Είναι η ΕΛΙΑ η απάντηση στην προσπάθεια για επανένωση του χώρου της κεντροαριστεράς; Ο χρόνος θα δείξει.
Προς το παρόν παρακολουθούμε μια μορφή του θεάτρου του παραλόγου με πολλά στελέχη του χώρου να κάνουν ό,τι μπορούν όχι μόνο για να τον απαξιώσουν ακόμα περισσότερο, αλλά και να ακυρώσουν μέχρι και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Τα στερνά τιμούν τα πρώτα, λέει ο λαός μας, αλλά για να το ασπαστεί και να το εφαρμόσει κάποιος θα πρέπει να υπερβεί ό,τι τον εγκλωβίζει και τον οδηγεί σε μικροπρεπείς συμπεριφορές. Να υπερβεί το εγώ του.
Για να συμβεί βέβαια κάτι τέτοιο απαιτείται μια ιδιαίτερη καλλιέργεια του ατόμου, την οποία ελάχιστοι διαθέτουν απ΄ όσους ασχολούνται με την πολιτική, παρότι η επιτυχημένη άσκηση της προϋποθέτει, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων της, τη θυσία του εγώ στο βωμό του εμείς. Και αυτό δεν αφορά μόνο τα στελέχη της κεντροαριστεράς αλλά χαρακτηρίζει το σύνολο, σχεδόν, όλων όσοι ασχολούνται με την πολιτική.
Στην κεντροαριστερά έλαχε όμως, λόγω συγκυριών και δικών της λανθασμένων επιλογών, να βρεθεί στο κέντρο του τυφώνα που σάρωσε το πολιτικό μας σύστημα και είδε εκτός απ΄ το να εξανεμίζονται τα ποσοστά της, όχι απλώς να φυλλοροούν τα στελέχη της, αλλά πολλά απ΄ αυτά αποχωρώντας να ρίχνουν και την πέτρα του αναθέματος. Έτσι, έκπληκτη η κοινωνία παρακολούθησε και άκουσε στελέχη που ήταν νέα και γέρασαν στις υπουργικές καρέκλες, όχι απλώς να μην αναλαμβάνουν καμιά ευθύνη για τίποτα, αλλά και να επιτίθενται με σφοδρότητα στο «πατρικό σπίτι» ζητώντας να κατεδαφιστεί.
Ας μη γελιόμαστε. Η εξουσία, είτε ως άσκηση είτε ως προσδοκία, ήταν ό,τι κρατούσε ενωμένα όλα αυτά τα στελέχη, απ΄ το χαμηλότερο μέχρι το υψηλότερο επίπεδο. Φυσικά υπήρχαν και εκείνα που πίστευαν στις αρχές και τις ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας που καθόριζαν αυτό τον πολιτικό χώρο, αλλά μάλλον ήταν η μειοψηφία.
Η κεντροαριστερά έπαθε ό,τι παθαίνει κάθε σύνολο που όσο μεγαλώνει και διευρύνεται δεν φροντίζει να καθορίσει και να προστατεύσει τα όρια του. Ξεχείλωσε, χαλάρωσε και την κρίσιμη ώρα σκόρπισε εις τα εξ ων συνετέθη.
Είναι τεράστια υποκρισία να κατηγορείς το σύνολο, το σχήμα ή το σήμα του κ.ο.κ. και να μην αναλαμβάνεις την παραμικρή ευθύνη για όσο συνέβαλες και εσύ με τις πράξεις σου στο να παραγάγει αποτελέσματα με αρνητικές συνέπειες. Είναι τεράστια υποκρισία να καταφεύγεις στη δημιουργία νέου κόμματος ή κίνησης, λες και τα ονόματα ή τα σύμβολα είναι αυτά που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο και όχι οι άνθρωποι με τις ιδέες και τις ενέργειες τους.
«Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας τον εαυτό του», έγραψε ο Λέων Τολστόι. Ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της κεντροαριστεράς και των στελεχών της. Ιστορικών και μη. Παλαιών και νεώτερων.
Το ερώτημα όμως είναι για πόσο ακόμα η κεντροαριστερά θα παραμένει εγκλωβισμένη στο εγώ των στελεχών της. Την απάντηση, προφανώς, θα δώσει η ίδια η ζωή Μόνο που η ζωή για να προχωρήσει χρειάζεται αλλαγές και ανατροπές. Και αυτές τις κάνουν όσοι καταφέρνουν να απεγκλωβιστούν απ΄ το εγώ τους.