Κλείνει στην εβδομάδα που έρχεται( 24/2) ένας χρόνος από τη βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Στόχος του Προέδρου Πούτιν να εξαφανίσει την Ουκρανία ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα και να τη μετατρέψει σε επαρχία της Ρωσίας. Καθώς κατά την παρανοϊκή του άποψη «η Ουκρανία δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο κράτος γιατί δεν υπάρχει ουκρανικός λαός και έθνος». Αλλά «κάθε του προσδοκία και εκτίμηση βγήκε λαθεμένη ». Ενώ προσδοκούσε ότι το πολύ μέσα σε μια εβδομάδα θα είχε καταλάβει το Κίεβο και τη χώρα συνολικά, οι δυνάμεις του γνώρισαν τη μια ήττα μετά την άλλη από την ηρωική αντίσταση των στρατιωτικών δυνάμεων και τη γενναιότητα του λαού της Ουκρανίας κάτω από την εμπνευσμένη και χαρισματική ηγεσία, όπως απεδείχθη, του προέδρου Βολ. Ζελένσκι (και με την αποφασιστική στήριξη της Δύσης). Έτσι η Ρωσία αγκάστηκε να αναδιπλωθεί, να περιορίσει επί του παρόντος τουλάχιστον τους στόχους της στην κατάληψη των Ανατολικών και Νότιων περιοχών της χώρας (Λουχάνσκ, Ντονέτσκ και άλλων) και εκεί χωρίς να σημειώνει ιδιαίτερη επιτυχία.
Αλλά αποτυχία δεν καταγράφεται μόνο επί του στρατιωτικού πεδίου. Ο Πούτιν απέτυχε και στους πολιτικούς στόχους . Πρώτον, η εισβολή συνέβαλε ακριβώς στο αντίθετο απ’ αυτό που με αλαζονεία απέρριπτε: τη σφυρηλάτηση της Ουκρανικής εθνικής συνείδησης και ταυτότητας με την καθολική «απο-ρωσοποίηση» της κοινωνίας, έστω κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις η διαδικασία αυτή φθάνει σε ακραία σημεία. Δεύτερον, αντί να πλήξει το ΝΑΤΟ ως επεδίωκε και να το συρρικνώσει η παράνομη εισβολή οδήγησε επίσης στο ακριβώς αντίθετο: στη θεαματική ενίσχυση της Συμμαχίας και στη διεύρυνσή της με δύο μέχρι πρόσφατα ουδέτερες χώρες, Σουηδία και Φινλανδία με σύνορα με τη Ρωσία (έστω κι αν η τυπική τους ένταξη καθυστερεί λόγω των προσκομμάτων που προβάλλει η Τουρκία). Το ΝΑΤΟ από «εγκεφαλικά νεκρό» (Εμ. Μακρόν) βρήκε νέο ρόλο και αποστολή ως αποτέλεσμα της ρωσικής επιθετικότητας. Αλλά κάτι παρεμφερές συνέβη και με την Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία, μεταξύ άλλων, αναζωογόνησε τη διαδικασία διεύρυνσής της προσθέτοντας τρεις ακόμη υποψήφιες για ένταξη χώρες – Ουκρανία, Μολδαβία, Γεωργία – αλλά και τη συνοχή και ενότητά της. Τρίτον, επανακαθόρισε και ενίσχυσε τη γεωπολιτική και πολιτιστική σημασία της Δύσης την οποία ο Πούτιν θεωρούσε ως «καταρρέουσα παρηκμασμένη οντότητα».
Ωστόσο μπορεί ο Πρόεδρος Πούτιν να έχει ηττήθηκε σε όλα αυτά τα μέτωπα αλλά δεν έχασε ακόμη τον πόλεμο. Και μπορεί η Ουκρανία να κερδίζει τις μάχες αλλά δεν έχει κερδίσει τον πόλεμο. Ένα χρόνο μετά ο πόλεμος συνεχίζεται και εκτιμάται ότι μέσα στο επόμενο διάστημα θα γίνει ακόμη πιο σκληρός. Και οι δύο πλευρές, Ουκρανία και Ρωσία, πιστεύουν δε ότι μπορούν τελικά να κερδίσουν στατιωτικά τον πόλεμο. Αλλά ενώ η Ουκρανία έχει προσδιορίσει το πώς ακριβώς εννοεί τη νίκη – εκδίωξη όλων των ρωσικών δυνάμεων από τα εδάφη της, περιλαμβανομένης και της Κριμαίας – η Ρωσία αδυνατεί να ορίσει επακριβώς τι σημαίνει νίκη. Και επιπλέον ο Πρόεδρος Πούτιν κι αν ακόμη ήθελε, δεν γνωρίζει το πώς να τερματίσει τον πόλεμο χωρίς να διακινδυνεύσει το κεφάλι του ή χωρίς να βρεθεί ενδεχομένως στο σκαμνί. Βεβαίως όλοι οι πόλεμοι τελειώνουν κάποια στιγμή με διαπραγμάτευση. Αλλά για όσο και οι δύο πλευρές πιστεύουν ότι μπορούν να νικήσουν επί του πεδίου, απουσιάζει το κίνητρο της διαπραγμάτευσης. Πολύ περισσότερο όταν η μια χώρα διεξάγει ένα «δίκαιο αμυντικό πόλεμο» υπέρ βωμών, εστιών και αξιών (και μάλιστα πανευρωπαϊκών) και η άλλη μια βάρβαρη κατακτητική πολεμική επιχείρηση. Ωστόσο «ο πόλεμος είναι πόλεμος»...
Πηγή: www.tovima.gr