Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με αρχική πολιτική γραμμή που έκλινε περισσότερο προς το «όχι στο ευρώ». Στην πορεία και κατά τη διάρκεια της ανάδειξής του σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η αρχική τοποθέτησή του μετεξελίχθηκε και έγινε «ναι στο ευρώ, με ταυτόχρονη κατάργηση του Μνημονίου», μέσω μιας δυναμικής (εκβιαστικής;) διαπραγμάτευσης με τους εταίρους – δανειστές μας. Το πολιτικά αναπάντητο ερώτημα ήταν κατά πόσο μια τέτοια στάση ήταν ρεαλιστική και μπορούσε να φέρει θετικά αποτελέσματα. Υπ? αυτή την έννοια, το «όχι» της κυπριακής Βουλής απέκτησε για την Ελλάδα κι ένα ιδιαίτερο εσωτερικό πολιτικό ενδιαφέρον. «Αν μπορεί η Κύπρος, γιατί δεν μπορεί η Ελλάδα;».
Το τι έγινε και πού κατέληξε η ιστορία, είναι γνωστό… Παρότι ο Αναστασιάδης προσπάθησε όντως να διαπραγματευτεί την τελευταία ώρα σκληρά, πράγμα που δεν επεχείρησε ο Χριστόφιας και προτίμησε να αποχωρήσει, «σταθμίζοντας» τα δεδομένα με «κοινωνική ευαισθησία» (για να μην τον αδικήσουμε) και κομματική οπτική, που έφερε όμως πολλαπλά μεγαλύτερη στο τέλος οικονομική και κοινωνική συντριβή! Οσο για τις «εναλλακτικές λύσεις», όπως απεδείχθη, με βάση τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, μία μόνο υπήρχε – και ευτυχώς που δεν υιοθετήθηκε: η έξοδος από το ευρώ… Δεν είναι το πρόβλημα ο Αναστασιάδης (ο Πρόεδρος των δέκα ημερών), ούτε το ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έδωσε 2 δισ. από τον ELA (πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει), αλλά η «εγγενής αδυναμία» και το «απόλυτο κενό» της στρατηγικής «καταγγέλλω το Μνημόνιο και μένω στο ευρώ» (ΣΥΡΙΖΑ) ή «όχι στην τρόικα, ναι στο ευρώ» (ΑΚΕΛ).
Ο Αλέκος Αλαβάνος, όταν λέει ότι «η άποψη θα καταργήσουμε το Μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη, μετά το πείραμα της Κύπρου, είναι απάτη απέναντι στον λαό» έχει δίκιο! Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και με ευρωπαϊκούς όρους και συσχετισμούς, μια διαπραγμάτευση για ένα άλλο ευρωπαϊκό πολιτικό πλαίσιο.
Οι επιλεκτικές «θεραπείες – σοκ», όπου τα όρια μεταξύ θεραπείας και τιμωρίας είναι δυσδιάκριτα (ακραία λιτότητα ή βίαιη διάλυση τραπεζικού συστήματος), μπορεί να είναι στα μέτρα μιας γερμανικής ηγεμονίας, αλλά διαλύει τους όρους ευρωπαϊκής συνύπαρξης. Υπ? αυτή την έννοια, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει «κενό στρατηγικής», αλλά η γερμανική πολιτική ρισκάρει απερίσκεπτα με τα «όρια αντοχής» των λαών…