Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με την επικαιρότητα, ούτε άμεσα με τους κυβερνώντες/εξουσιάζοντες λαοδικτατορίσκους. Τα της αφεντομουτσουνάρας μας όλων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης θα πραγματευθώ, αυτό θα κάνω, αυτό με καίει: και με καίει, γιατί άφευκτα στον ύπνο και τον ξύπνιο μου επανέρχεται το τερατώδες όραμα μιας χώρας που την κυβερνούν φαιοί ή μελανοί εις το διηνεκές χειροκροτούμενοι από την πλειονότητα: τους λυσσώδεις υποστηρικτές τών δολοφόνων της Γλάδστωνος και των ένστολων ή μη συνεργατών τους: τους επιλήσμονες των μαρτύρων του Αυγούστου: όλους/ες εμάς που διαγκωνιζόμαστε να φτωχύνουμε λιγότερο από τους δίπλα μας πατώντας επί πτωμάτων, διασαλεύοντας τη λογική, ξεζουμίζοντας το δημόσιο: των κατοίκων της συνοριακής επαρχίας που κωφεύουν στα βασανιστήρια κατά των προσφύγων: των νησιωτών που φιλοξενούν υπεργκέτο: των μητροπολιτανών θεατών των παρελάσεων και δράσεων κράτους και παρακράτους.
Στο κλειστοφοβικό κοινωνικό και πολιτειακό παρόν επιβάλλεται να γραπωθεί κανείς από τη μόνη ελπίδα. Αυτή θα ήταν, στο βαθμό που υφίσταται ως τέτοια, η δημοκρατική αντιπολίτευση –ελλείψει, δυστυχώς, απήχησης των περιθωριοποιημένων κι ας είναι σημαντικών πνευματικών στηριγμάτων μας. Όμως, σαν την κυβέρνηση που μας αξίζει, φοβάμαι ότι διαλέξαμε και την αντιπολίτευση που μας ταιριάζει: ίσες αποστάσεις μεταξύ ΝΔ και κυβέρνησης, τουτέστιν Βορίδης ρυθμιστής και συχωρεμένος ΣΥΡΙΖΑ (και σύντροφος στο ΕΣΚ), σιωπή για την υποχρέωση προσαρμογής σε συμφωνημένους δημοσιονομικούς κανόνες, άρα δικαίωση της δολιότητας των κυβερνώντων που μας σέρνουν στην ήδη ante portas καταστροφή (προσπερνώ τη φαιδρή ένταξη στην οικουμενική, γαϊτανάκι της εθνικής αυτοκτονίας, δηλαδή το αίτημα περί [νέας] αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους).
Για τη δεξιά σε πολλά ΝΔ, την αποστραγγισμένη από φιλελεύθερο ευρωπαϊσμό λυπάμαι, για τους λοιπούς, της τεθνεώσας χιμαιρικής μπαγιάτικης Κεντροαριστέρας, του ανύπαρκτου Κέντρου και λοιπών διαδρομιστών ή συνεδριαζόντων, συνεδριαζουσών και εν γένει προθύμων εξοργίζομαι.
Δε θα κομίσω παραδείγματα για τα αίτια του εγκλωβισμού. Όμως δεν μπορεί να μην αναγνωρίζουμε ότι η πολιτική μεταστροφή της Ελλάδας δεν εξαρτάται παρά από το πόσο αυτή θα συνδεθεί με το αίτημα της σύνολης κοινωνικής ανανέωσής μας. Με άλλα λόγια, με την παραδοχή ότι η χώρα μας και η πολιτεία μας έχουν τα κακά τους χάλια, ότι η ανακαίνιση της φεουδαρχίζουσας πραγματικότητάς της ή ακόμη χειρότερα η εδραίωσή της σε αγλάισμα και ιδανικό αυτοκατάφασης οδηγεί με ακρίβεια σε «σκοτεινούς αιώνες» ή απλώς επιταχύνει μια επώδυνη κατάρρευση, η οποία δε θα συνεπάγεται μόνο φτώχεια αλλά (την κανονική) ανθρωπιστική κρίση, περαιτέρω εκτράχυνση και βιαιότητα δίχως όρια.
Η Ελλάδα αναμορφωτήριο πρωτοτύπησε, εισήγαγε την μπανάλ συνεισφορά της στην παγκόσμια κουλτούρα: κατάφερε να γίνει η πρωτοπόρα ημιδικτατορία με το τείχος που δεκαετίες κτίζαμε και ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει και απογειώνει: δε βλέπω πρόθυμους/ες να το γκρεμίσουμε, δηλαδή εκείνες και εκείνους που θα μιλήσουν πικρά στον εαυτό τους πριν απ’ όλα. Αποθάρρυνση άλλωστε προσφέρει σήμερα ένα ασφυκτικό διεθνές περιβάλλον όπου ο αυταρχισμός τείνει να ζητήσει τη ρεβάνς για την Άνοιξη της δεκαετίας του ’90. Δεν καγχάζω μη και με προλάβουν τα γεγονότα, συλλογιέμαι, μιλώ για να αποτρέψουμε το αναπόδραστο.
Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε: Η ελληνική κοινωνία ας επιλέξει το δρόμο της ελευθερίας όπως και οι καταπιεσμένοι της ανατολικής Ευρώπης πριν τρεις δεκαετίες: ένα ελληνικό (όχι βρόμικο) ΄89, τώρα, όχι το 2019.