Άραγε, πόσα, και ποια συναισθήματα καταγράφει η ιστορία όταν δημιουργείται από τους ανθρώπους η καθημερινότητα και το βάθος τής ζωής… Και οι άνθρωποι πόσες σκέψεις κάνουν, όταν σκέφτονται μετά το πέρασμα τής ιστορίας, όλα όσα ενσωματώνει και επεξεργάζεται, όλες τις λεπτομέρειες της πραγματικότητας, όπως αυτή διαμορφώνεται στο πέρασμα του χρόνου και των κοινωνικών αναγκών…
Η ιστορία είναι μια αφήγηση συνεχόμενη και ακατάπαυστη, την οποία η κοινωνία είναι αναγκασμένη, κάθε φορά, να την εξετάζει πάντα με προσοχή, με μεγεθυντικούς φακούς, με γνώση στοιχείων και ικανότητα ανάλυσης των εποχών.

Ιδιαίτερα σε αυτή την περίοδο ανασύνταξης μέρους τού παλαιότερου πολιτικού σχήματος που λέγεται «Κεντροαριστερά» (μη μου ζητήσετε να αναλύσω την έννοια και το περιεχόμενο αυτού τού πολιτικού μορφώματος στις μέρες μας), όλοι γνωρίζουμε πως τα πολιτικά παιχνίδια, ιδιαίτερα σε εποχές οξείας πολιτικής αφυδάτωσης, με σχεδόν όλες τις ενεργές δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις τού τόπου να ανταγωνίζονται μεταξύ τους, υποκλινόμενες στον λαϊκισμό και στην απουσία κάθε προοδευτικής πρότασης και διάθεσης, μέσα σε προγραμματισμούς και θεματολογίες, στοιχεία που θα πρέπει να υπάρχουν εντός των πολιτικών θέσεων.

Πολλές φορές η μνήμη ανακαλεί και εξετάζει τις παλιές καταστάσεις. Τα κόμματα που σήμερα κραυγάζουν πως «οι άλλοι», (οι πολιτικοί αντίπαλοι) είναι ακατάλληλοι να διοικήσουν, γιατί είναι ανίκανοι και διεφθαρμένοι, είναι εκείνοι που, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, οδήγησαν εκεί που οδήγησαν την κοινωνία και την οικονομία και κατέστησαν την χώρα υπόδουλη (άνευ όρων) στα μνημόνια. Πάντα ο άκριτος, ο τυφλός και ο εμπαθής ανταγωνισμός έθρεφε τον λαϊκισμό και έριχνε τον πήχη τής πολιτικής ποιότητας. Όλα τα κόμματα (παλαιότερα-νεότερα) κομπάζουν πως το δικό τους είναι το πολιτικά ώριμο και πως είναι το μόνο που φέρνει μαζί του το αεράκι τής αλλαγής.
Όμως, αν κοιτάξει κανείς τη διάρθρωση των κομμάτων (όλων των κομμάτων τού ελληνικού κοινοβουλίου, σε όλο το μήκος τού χρόνου), θα διαπιστώσει πολιτικές προδοσίες, αποσκιρτήσεις, διασπάσεις, αποστασίες, ανίερες συμμαχίες. Τίποτα που να δημιουργεί εμπιστοσύνη στον πολίτη και στο κομματικό κοινό.
Παρατηρείστε το ζήτημα του «ηθικού πλεονεκτήματος», θέμα που μας απασχόλησε με την ευκαιρία άτεχνων και επιπόλαιων δηλώσεων πως το προνόμιο  της «ηθικής» στο πολιτικό σκηνικό, το κατέχει μια και μόνο πολιτική δύναμη. Κοντολογίς, προβλήθηκε πως η σημερινή μορφή τής κυβερνώσας Αριστεράς, είναι η «καλή» και η «ηθική» πλευρά τής πολιτικής ζωής. (ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δηλαδή…). Οι «άλλοι» είναι οι κακοί και τους λείπει το «ηθικό πλεονέκτημα». Τόσο απλά. Ωστόσο, αν απλώσουμε τη ματιά μας ακόμα και στο, κοινώς ομολογούμενο, πιο συμπαγές κόμμα, το ΚΚΕ, αρκεί να διαβάσουμε για την πορεία και τις φάσεις τής διαδρομής του, των πολιτικών του αρνήσεων και των εσωκομματικών του συγκρούσεων, πολλές εκ των οποίων είχαν να κάνουν με μοιραίες, για την χώρα και τα στελέχη του, ιστορικές επιλογές.

