Τα πολυαναμενόμενα κάθε χρόνο αποτελέσματα των πανελλήνιων εισαγωγικών εξετάσεων βγήκαν και φέτος. Οι επιδόσεις των «επιτυχόντων» υποχώρησαν, μερικές και κάτω της μονάδας (!) συμπαρασύροντας τις βάσεις των σχολών, που πολλές αυτές, έπεσαν κάτω από τη βάση. Το σίγουρο είναι ότι, για μια ακόμα χρονιά, η παιδεία της χώρας έπεσε κάτω από τη βάση.

Τα συγχαρητήρια προς τους επιτυχόντες και οι συνεντεύξεις των άρίστων θα διαρκέσουν για μερικές μέρες, όπως και τα πικρόχολα σχόλια για τις εξευτελιστικές επιδόσεις. Ύστερα θα σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας - μέχρι του χρόνου - και η ακαδημαϊκή ζωή θα συνεχιστεί «κανονικά». Που σημαίνει ότι αρκετές περιφερειακές Πανεπιστημιακές σχολές, με υποδομές, προσωπικό και ότι άλλα έξοδα προκύπτουν από τη λειτουργία τους, θα ανοίξουν για να υποδεχθούν μερικές χιλιάδες φοιτητών. Φοιτητών που θα επιδιώξουν με κάποιο τρόπο να πάρουν μεταγγραφή ή δεν θα πατήσουν καθόλου και που, σύμφωνα με τις στατιστικές, ένα 10% από αυτούς θα αποφοιτήσει τελικά.

Οι μεταρρυθμίσεις έρχονται και παρέρχονται - ή υπονομεύονται όπως αυτή της Άννας Διαμαντοπούλου - αλλά τα κακώς κείμενα στο χώρο της παιδείας δεν θίγονται ουσιαστικά. Η αυτονομία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μένει στα λόγια ενώ θα έπρεπε τα ίδια τα Πανεπιστήμια να καθορίζουν τον αριθμό των εισακτέων, τον κατώτατο βαθμό εισαγωγής, τα προγράμματα σπουδών, τη διαφάνεια στη σύνθεση και την αξιολόγηση των οργάνων του ιδρύματος, του διδακτικού προσωπικού κλπ.

Βέβαια, το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι οι εισαγωγικές εξετάσεις. Είναι η φιλοσοφία και η δομή ολόκληρου του εκπαιδευτικού μας συστήματος που αποδεικνύεται ανεπαρκές για να αξιοποιήσει το πολύ αξιόλογο επιστημονικό και ερευνητικό προσωπικό που κρατάει ακόμα τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα σε υψηλές θέσεις στις σχετικές κατατάξεις. Χρειάζονται επιτέλους πολιτικοί με όραμα πολύ μεγαλύτερο από το να αφήσουν πίσω μια «μεταρρύθμιση» με το όνομά τους.