Αυτονόητος, ίσως, ο συνειρμός των ημερών, μετά την ανταλλαγή των… κεντροαριστερών επιστολών Βενιζέλου – Κουβέλη.
Ήταν το 1981, οι κάλπες είχαν κλείσει και το ΠΑΣΟΚ φαινόταν να τις κερδίζει πανηγυρικά. Απογοητευμένοι από το γεγονός ότι δεν είχαμε καταφέρει να μπούμε στη… δεύτερη κατανομή, είχαμε μαζευτεί στα γραφεία του Κόμματος (του ενός και… μοναδικού), στην Καποδιστρίου τότε. Ξαφνικά, ακούσαμε ιαχές και συνθήματα. Μια μικρή πορεία περνούσε από μπροστά ανεμίζοντας κόκκινες σημαίες και φωνάζοντας. Ήταν στελέχη και οπαδοί του ΚΚΕ Εσωτερικού που γιόρταζαν την ανατροπή της δεξιάς από την εξουσία. Μπροστά πήγαινε ο Λεωνίδας Κύρκος! Το κόμμα του δεν είχε καταφέρει να μπει στη Βουλή, σημασία όμως εκείνη τη στιγμή είχε ότι μια σημαντική αλλαγή – σε προοδευτική κατεύθυνση – είχε γίνει στη χώρα.
Πολλές φορές από τότε, όσο ήταν στη ζωή, είχε μιλήσει ο Κύρκος για την ανάγκη μιας ευρύτερης συνεργασίας των δημοκρατικών – προοδευτικών δυνάμεων. Σήμερα – πέρα από κάτι επετειακές αναφορές – δεν έχει μείνει παρά το πορτραίτο του στην αίθουσα συνεδριάσεων της ΔΗΜΑΡ – απέναντι από αυτό του Παπαγιαννάκη – για να μας τον θυμίζει…
Η συνεργασία, ωστόσο, των προοδευτικών δυνάμεων της κεντροαριστεράς μοιάζει να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο.
Τι κι αν η κρίση που περνάει η χώρα, κάνουν μια τέτοια συνεργασία όλο και πιο επιτακτική; Τι κι αν τα ποσοστά των κομμάτων αυτών ήρθαν τόσο κοντά, που καμιά υπεροψία ή αλαζονεία, ακόμα και φοβίες του παρελθόντος να μην δικαιολογούνται πια; Τι κι αν οι άνεργοι έφτασαν τους 1.350.000 απελπισμένους πολίτες, αν το ποσοστό ανεργίας των νέων ανθρώπων αγγίζει το 61%, παραδίνοντάς τους – εύκολη βορά -στους διάφορους «πυρήνες» και στο αντάρτικο των πόλεων που ξεκίνησε ήδη; Το ξεπέρασμα της κρίσης μέσω μιας κοινωνικά δίκαιης ανάπτυξης, δεν φαίνεται να συγκινεί τις ηγεσίες των κομμάτων και των κινήσεων του δημοκρατικού και σοσιαλιστικού χώρου, που μάλλον έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα μιας μακρόχρονης – επιεικώς – συντηρητικής διακυβέρνησης, ενός νέου – καταστροφικού για τη χώρα – δικομματισμού και μιας καραδοκούσας ναζιστικής Χρυσής Αυγής!
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να αναλώνει την υπόθεση της ισότιμης προοδευτικής συνεργασίας σε επιπόλαιες προσυνεδριακές προτάσεις, στο βωμό μιας διψήφιας εκλογικής ανάκαμψης! Οι διάφορες πρωτοβουλίες και κεντροαριστερές κινήσεις, παρά τις όποιες θετικές προθέσεις τους, δεν φαίνεται να ξεφεύγουν από ηγετικές φιλοδοξίες πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ! Και η ΔΗΜΑΡ, η αριστερά που πήρε το καλοκαίρι στα χέρια της την ευθύνη της σωτηρίας της χώρας, φαίνεται τώρα να ασπάζεται – με 60χρονη καθυστέρηση – την… ορθόδοξη ρήση «τι μπρόκολα, τι λάχανα» και να ετοιμάζει το δικό της – και όχι μόνο – Κούγκι, ταμπουρωμένη στο 5-6%!
Ο χρόνος τελειώνει… Γι’ αυτό και δεν δικαιολογείται καμιά απογοήτευση, καμιά αποστράτευση τη δύσκολη στιγμή. Όσοι πιστεύουν στην υπόθεση της συνεργασίας των προοδευτικών, δημοκρατικών, σοσιαλιστικών δυνάμεων, πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές τους, από όποια θέση κι αν βρίσκονται! Ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι, που διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο του πολιτικού αγώνα για μια καλύτερη ζωή, από τον… παράδεισο της πλήρους αδιαφορίας ή των μολότοφ και των καλάζνικοφ! Στο κάτω-κάτω, η νέα Ελλάδα, η Ενωμένη Ευρώπη, το αύριο, σ’ αυτούς ανήκει…