ένα Συνέδριο θα αποφασίσει γι’ αυτόν/ήν.

Μάλλον όσοι προτείνουν κάτι τέτοιο δεν θα πολυαγαπούν αυτόν τον ηγέτη. Γιατί τον θέλουν ηγέτη χωρίς κόμμα, στον οποίο μετά θα φορεθεί η κομματική κουκούλα. Σαν αυτή τη διαφήμιση που ο πελάτης έχει μπαγκαζιέρα, σχάρα και κουκούλα αυτοκινήτου και ζητάει να αγοράσει ένα αυτοκίνητο ασορτί με τα παραπάνω.
Ο όποιος/α όμως επικεφαλής του χώρου πρέπει να γνωρίζει σε ποιο κόμμα θα είναι επικεφαλής. Αν δηλαδή θα είναι επικεφαλής σε ένα κόμμα που θα συνεχίζει να λειτουργεί με τον σημερινό ομοσπονδιακό χαρακτήρα της ΔΗΣΥ ή σε ένα κόμμα που θα διαμορφωθεί μετά από ένα Big Bang του χώρου και το οποίο θα έχει πολυτασικό χαρακτήρα.

Η κάθε αφήγηση – πρόταση όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από τον ίδιο επικεφαλής. Η κάθε πρόταση έχει και τον «δικό της άνθρωπο». Γι’ αυτό έχουν δίκιο όσοι θέτουν ως προτεραιότητα τη διεξαγωγή Συνεδρίου με την ταυτόχρονη αποσαφήνιση στο δίλημμα συνέχιση του ομοσπονδιακού σχήματος ή μετάβαση στο πραγματικά νέο κάτω από προτάσεις αφηγήσεις για τα επείγοντα και στρατηγικά προβλήματα της χώρας (σχέση με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, μετεκλογικές συνεργασίες, πολιτικά διακυβεύματα κ.λπ.);
Βεβαίως και να ερωτηθούν και τα μέλη των κομμάτων που συναποτελούν σήμερα τη ΔΗΣΥ αν επιθυμούν τη συνέχιση του ομοσπονδιακού σχήματος ή τη μετάβαση στο πραγματικά, αλλά η τελική απόφαση για τον χαρακτήρα του νέου κόμματος δεν αφορά μόνο τα μέλη των κομμάτων που σήμερα τη συνιστούν αλλά και την πολύφερνη νύφη που είναι η υπόλοιπη κοινωνία. Αφορά όλους. Όποιος μάλιστα πιστεύει ότι αποτελεί την τεράστια πλειοψηφία δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από την προτεραιότητα ενός Συνεδρίου και μιας ψηφοφορίας που θα αποφασίσει για τον οργανωτικό και πολιτικό χαρακτήρα του κόμματος.
Σε περίπτωση που δεν επιλεγεί η προτεραιότητα του Συνεδρίου, τότε πρέπει να υιοθετηθεί η πρόταση της ΔΗΜΑΡ και του προέδρου της Θανάση Θεοχαρόπουλου για διπλή κάλπη. Εκλογή ηγέτη στη μία κάλπη και επιλογή ανάμεσα σε συνέχιση του ομοσπονδιακού χαρακτήρα του κόμματος ή σε μετάβασή του σε πολυτασικό κόμμα στη δεύτερη. Κάτι τέτοιο βεβαίως απαιτεί εκ των ων ουκ άνευ και μητρώο μελών από το μηδέν. Η επιλογή του πολυτασικού κόμματος ολοκληρώνει με γάμο τον αρραβώνα που ξεκίνησε το 2015.

Η άλλη επιλογή θυμίζει τον αξέχαστο Ηλιόπουλο και το «στρίβειν διά του αρραβώνος». Αλλά δεν υπάρχουν διά βίου αρραβώνες. Αυτοί καταλήγουν ή σε γάμο ή σε διάλυση.
Κάτι τελευταίο. Η κριτική δεν απαξιώνει κανέναν, αντιθέτως οι προσπάθειες απαξίωσης της κριτικής οδηγούν σε απαξίωση το όλο εγχείρημα της ενοποίησης της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Ετσι όμως θα μείνουν να «υπερασπίζονται» τη σοσιαλδημοκρατία και τον φιλελευθερισμό, μόνο όσοι παλαιότερα άκουγαν τους όρους και «τραβούσαν πιστόλι».
Ο Καζαντζάκης υποστήριζε ότι «αν κάτι δεν συνέβη ποτέ ήταν επειδή δεν το ποθήσαμε αρκετά». Λάθος. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που, είτε έτσι είτε αλλιώς, ποθούν κάτι περισσότερο από κάποιους άλλους.