—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—

Η «αριστερή παρένθεση», δηλαδή ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε έως τώρα, έκλεισε με τον πιο θεαματικό τρόπο τη νύχτα της 15ης Ιουλίου. Μετά την υπογραφή των προαπαιτούμενων μέτρων για το επόμενο δυσβάσταχτο «Μνημόνιο 3», ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε μια εντελώς νέα συνθήκη. Ήταν το μόνο κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου που η ψηφοφορία το οδήγησε σε μια πιθανή τροχιά διάσπασης. Οι διαφωνούντες βουλευτές που ψήφισαν «Όχι» και «Παρών» δεν είχαν μόνο μια περιστασιακή διαφωνία με την κυβέρνηση? την εγκάλεσαν για την προδοσία της «αντιμνημονιακής» ριζοσπαστικής αριστεράς, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και δημόσια το εναλλακτικό σχέδιο της δραχμής ως μόνη λύση για τον τόπο. (Οι γραφικές λεπτομέρειες για το «ριφιφί στο Νομισματοκοπείο» από τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη παραλείπονται γιατί ανήκουν στη σφαίρα της κακόγουστης φαρσοκωμωδίας). Παράλληλα, το πλειοψηφικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε ΝΑΙ, προσχωρώντας με επιφυλάξεις στη «μνημονιακή» λογική, αναζήτησε άμεσα ένα άλλοθι μέσω του «πραξικοπήματος», της «εκβιαστικής επιλογής», του «τελεσιγράφου» και ενός «προγράμματος που δεν το πιστεύει» ούτε καν ο ίδιος ο πρωθυπουργός». (Οι γραφικές λεπτομέρειες που μετατρέπουν τη διαπραγμάτευση μιας διακρατικής σύμβασης δανεισμού σε «πραξικόπημα» επίσης παραλείπονται. Έτσι κι αλλιώς, θα πρέπει να αναζητηθούν στη σκουριασμένη θεωρία περί «ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης», που τόνωσε τη δακρύβρεχτη συσπείρωση μιας διχασμένης κοινοβουλευτικής ομάδας, συνεχίζοντας παράλληλα το επικίνδυνο τροπάρι του συνομωσιολογικού αντιευρωπαϊσμού).

Ας μείνουμε λίγο ακόμη στα δεδομένα. Η νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δημιουργήθηκε το βράδυ της 15ης Ιουλίου έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και στην Ευρωζώνη, συνοδευμένο με ρητές δεσμεύσεις για ένα νέο πολιτικό πεδίο συναίνεσης και εθνικής ευθύνης. Τα αποτελέσματα ήταν άμεσα: οι τράπεζες –έστω και με προβλήματα– ανοίγουν, ο ELA και το ΕCOFIN προσφέρουν εγγυήσεις ρευστότητας ενώ ο Ντράγκι αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να ενταχθεί και η Ελλάδα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (αγοράς ομολόγων), όταν ενταχθεί και πάλι η χώρα σε Πρόγραμμα. Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση, έχοντας χάσει την αρχική κοινοβουλευτική εμπιστοσύνη, έχει ήδη μεταβληθεί σε μια «κυβέρνηση μειοψηφίας», που, απ’ ό,τι φαίνεται, οδηγείται ταχύτατα σε αποσύνθεση και εκλογές. Το τέχνασμα του «μίνι ανασχηματισμού» οδήγησε ωστόσο σε μια νέα πολιτική τερατογένεση, που συμπυκνώνεται στην εμβληματική υπουργοποίηση του κ. Χαϊκάλη. Δεν αναφέρομαι στη γνωστή κωμική υπόθεση της «απόπειρας δωροδοκίας» εις βάρους του για να ψηφίσει δήθεν τον ΠτΔ, κατά τη διάρκεια της προηγούμενης Βουλής αλλά στην ίδια την ιδεολογική συγκρότηση του εν λόγω βουλευτή.

Διαβάστε την συνέχεια στο dim/art