Στίς αρχές του χρόνου σ΄ένα προηγούμενο κείμενο είχα εκφράσει την άποψη ότι μια ήττα στις Ευρωεκλογές ίσως να είναι λυτρωτική για να γίνει η ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς, ελπίζοντας ότι θα ταρακουνηθούν οι πάντες. Και πρόσθετα ότι σε μια τέτοια δυσμενή προοπτική το εγχείρημα μεν θα είναι ακόμη πιο δύσκολο και οι προσπάθειες πιο κουραστικές και ψυχοφθόρες αλλά μόνο έτσι μπορεί να έχει επιτυχή κατάληξη.
.
Καθώς λοιπόν καταλαγιάζει ο αχός από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών η συζήτηση αναζωπυρώνεται και διαπιστώνω ότι ούτε το Ευάγγελος Βενιζέλος και οι επιτελάρχες του δείχνουν διάθεση να “λυτρωθούν” έχοντας χάσει το 30% της εκλογικής δύναμης του ΠΑΣΟΚ από το 2012 αλλά αντιθέτως πανυγηρίζουν γιατί δεν συνετρίβησαν και προκηρύσσουν συνέδρια ούτε και η ΔΗΜΑΡ που έφαγε στο κεφάλι την κεραμίδα του 1,2% και έχει βυθιστεί σε μια κρίση χωρίς σταματημό και έντονα τα σημάδια αμφισβήτησης της ίδιας της ύπαρξής της. Ούτε επίσης και το Ποτάμι δείχνει να έχει καταλάβει την επιτακτική αναγκαιότητα μιας τέτοιας πρόκλησης.
.
Με την ίδια, λοιπόν, επιπολαιότητα που προσεγγίζετο η υπόθεση της Κεντροαριστεράς μέχρι τώρα έτσι φαίνεται να προσεγγίζεται και μετά τη σφαλιάρα των ευρωκάλπης. Σαν να μην έγιναν οι ευρωεκλογές, να μην “μίλησαν” οι πολίτες και σαν να μην είχε ο χώρος υποστεί μεγάλη ήττα η οποία, πιθανόν ,στίς εθνικές εκλογές να έχει στρατηγικό χαρακτήρα για άπαντες του κεντροαριστερούς και τη χώρα να ακροβατεί ανάμεσα στον δεξιό συντηρητισμό της ΝΔ και την λαϊκίζουσα αριστεροφροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ.
.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, για τη ανασύνθεση της κεντροαριστεράς αντιστρέφεται η λογική φορά των πραγμάτων. Από τον επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και τους συνοδοιπόρους του μέσα κι έξω από το κόμμα του και από τα περισσότερα ηγετικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ που κοιτάζουν να ξεπεράσουν την πολιτική κρίση τους αποσείοντας από πάνω τους ευθύνες για το εκλογικό ναυάγιο και μιλώντας ταυτόχρονα για την ανάγκη ουσιαστικού διαλόγου στο χώρο της κεντροαριστεράς. Με τι περιεχόμενο άραγε; Και το Ποτάμι “…απελθέτω το ποτήριον τούτο”.
.
Εν αρχή όμως είναι η πολιτική, το τί θέλεις να κάνεις για τη χώρα και που το πας κι όχι το πώς θα σωθούν πρόσωπα και μηχανισμοί και θα εξυπηρετηθούν φιλοδοξίες και θα ικανοποιηθούν καπρίτσια. Ισχυρίζομαι έτσι ότι: η Κεντροαριστερά για να προχωρήσει επιβάλλεται να διατυπώσει σαφή πρόταση προοδευτικής διακυβέρνησης της χώρας,με ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις, για την, μετά το μνημόνιο, εποχή κι όχι ποιο θα είναι το κομματικό -παραταξιακό σχήμα που θα πάρει. Αν δηλαδή θα είναι Ελιά, βερικοκιά ή οτιδήποτε άλλο ή άν θα σπεύσει ασμένως πρός τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή το ρεύμα πάει πρός τα κει ή θα συνεχίσει τη συμπόρευση με ΝΔ.
.
Γιατί ας φανταστούμε ότι μεμιάς όλα ξεπερνιώνται και τα κόμματα, οι κινήσεις, οι παράγοντες και τα πρόσωπα που αυτοπροσδιορίζονται πως ανήκουν στη Κεντροαριστερά μπαίνουν σ΄συτό το παιχνίδι χωρίς πολλά-πολλά. Τί θα λένε στους πολίτες; Ποια είναι η ενδεδειγμένη πολιτική που θα εφαρμοστεί στη χώρα; Ποιό θα πρέπει να είναι το παραγωγικό μοντέλο των επόμενων δεκαετιών; Πως θα κατανέμονται οι φόροι και τα πλεονάσματα; Πως φαντάζονται την Ελλάδα και την Ευρώπη; Ποιό θα είναι το θεσμικό μοντέλο οργάνωσης της χώρας; Ποιά Παιδεία θέλουμε;…
.
Ποιόν γεωπολιτικό ρόλο επιθυμούμε να παίξει η Ελλάδα ; Και πολλά άλλα κρίσιμα ερωτήματα.
.
Εφ όσον συζητηθούν με προγραμματική διάθεση διακυβέρνησης αυτά , τότε θεωρώ ότι τίθεται το ερώτημα: Ποια μορφή θα πάρει η Κνετροαριστερά; Και μην βιαστεί κανείς να ισχυριστεί ότι μπορεί να συμφωνηθούν όλα τα παραπάνω αλλά να χαλάσει η δουλειά στη μορφή και τα πρόσωπα που θα ηγηθούν γιατί θαρρώ ότι τότε θα είναι πολύ δύσκολο, αφού θα έχει επιτευχθεί συμφωνία, επι των πολιτικών , να ¨κολήσει” η υπόθεση στα σχήματα και τίς προσωπικές ματαιοδοξίες. Οποιος τότε θα απαιτήσει να θέσει τους όρους του θα χρεωθεί και την αποτυχία γιατί δεν θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι διαφωνεί με τις πολιτικές και την πολιτική κατεύθυνση.
.
Μια, ακόμη και καθόλου αμελητέα, παράμετρος είναι με ποιους θέλει να συμπορευτεί , να συμμαχήσει, μια τέτοια Κεντροαριστερά. Κατά τη γνώμη μου η πρότασή της για την διακυβέρνηση της χώρας θα πρέπει να απευθυνθεί τόσο στη ΝΔ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς, ωστόσο ,εκ των προτέρων, προτίμηση.Γιατί άν η Κεντροαριστερά έχει δεσμευθεί, εκ των προτέρων, πρός τη μία ή την άλλη πλευρά, τι θα κάνει στη περίπτωση που πρώτο κόμμα είναι εκείνο το οποίο θα έχει απορρίψει. Θα πάρει την ευθύνη να μην σχηματιστεί κυβέρνηση ή θα κάνει κωλοτούμπα;
.
Πολύ πιθανόν,μάλιστα, εφ όσον το χειριστεί σωστά και αποφασιστικά, να είναι η Κεντροαριστερά ένας εκ των δύο που θα αποτελέσουν τον κυβερνητικό κορμό, μετά τίς εθνικές εκλογές .Με τα σημερινά δεδομένα δεν προοιωνίζεται. Ομως αυτά αλλάζουν γρήγορα. Και τότε μονο η Κεντροαριστερά θα έχει πραγματικά λυτρωθεί και μαζί της θα έχει λυτρωθεί και η χώρα.