Δυσκολεύτηκαν να μάθουν πού ψηφίζουν, ταλαιπωρήθηκαν περιμένοντας στην ουρά, είχαν ακούσει πολλά χλευαστικά σχόλια για την εκλογή ηγεσίας της Κεντροαριστερά και πολλές δυσοίωνες εκτιμήσεις για την αξιοπιστία της διαδικασίας, για το μέγεθος της συμμετοχής, για την ενότητα του νέου φορέα. Οχι μόνο αυτό αλλά η πολιτική συζήτηση που προηγήθηκε δεν ήταν συναρπαστική, η προεκλογική περίοδος παρατράβηξε και χάθηκε για καιρό στα διαδικαστικά, ενώ το διακύβευμα δεν είναι κάτι άμεσο και απτό ώστε να προκαλεί μαζική κινητοποίηση, με την έννοια ότι δεν έχουμε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις σε εθνικό επίπεδο. Παρόλα αυτά, στις κάλπες πήγαν τόσο πολλοί που ταρακουνιέται ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Ποιος το περίμενε ότι ο αριθμός των ψηφοφόρων θα ξεπερνούσε τους μισούς από εκείνους που ψήφισαν αρχηγό της ΝΔ; Ενας που το πίστευε είναι ο Νίκος Αλιβιζάτος, που είναι και ο αληθινός πατέρας της ουσιαστικής νίκης, που έχει να κάνει με την επανασυσπείρωση της κοινωνικής Κεντροαριστεράς.

Υποτίθεται ότι τώρα όλοι χαίρονται. Στην κυβέρνηση γιατί είναι γενικά υπέρ της συμμετοχής, στην αξιωματική αντιπολίτευση γιατί θεωρούν ότι το μήνυμα είναι αντιΣΥΡΙΖΑ, όμως η ουσία είναι ότι κάτι έγινε που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει. Ούτε όσοι της Κεντροαριστεράς έμειναν μακριά από την προσπάθεια ούτε οι εκτός που την αντιμετώπιζαν με απαξίωση και σαρκασμό. Ολοι οι υποψήφιοι, νικητές και ηττημένοι, είναι υποχρεωμένοι να σεβαστούν τη λαϊκή ετυμηγορία γιατί, διαφορετικά, δεν θα έχουν πολιτικό μέλλον.

Ακόμη είναι νωρίς για ασφαλή συμπεράσματα σχετικά με την τύχη του νέου φορέα στις επόμενες εκλογές, αλλά είναι αργά για να υπάρξει επιστροφή στο status quo ante, του κατακερματισμού και της φθίσης. Δεν είναι όλα, αλλά είναι κάτι.