Το θέμα τής κινητοποίησης, για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, δείχνει πως ένας ολόκληρος κόσμος, δραστηριοποιείται και προβληματίζεται με βάση την πολιτική-κομματική κουλτούρα τής δεκαετίας τού ’80 και του ’90. Παλαιά ξινά σταφύλια; Ίσως, αλλά αυτόν τον κόσμο δεν τον πετάς. Είναι ο ίδιος κόσμος που συμμετείχε στην μεταπολιτευτική περίοδο αναζωογόνησης και ανασυγκρότησης της χώρας. Είναι ο κόσμος που συμμετείχε στην ανοικοδόμηση με εθνικές οδούς και αυτοκινητιστικά δίκτυα, με σχολικά κτήρια, με νοσοκομεία, με ΚΕΠ, με αναστυλώσεις σε όλη τη χώρα, με ανοικοδομήσεις σε κτήρια, πλατείες, πνευματικά κέντρα, λιμάνια, προβλήτες, επιχειρήσεις… Μια μεγάλη εθνική προσπάθεια από την οποία απορρέουν τα καλά, αλλά και τα άσχημα μιας εποχής όπου το χρήμα, εκτός απ’ το ότι έβαλε σε δοκιμασία συνειδήσεις και συμπεριφορές, είναι γνωστό πως δεν ρέει πάντα και με τόσο καθαρό τρόπο…

Λοιπόν; Τι θα κάνουμε με αυτόν τον κόσμο της Κεντροαριστεράς που σήμερα προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια του, μέσα σε ένα τόσο δυσοίωνο πολιτικά περιβάλλον; Θα τους διαγράψουμε δια παντός από τον πίνακα; Πώς θα αγνοήσουμε το σύνολο των ενεργειών ενός τόσο έντονου λαϊκού κινήματος των δεκαετιών ’70, ’80, ’90, έστω με τις μεγαλωμένες πλέον γενιές κατά, τουλάχιστον, 30 χρόνια; Με τις ευρωπαϊκές χώρες σε άλλες ισορροπίες, διάσταση και άλλη δυναμική; Ποιος θα ορίσει ποιος θα πρέπει να αδειάζει τη γωνιά στο πολιτικό αυτό μετερίζι, το οποίο προσπαθεί να μαζέψει τις χαμένες, προ πολλού, δυνάμεις του; Και, με όλο τον σεβασμό, επιτρέψτε μου να μπαίνω σε συγκρίσεις με άλλες παράλληλες πολιτικές ιστορίες. Ποιος πολιτικός σχηματισμός βγαίνει αλώβητος από μια παρόμοια μεταπολιτευτική πίεση; Ποιο θα μπορούσε να εκληφθεί ως ιδανικό πολιτικό σχήμα, που θα μπορούσε να σταθεί σε μια σοβαρή συζήτηση για τη λύση τού πολιτικού μας προβλήματος. Ποιο είναι το… υπέρτατο ον, από τα ως τώρα πολιτικά σχήματα, που είναι σε θέση να αποφανθεί για την τύχη ενός πολιτικού φορέα, ο οποίος πάει να δημιουργηθεί;

Πλήθος τα ερωτήματα. Η προσπάθεια της Κεντροαριστεράς είναι ήδη γεμάτη από θολές γραμμές, που δεν μας αφήνουν να έχουμε καθαρό τοπίο. Έτσι ήταν πάντα. Κάθε νέος πολιτικός φορέας θα αντιμετωπίσει την καχυποψία και την έλλειψη εμπιστοσύνης τού κόσμου, ιδιαίτερα όταν η χώρα βρίσκεται στη χειρότερη περίοδο πτώση τής δημιουργικής πολιτικής.
Τώρα, όλος αυτός ο κόσμος, στο πλαίσιο της νέας εποχής, θα πρέπει να κάνει το δυσκολότερο! Να δημιουργήσει ξανά πολιτική. Να μπει δηλαδή ξανά στη διαδικασία τής παραγωγής πολιτικής ατζέντας, με όλα αυτά τα νέα δεδομένα που παρουσιάζονται μπροστά μας και αναζητούν λύσεις. Αν είναι εύκολο ή δύσκολο να πραγματοποιηθεί αυτή η ανασύσταση της Κεντροαριστεράς από τις παλαιότερες, σχεδόν εν απραξία γενιές, ας το αφήσουμε στην κρίση σας…