Τον τελευταίο καιρό, και αφού εξασφαλίσαμε την άμεση οικονομική επιβίωση της χώρας, υπάρχει μια έντονη κινητικότητα, προσδοκίες και απογοητεύσεις σχετικά με την Κεντροαριστερά η κάποιο  άλλο σχήμα σύγκλισης του πολιτικού φάσματος που αρχίζει μετά την ΝΔ και τελειώνει πριν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η σιωπή σ’ αυτές τις συνθήκες αποτελεί αμφίσημη στάση. Θεωρώ λοιπόν υποχρέωση μου να διευκρινίσω τις απόψεις μου.

.

Ο Otto von Bismarck συζητώντας με τον Eugen Wolf την Γαλλική εκστρατεία στην Αφρική με αφορμή την διάσωση του Μεχμέτ Εμίν Πασά, φέρεται να είπε: «Ο χάρτης σας της Αφρικής είναι πραγματικά πολύ ωραίος. Αλλά ο δικός μου χάρτης της Αφρικής βρίσκεται στην Ευρώπη. Εδώ είναι η Ρωσία, και εδώ … είναι η Γαλλία, και είμαστε στη μέση – αυτός είναι ο δικός μου χάρτης της Αφρικής.»

.

Παραφράζοντας το, δηλώνω ότι η παραδοσιακή πολιτική γεωγραφία είναι βολική αλλά ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας για μένα είναι: Απ’ εδώ ο Ναζισμός της ΧΑ, απ’ εκεί ο κρατικός λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ και στη μέση είμαστε όλοι εμείς που αγωνιούμε για το δημοκρατικό και ευρωπαϊκό δεδομένο της χώρας.

.

Ο σχηματισμός κυβέρνησης από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ ήταν μια τομή στην πρόσφατη πολιτική ιστορία του τόπου. Ήταν επίσης και η πρώτη αξιοποιηθείσα ευκαιρία για τον τόπο, που παρά τις αδυναμίες της, εργάστηκε σκληρά, πήρε δύσκολες αποφάσεις και τελικά δημιούργησε τις πρώτες ρεαλιστικές ελπίδες για το μέλλον του τόπου. Σε μεγάλο βαθμό οι συμμετέχοντες ξεπέρασαν κάποιες κομματικές αγκυλώσεις, αλλά ως εκεί. Ο χειρότερος εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Η υπέρβαση των κομματικών δομών και η ορθολογικοποίηση της πολιτικής ζωής δεν μπορούν να συντελεστούν σε συνθήκες κρίσης.

.

Το ερώτημα της Κεντροαριστεράς κατατέθηκε στην νεοελληνική κοινωνία από τις πρώτες μέρες του μετά-Ανδρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, το 1994 με την παρέμβαση Σημίτη στο συνέδριο του ΣΥΝ και την γνωστή ανταπόκριση της τότε ηγεσίας του ΣΥΝ. Μια συνάντηση του Μιχάλη Παπαγιαννάκη με τον τότε πρωθυπουργό έγινε έναυσμα πογκρόμ για την προερχομένη από την  ΕΑΡ πτέρυγα του ΣΥΝ. Τα ξεχάσαμε;

.

Κι αργότερα, όταν τα συσσωρευμένα προβλήματά του πελατειακού Κράτους απαιτούσαν κοινές πρωτοβουλίες, η Αριστερά (ο ΣΥΝ περιλαμβάνοντας και την σημερινή ΔΗΜΑΡ) επέλεξε σαν προνομιακό της εταίρο τον Κώστα Καραμανλή.

.

Κακά τα ψέματα. Η Αριστερά δεν θα συγχωρέσει ποτέ το ΠΑΣΟΚ για πλιάτσικο που έκανε στους κόλπους της ο Ανδρέας Παπανδρέου στην μεταπολίτευση. Οι πληγές του παρελθόντος την έκαναν «άφιλη» και καχύποπτη.  Από την άλλη πλευρά όμως, ακόμα και σήμερα, το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ αποτελεί το κύριο πολιτικό μόρφωμα του Κέντρου, και γι αυτόν τον λόγο  (και ένα εκατομμύριο επιπλέον που δεν έχω τον χρόνο να αναφέρω) δεν μπορεί να εξαιρεθεί από έναν ενιαίο φορέα Κεντροαριστεράς. Τουτέστιν άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

.

Μα και τι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς που αγωνιούμε; Ας είμαστε λίγο ειλικρινείς με τον εαυτό μας κατ’ αρχήν. Χωρίς να αμφισβητώ κανενός την αγωνία, πιο έντονη είναι η έκρηξη ματαιοδοξίας! Έχει κάποια βάση, οφείλω να παραδεχτώ: «αφού όλοι μέχρι τώρα απέτυχαν, γιατί μην δοκιμάσω κι εγώ»! Αρκετή ζημιά έχουν ήδη προκαλέσει στον εαυτό τους και στον πολιτικό διάλογο οι διάφοροι αυτόκλητοι σωτήρες. Λίγη ψυχραιμία δεν θα έβλαπτε κανέναν. Ας σταματήσουν πια οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και οι απαιτήσεις πιστοποιητικών φρονημάτων ένθεν και ένθεν. Όλοι όσοι ασχολήθηκαν μέχρι τώρα με την πολιτική στην Ελλάδα έχουν ευθύνες,  κι αυτοί που ιδιώτευσαν ακόμα περισσότερες.  Αυτό που προέχει είναι η ανανέωση και πολιτική αναβάθμιση των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών, καθώς και η δεδηλωμένη πρόθεση των κομμάτων του ευρωπαϊκού χώρου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και φιλελευθέρων σχημάτων) να μην παραδώσουν την χώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, την ΧΑ και το χάος.

.

Ο Δήμος Αθανασόπουλος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Pace της Νέας Υόρκης.