Στην επιβεβαιωμένη από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών συγκυρία ενός μικρού, αλλά πολωτικού δικομματισμού και στο συνεχιζόμενο κλίμα της δημαγωγίας και του ανορθολογισμού, είναι μάλλον αυτονόητη η χρησιμότητα μιας ισχυρής κεντροαριστεράς. Ο συνδυασμός δε των αποτελεσμάτων των αυτοδιοικητικών και περιφερειακών εκλογών, με τα περισσότερο πολιτικά των ευρωεκλογών, περιγράφει πλέον ξεκάθαρα το σημερινό πεδίο της κεντροαριστεράς.
Μια πρώτη ανάγνωση, δείχνει ότι o σχηματισμός της Ελιάς και του ΠΑΣΟΚ, κόντρα στις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις, στη χλεύη και στις ειρωνείες πολλών και στην “αριστοκρατική” αλλαγή στάσης αρκετών από τους 58, κατόρθωσε να διατηρήσει ένα σημαντικό ποσοστό και να είναι το κέντρο αναφοράς της υπαρκτής πολιτικής κεντροαριστεράς. Το ποσοστό βέβαια της Ελιάς, υπολείπεται αυτού του ΠΑΣΟΚ των εκλογών του Ιουνίου του 2012. Πρέπει όμως να συνεκτιμηθεί στην όλη κατάσταση του ΠΑΣΟΚ, εκτός από την εσφαλμένη πρόσληψη των αναγκαίων πολιτικών του, η αδρανοποίηση ή και η φυγή όλων σχεδόν των “πρωτοκλασάτων” στελεχών του και η διχόνοια στο εσωτερικό του. Ο κ. Βενιζέλος, αγωνιζόμενος σχεδόν μόνος από τα παλιά μεγαλοστελέχη, παρά τα αναμφίβολα λάθη του, διατήρησε το ΠΑΣΟΚ σε μια σημαίνουσα θέση στην πολιτική σκηνή.
Ο άλλος οργανωμένος πυλώνας της κεντροαριστεράς, η ΔΗΜΑΡ, περιήλθε δυστυχώς σε δεινή θέση. Μετά την αποχώρησή της από την κυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ ακολούθησε μια πολιτική που ακόμα και στη ρητορική της εκφορά, ήταν αντιφατική και ακατανόητη. Στοιχεία της πολιτικής αυτής, ήταν η στα όρια της καρικατούρας δημιουργία του πόλου της κεντροαριστεράς γύρω από τον εαυτό της, μαζί με κάποιους περιπλανώμενους αποπασοκισμένους μετεωρίτες, η μικρομέγαλη αντιμετώπιση του οργανωμένου ΠΑΣΟΚ τού …κακού Βενιζέλου και η υπερφίαλη εμφάνισή της από κάποιους εκ μεταγραφής θεωρητικούς, ως αποκλειστικού φορέα της σοσιαλδημοκρατίας στην εγχώρια δημόσια σφαίρα.
Υπάρχει ακόμα και Το Ποτάμι, το οποίο, αν και δεν επιβεβαίωσε τις αρχικές δημοσκοπικές προβλέψεις, είχε μια αρκετά πετυχημένη πρώτη εκλογική παρουσία. Το Ποτάμι, δια των εκπροσώπων του, δεν αυτοπροσδιορίζεται ως κεντροαριστερά, παρά την πολιτισμική όσμωση που έχει με αυτόν τον χώρο. Επιμένει δε να προτείνει, όταν προτείνει, μια τεχνοκρατική και γενικόλογη αντιμετώπιση και ενδεχομένως επίλυση των ποικίλων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Όμως τα προβλήματα δεν είναι μόνο διαπιστώσεις και εξισώσεις επί χάρτου, αλλά αφορούν κυρίως ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες. Η τέτοιου είδους θεώρηση, βγάζει -προς το παρόν- το Ποτάμι από το κάδρο της κεντροαριστεράς, όπως άλλωστε επιθυμεί και το ίδιο.
Το αίτημα όμως της ανασύνθεσης και της ενότητας της κεντροαριστεράς, παραμένει και είναι πιο ισχυρό. Οι οργανωμένες μικρογραφειοκρατίες των δύο κομμάτων της και οι ηγεσίες τους, πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν το σημερινό ιστορικό της σημείο. Η ιστορία μάλλον δεν θα της δώσει άλλη παράταση. Οι φορείς της κεντροαριστεράς και οι πολίτες που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους σ’ αυτήν, χωρίς προαπαιτούμενα, ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς και σε ρήξη με νοοτροπίες, ιδέες και πρόσωπα ακόμα, πρέπει να ενεργοποιηθούν άμεσα, θεωρητικά, πολιτικά, αλλά και πρακτικά και να προσπαθήσουν να συγκροτήσουν μια ενιαία, σύγχρονη κεντροαριστερά. Σύγχρονη ως προς την διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού και παραγωγικού παραδείγματος και την ανίχνευση και εκπροσώπηση εκείνων των δυνάμεων που θα στοχεύουν στην εφαρμογή του, με δικαιοσύνη και δημοκρατική κατανομή των βαρών και σύγχρονη βέβαια ως προς την διαμόρφωση των πολιτικών συμμαχιών.