Η κατάσταση είναι γνωστή και το πολιτικό σκηνικό χιλιοαναλυμένο: στις οψέποτε επερχόμενες εκλογές διαφαίνεται ένας έντονος διπολισμός ανάμεσα σε μια λαϊκιστική αριστερά (με καρδιά ακροαριστεράς) και σε μια αυταρχική δεξιά (με καρδιά νοσταλγίας ακροδεξιών ψήφων) – με το πολιτικό κέντρο κατακερματισμένο και τις έλλογες φωνές μετριοπαθούς μα φωταυγούς πολιτικής διαχείρισης διασκορπισμένες στους πέντε ανέμους. Εκτός εάν. Εκτός εάν αντιληφθούν οι διεσπαρμένες δυνάμεις το διακύβευμα, δηλαδή την ύπαρξη (ή μη ύπαρξη) τρίτης πρότασης διακυβέρνησης, της προοδευτικής δημοκρατικής πρότασης.
Συνήθως οι εκκλήσεις για υπέρβαση του ιδίου συμφέροντος, για ανιδιοτελή ενότητα και τα λοιπά, όσο λυρικές κι αν είναι καταλήγουν ευλόγως στο κενό – διότι δεν είναι αμφισβητήσιμη μόνο η ανιδιοτέλεια του παραλήπτη, μα και η ειλικρίνεια του πομπού, άλλωστε μιλάμε για την έκκληση συνασπισμού και ενότητας μεταξύ άλλων και από ένα άλλοτε κραταιό κόμμα εξουσίας «τώρα που βρέθηκε στην ανάγκη». Έτσι, όσο κι αν θεωρούμε την καχυποψία κοντόθωρη, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι δεν έρχεται από το πουθενά.
Εδώ όμως δεν πρόκειται για γενικόλογες εκκλήσεις υπέρβασης «για το καλό της χώρας». Ακόμα και στο επίπεδο του πολιτικούσυμφέροντος, η υπέρβαση είναι επιβεβλημένη. Όσοι θεωρούν ότι βρίσκονται στον χώρο ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, πώς ακριβώς φαντάζονται την θέση τους, είτε ως πολιτική πρόταση είτε ως συγκεκριμένα πρόσωπα, σε έναν μετεκλογικό νικητήριο και σαρωτικό διπολισμό των δύο «μεγάλων αντιπάλων» εμφυλιακού τύπου; Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο τάλαντο πολιτικής ανάλυσης για να αντιληφθεί κανείς ότι στις επόμενες εκλογές καταρτίζεται χονδρικά η πολιτική γεωγραφία της επόμενης δεκαετίας, με μια συντηρητική εκτίμηση. Από το αν θα μπορέσει να κατέλθει στις επόμενες εκλογές ενιαίος ο δημοκρατικός προοδευτικός χώρος ή όχι εξαρτάται το αν θα υπάρχει δημοκρατικός προοδευτικός χώρος με στοιχειώδες εκλογικό ποσοστό συνδιαμόρφωσης της χώρας στο επόμενο μείζον πολιτικό τέρμινο. Οι «ντροπαλοί της κεντροαριστεράς», οι πεζικάριοι της αυτόνομης καθόδου δεν θα χαντάκωναν απλώς τις υπόλοιπες προοδευτικές δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά θα υπονόμευαν ευθέως τις προϋποθέσεις ύπαρξης του πολιτικού τους χώρου –και της προσωπικής τους πορείας σε αυτόν– από την επαύριο των κρίσιμων εκλογών. Δεν ξέρω αν ονειρεύονται μια Ελλάδα post-εμφυλιακών χαρακωμάτων, αλλά υποθέτω πως όχι…
Καλώς ή κακώς, η κατάσταση είναι σαφώς take it or leave it: ή ο προοδευτικός δημοκρατικός χώρος θα κατεβεί ενιαία, αξιώνοντας την παρουσία τρίτου πόλου διακυβέρνησης της χώρας, ή δεν θα υπάρξει και θα επιπλεύσει ως θραύσματα μιας νοσταλγούμενης ενότητας. Όσοι δεν το βλέπουν, δεν κάνουν «αμαρτία». Κάνουν χαρακίρι. Συλλογικό…