Τις τελευταίες μέρες , με αφορμή την επέμβαση της αστυνομίας στη βίλλα Αμαλία , τις συλλήψεις , την κατάληψη των γραφείων της ΔΗΜΑΡ και τα “γκαζάκια” στα σπίτια δημοσιογράφων , αναζωπυρώθηκε η φιλολογία και η πολιτική αντιπαράθεση για την βία , την ανομία και τους λεγόμενους “ κουκουλοφόρους”. Η κυβερνητική πλευρά , κυρίως η Νέα Δημοκρατία , επιτέθηκε για μια φορά ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ και περίπου τον κατήγγειλε ότι υποθάλπει τις ακραίες και παράνομες πρακτικές μέρους της νεολαίας. Οι καταγγελίες στοχοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ και ενδεχομένως κερδίζουν τις πολιτικές εντυπώσεις , προδίδουν όμως αδυναμία κατανόησης και ερμηνείας των φαινομένων της ακραίας νεολαιίστικης συμπεριφοράς. Βέβαια σ’ αυτό βοηθάνε και οι κυριολεκτικά ανόητες δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ , που γίνονται από αφέλεια η από ιδιοτέλεια για προσέλκυση ψήφων.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να φαίνεται ότι προσφέρει κάποιου είδους κάλυψη στις τέτοιου είδους συμπεριφορές , αλλά δεν έχει καμιά πολιτική ,ιδεολογική και θεωρητική σχέση μ’ αυτές. Το φαινόμενο των λεγόμενων “ κουκουλοφόρων ” και των πιο κακόηχα ακόμα αποκαλούμενων “ μπαχαλάκηδων ” είναι αποτέλεσμα μιας διπλής γενικευμένης κρίσης : Των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους αφ’ ενός και των κομμάτων της αριστερής διαμαρτυρίας αφ’ ετέρου. Οι ιδεολογικοί μηχανισμοί όπως η οικογένεια , το σχολείο , ο στρατός , η εκκλησία , αδυνατούν πλέον ολοσχερώς να επιτελέσουν την λειτουργία της ποικιλότροπης εκπαίδευσης των νέων και της κατανομής και ένταξης τους στις ανάλογες κοινωνικές εργασιακές και ιεραρχικές θέσεις. Τα δε αριστερά κόμματα αδυνατούν να υποδεχθούν τα τμήματα του νεανικού πληθυσμού που “ εκβράζουν ” οι υπό κρίση ιδεολογικοί μηχανισμοί και να εκφράσουν πολιτικά το εργασιακό και κοινωνικό τους αδιέξοδο. Έτσι ένας ικανός αριθμός αυτών των νέων τοποθετείται στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο που διακηρύσσει ότι είναι έξω από τους μηχανισμούς του κράτους , αντιτάσσεται στην εξουσία τους και οι “ αγωνιστικές ” πρακτικές του είναι εκτός των ορίων της νομιμότητας. Βέβαια ο σχετικά μαζικός εγχώριος αντεξουσιαστικός χώρος με τις κάθε είδους πρακτικές του και τις βερμπαλιστικές και απίστευτα αφελείς και απλοϊκές απόψεις του δεν προσφέρει καμιά διέξοδο στα αδιέξοδα της μητροπολιτικής νεολαίας παρά μόνο την δυνατότητα έκφρασης της οργής της και την στιγμιαία σύγκρουση για την σύγκρουση με τους κατασταλτικούς κρατικούς μηχανισμούς. Πάντως όλες αυτές οι πρακτικές πρέπει να ειδωθούν όπως είναι , δηλαδή ως πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο και όχι ως ενέργειες προβοκατόρων όπως συνηθίζεται.