Οι περισσότερες φωτογραφίες από τη βραδινή συνάντηση του Α.Τσίπρα με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στο Μέγαρο Μαξίμου (την προηγούμενη Πέμπτη) δόθηκαν από το επικοινωνιακό επιτελείο του πρωθυπουργού. Και αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρχε καμία επιφύλαξη για την εντύπωση που θα δημιουργούσε η τόση ευφορία τους προς το κλείσιμο μιας εβδομάδας που ξεκίνησε με τα χημικά στους συνταξιούχους.
Είναι πραγματικά πάρα πολύ χαρούμενοι με αυτό που τους συμβαίνει. Μπορεί να φαίνεται παράξενο σε κάποιον έξω από το χορό της εξουσίας, πώς γίνεται να χαμογελούν τόσο πηγαία ενώ οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ραγδαία φθορά για τον ΣΥΡΙΖΑ, η κοινωνική δυσθυμία βαθαίνει και οι λαϊκές αντιδράσεις εντείνονται, ενώ μπορεί όταν τελειώσει η γιορτή να βρεθούν σε πολύ δύσκολη θέση. Αλλά ποιος νοιάζεται για το μετά, όταν το τώρα είναι τόσο συναρπαστικό.
Συμβαίνει στον έρωτα και στην εφηβεία, πόσο μάλλον στον εφηβικό έρωτα. Νομίζεις ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει σε ένα δωμάτιο, ότι η ευτυχία παίζεται σε μια στιγμή, ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται σε αυτό που νιώθεις σήμερα, δεν υπάρχει χθες και δεν υπάρχει αύριο, κανείς δεν σε καταλαβαίνει αλλά έχεις δίκιο.
Εχουν δίκιο. Πρόκειται για μια μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία για τους ίδιους. Δεν είχαν φανταστεί ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους ότι το κόμμα τους θα πέταγε από το 4% στο 36% και θα τους έφερνε στην εξουσία “πρώτη φορά Αριστερά” μετά από δεκαετίες ματαιώσεων, διαψεύσεων, αποτυχιών. Επομένως, το ζουν ολόκληρο και ολοκληρωτικά, συγκλονίζονται από ένα βίωμα δυνατό – ήρθε η σειρά μας.
Είναι ανθρώπινο και είναι αναμενόμενο. Ελάχιστοι, άλλωστε, είναι όσοι δεν μεθούν από το βαρύ, γλυκό ποτό της εξουσίας. Ακόμη και σε κυβερνήσεις που βρίσκονταν στο τελευταίο στάδιο πριν την πτώση, απομονωμένες από την κοινωνική βάση, και τραυματισμένες από σκάνδαλα και σκιές διαφθοράς, έβλεπε κανείς υπουργούς και υφυπουργούς να ζουν το μύθο τους και την αυταπάτη της αιωνιότητας. Πόσο μάλλον βουλευτές με αποδοχές μεγαλύτερες από αυτές που θα μπορούσαν ποτέ να πετύχουν στην πραγματική ζωή και με προνόμια που τους προσφέρουν την πολυτέλεια της εξαίρεσης από τα προβλήματα της καθημερινότητας που ταλαιπωρούν τους ψηφοφόρους τους.
Η επαγγελματική πολιτική αρέσει πολύ ακόμη και σε καιρούς μειωμένου κύρους για τα κόμματα. Αρέσουν οι συνθήκες ζωής, οι ευκαιρίες, οι δυνατότητες προβολής, η επιρροή, ο παραγοντισμός, η ένταξη σε μια ελίτ που συναλλάσσεται με τις άλλες ελίτ.
Ακόμη περισσότερο αρέσει η εξουσία, να κανονίζεις, να καθαρίζεις, να λύνεις και να δένεις, να είσαι ο μπάρμπας στην Κορώνη – τα γνωστά, τα ελληνικά που δεν άλλαξαν μέσα στην κρίση.
Γι αυτό, άλλωστε, δεν φεύγει κανείς. Ακόμη και βουλευτές που έχουν εκλεγεί δυο και τρεις φορές θέλουν να δοκιμάσουν ξανά και ξανά, παίρνουν μέρος στην ίντριγκα, ακούραστοι, όπως τον παλιό καλό καιρό. Ακόμη και υπουργοί που έχουν περάσει δεκαετίες με γραμματείς και φαρισαίους στην αυλή τους θέλουν να επιστρέψουν. Στην αξιωματική αντιπολίτευση βιάζονται να ξανακαθίσουν στις μεγάλες καρέκλες όπως τότε, χωρίς καμία αλλαγή έξω και μέσα, στον ενδιάμεσο χώρο οι δεινόσαυροι ψάχνουν τρόπο να περάσουν κι αυτοί στο σαλόνι μετά τις επόμενες εκλογές, ενώ οι αρχάριοι της συμπολίτευσης τραγουδούν “άσε με να φύγω” (Κανελλίδου) και εννοούν “I think i ll just stay here and drink” (Merle Haggard).