Aρκετός λόγος και συζητήσεις έχουν γίνει για την ιδεολογία της κεντροαριστεράς. Mία προσπάθεια τυχοδιωκτού συγκερασμού απόψεων και πλεύσης ανάλογα με τον άνεμο η μία σταθερή μετα-ιδεολογία που αποτελεί ρεαλιστική πρόταση; Με ρίζες από τη Γαλλία οι απόψεις αυτού του χώρου μοιάζουν για πολλούς ιδανικές και για άλλους μία έλλειψη θάρρους για ξεκάθαρες απόψεις και θέσεις.

Οι υποστηρικτές της κεντροαριστερής πλευράς πιστεύουν ότι εργάζονται μέσα στα καθιερωμένα συστήματα για τη βελτίωση της κοινωνικής δικαιοσύνης.  Η κεντροαριστερά προωθεί ένα βαθμό κοινωνικής ισότητας που πιστεύει ότι είναι εφικτός μέσω της προώθησης των ίσων ευκαιριών.  Η επίτευξη της ισότητας απαιτεί προσωπική ευθύνη σε περιοχές που ελέγχει το άτομο μέσω των ικανοτήτων και ταλέντων του, καθώς και κοινωνική ευθύνη σε περιοχές εκτός ελέγχου από το άτομο στην ικανότητες ή ταλέντα. Η κεντροαριστερά αντιτίθεται στο μεγάλο χάσμα μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών και υποστηρίζει μέτρια μέτρα για τη μείωση του οικονομικού χάσματος, όπως ο προοδευτικός φόρος εισοδήματος, οι νόμοι που απαγορεύουν την παιδική εργασία, οι νόμοι για τους κατώτατους μισθούς, οι νόμοι που διασφαλίζουν το δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνονται.

Η κεντροαριστερά μπορεί να είναι μια λύση ανάμεσα στον ακραίο φιλελευθερισμό που πολλές φορές η προσήλωση του στον κυνισμό της ελεύθερης οικονομικής αρένας και η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας του έχει κατακριθεί και της ουτοπικής προσέγγισης του της άκρας αριστεράς με τις γνωστές εγγενής παθογένειες που εστιάζονται στην έλλειψη ελευθερίας των ατόμων για δημιουργία και αριστεία. H αναγνώριση και ο σεβασμός της ατομικότητας και της διαφορετικότητας του κάθε ανθρώπου ως ξεχωριστή οντότητα είναι βασική πεποίθηση της ιδεολογίας για την οποία συζητάμε με έννοιες όπως την ιδιωτική πρωτοβουλία να υποστηρίζονται χωρίς να είναι όμως εις βάρος του κοινού καλού.

Η μεικτή οικονομική πολιτική που υποστηρίζει τον ρεαλισμό της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας με το status quo του καπιταλισμού αλλά και την ανάγκη παρεμβάσεων του κράτους με στόχο την κοινωνική δικαιοσύνη είναι η βασική επιδίωξη της κεντροαριστεράς. Μίας μεικτής οικονομικής πολιτικής που αναγνωρίζει τόσο την ανάγκη της υγιούς επιχειρηματικότητας ως προϋπόθεση ανάπτυξης όσο και το κοινωνικό πρόσημο που πρέπει να φέρουν κρατικές πρωτοβουλίες για ένα καλύτερο επίπεδο της ζωής των πολιτών. Ο λεγόμενος κοινωνικός φιλελευθερισμός εκπροσωπεί τον αριστερό κεντρώο χώρο και μέσα από τις δράσεις της στοχεύει στην κοινωνική ευημερία, μέσω προώθησης των αξιών της Δημοκρατίας, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων του ανθρώπου και του πολίτη.

Βέβαια θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι η κεντροαριστερά είναι ένας τρόπος σύμπλευσης και με τις δύο πλευρές με ωφελιμιστικό και τυχοδιωκτικό χαρακτήρα. Θα μπορούσε να ισχυρισθεί πώς είναι ένα μείγμα που στερείται ξεκάθαρης φιλοσοφίας και θέσης. Άλλωστε οι παθογένειες τις κεντροαριστεράς του παρελθόντος και η κατάληξη τακτικών και λογικών ευκαιριακών συμμαχιών και υποστηρίξεων θέσεων με βραχυπρόθεσμα κομματικά οφέλη.

Γίνεται ολοφάνερο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλον τον κόσμο, ότι οι αδέσμευτοι και λογικοί άνθρωποι, που δεν εγκλωβίζονται σε στείρα δογματικά ιδεολογήματα, είναι οι εγγυητές της Δημοκρατίας έναντι του παράλογου αριστερό-δεξιού διπολισμού. Και αυτός πρέπει να είναι ο στόχος της κεντροαριστεράς. Η ρεαλιστική ελπίδα και η εναρμόνιση των απαιτήσεων της κοινωνίας δεν μπορεί να επιτευχθεί πέρα από τον συγκερασμό και φιλτράρισμα ιδεολογιών και αντίμετρα αντίθετων θέσεων. Η πόλωση και η έλλειψη ευελιξίας. σήμερα, είναι αναγκαίο να αμβλυνθεί μέσω της προαγωγής του πολιτισμού της δημοκρατίας, της προσωπικής συμμετοχής, του διαλόγου, της κριτικής προσέγγισης και της ουσιαστικής αυτογνωσίας. Η κριτική ματιά και η δημιουργική ρήξη, είναι απαραίτητες σήμερα που οι Έλληνες και οι Ελληνίδες βιώνουν μια πρωτόγνωρη και πολυεπίπεδη κρίση. Η κρίση αυτή έδειξε, ότι καμία χώρα δεν μπορεί πια να ευδοκιμήσει αγνοώντας τη διεθνή διάσταση. Έδειξε ότι χρειαζόμαστε κόμματα και πολιτικούς εκπροσώπους με συνείδηση της ευθύνης τους και με γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος. Έδειξε επίσης ότι αποτελεί ιστορική πια ανάγκη – και μπορούμε και πρέπει, να κοιτάξουμε την Ελλάδα χωρίς φόβο, με αυτογνωσία, υπευθυνότητα αλλά και ισχυρή βούληση να αλλάξει ριζικά μακριά από δογματικές και πολωτικές θέσεις.