Δεν μάθαμε, αλίμονο, να κλαίμε από ντροπή, όπως έκλαψε στο Τόκιο, μετά τον αγώνα του, ο Θοδωρής Ιακωβίδης. «Δεν κλαίω από στεναχώρια, επειδή φαινομενικά δεν πήγα καλά. Κλαίω γιατί τελείωσε όλο αυτό. Δυστυχώς δεν μπορώ να αποδώσω στο 100% και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο για να κάνω προπόνηση και να μπορώ να αποδίδω αυτά που αρμόζει να αποδίδω σε αυτή τη σημαία που φοράω. Συγγνώμη αν για κάποιους το βάζω στα πόδια, αλλά έχω κουραστεί πάρα πολύ και δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση». Στην ουσία, δεν θέλουμε και ούτε μας συμφέρει να κλαίμε από ντροπή. Είμαστε περήφανοι για τις νίκες «μας», για τις ήττες μας φταίνε πάντα οι άλλοι.

 Το τόνισε άλλωστε αμέσως μετά και ο υφυπουργός αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης: «Η προετοιμασία των αθλητών είναι ευθύνη των ομοσπονδιών». Λες και οι ομοσπονδίες ανήκουν σε άλλη χώρα και άλλο πλανήτη και η κατάσταση που επικρατεί σε αυτές, με τα σημεία και τα τέρατα που βλέπουν επί δεκαετίες το φως της δημοσιότητας, δεν αγγίζουν και δεν αφορούν την κυβέρνηση. Ο Πύρρος Δήμας δεν μάσησε, ως συνήθως, τα λόγια του αναλαμβάνοντας, αυτός τουλάχιστον, τις σοβαρές του ευθύνες: «Πως να ζήσει αυτό το παιδί με 250 ευρώ και το φαγητό που του καλύπτουμε; Πρέπει να δουλέψει, παράλληλα. Στη δική μου εποχή αυτά τα είχαμε λυμένα».

 Διαβάστε τη συνέχεια στην  athensvoice.gr