Είναι δυνατόν να ευδοκιμήσει μια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΔΗΜ.ΑΡ., ώστε να έχει την πολιτική νομιμοποίηση της πλειοψηφίας των πολιτών και έτσι ανεμπόδιστα:
.
– Να προχωρήσει σε εφαρμογές των διατάξεων που επιβάλλει το μνημόνιο (ή έστω εκείνο το διαφορετικό μνημόνιο –εντούτοις, μνημόνιο, ας μην γελιόμαστε– που θα προκύψει ως αποτέλεσμα της όποιας επαναδιαπραγμάτευσης, με σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές βελτιώσεις των όρων);
.
– Να κάνει τις αναγκαίες αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις στον κρατικό μηχανισμό;
.
– Να κλείσει τις άχρηστες δημόσιες υπηρεσίες;
.
– Να κάνει ιδιωτικοποιήσεις;
.
– Να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες;
.
– Να κάνει επενδύσεις;
.
– Να περικόψει περαιτέρω μισθούς και συντάξεις (ακόμη κι αν δεχτούμε ότι ο τρόπος επιλογής αυτή τη φορά δεν θα είναι οριζόντιος, αλλά πιο δίκαιος);
.
.
Η απάντηση είναι ξεκάθαρα ΑΡΝΗΤΙΚΗ.
.
Θα ήταν μια κυβέρνηση που θα αντιπροσώπευε το 40% του εκλογικού σώματος, έχοντας απέναντι –με τάσεις αυξητικές– το 60% να λέει εθνικιστικά, πατριωτικά και σε όλες τέλος πάντων τις αποχρώσεις, φανατικά, «ΟΧΙ»: όχι στο μνημόνιο, όχι και στις μεταρρυθμίσεις.
.
Είναι γεγονός ότι στο νου των περισσότερων πολιτών έχει, δικαιολογημένα, αποδοθεί αρνητικό πρόσημο στην έννοια της μεταρρύθμισης, η οποία έχει ταυτιστεί με τις επιταγές του μνημονίου και των κακών δανειστών μας. Έτσι, ένα τέτοιο αποδυναμωμένο κυβερνητικό σχήμα, δεν θα μπορούσε να έχει μέλλον. Από τη μία, σταδιακά θα έχανε την όποια (ελάχιστη) αξιοπιστία του, εντός και εκτός Ελλάδας, και από την άλλη θα είχε συνεχή αιμορραγία δυνάμεων τόσο εντός, όσο και εκτός Βουλής. Ακόμη και αν κατάφερνε να αποφασίσει και να νομοθετήσει, θα ήταν αδύνατον να εφαρμόσει οτιδήποτε εκτείνεται πέραν της σφαίρας των λεκτικών παροχών και του προσφιλούς στον κόσμο «λεφτά υπάρχουν».
.
Κακά τα ψέματα: κρίνοντας από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ζητούμενο δεν είναι πλέον ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης στη βάση παλιών προτύπων λαοφιλίας. Ζητούμενο είναι να προκύψει ένα σταθερό κυβερνητικό σχήμα ευρείας αποδοχής, ώστε να δώσει προοπτική στον τόπο και να εγγυηθεί ότι μια σειρά από καυτά ζητήματα θα προχωρήσουν. Η αναγκαία συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το σχήμα, έγκειται ακριβώς σε αυτό το γεγονός: δημιουργεί προϋποθέσεις ευρείας αποδοχής από τον κόσμο, σταθερότητας και διάρκειας. Γιατί, εκείνο που χρειάζεται, κατά κύριο λόγο, είναι χρόνος έτσι ώστε να τεθούν με ψυχραιμία εκ νέου, σε ένα διαφορετικό –πιο ειλικρινές και πιο ρεαλιστικό– πλαίσιο, τα φλέγοντα ερωτήματα και διλήμματα που κυριάρχησαν τους τελευταίους μήνες στην κεντρική πολιτική σκηνή.
.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει εάν το μνημόνιο (ή έστω το νέο μνημόνιο), κατόπιν επαναδιαπραγμάτευσης, θα είναι εφαρμόσιμο. Όπως κι αν έχει, δεν θα το μάθουμε ποτέ εάν δεν συνοδεύεται από την απαραίτητη συναίνεση του ελληνικού λαού (μια προϋπόθεση αναγκαία, όχι όμως και ικανή). Όχι απλώς για λόγους δημοκρατίας, αλλά για λόγους πρακτικούς. Χρειάζεται σύμπνοια που δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή. Αντιθέτως, υπάρχει απόλυτο χάος, μανία καταστροφής και άγνοια κινδύνου.
.
.
Στην περίπτωση αδιαλλαξίας του ΣΥΡΙΖΑ, τι κάνουμε;
.
Η απάντηση είναι απλή, σαφής και μία: αφήνουμε το λαό να καταστραφεί (αν πράγματι αυτό θέλει). Ας του δώσουμε την ευκαιρία να ψηφίσει και πάλι, με περισσότερη ψυχραιμία και με γνώση των συσχετισμών. Αν δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει τους τσαρλατάνους και τους δημαγωγούς μέχρι τώρα, ας του δώσουμε μια ακόμα ευκαιρία να το κάνει. Αν πράγματι το θέλει, ας ανεβάσει μια κυβέρνηση Αριστεράς με ηγετική δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό τον Τσίπρα. Αν πιστεύει ότι τα λεφτά και οι λύσεις υπάρχουν χωρίς τους δανειστές, και ο Τσίπρας ξέρει το πού και το πώς, αμ’ έπος αμ’ έργον. Αλλιώς θα παραμείνουν οι στρεβλώσεις, η δυσπιστία στις προτεινόμενες λύσεις, οι θεωρίες συνομωσίας και τα περί κατοχής και όλα τα άλλα που μας ταλανίζουν εδώ και δύο χρόνια τώρα και δεν μας αφήνουν να δούμε την πραγματικότητα. Θα μείνουν σαν σαράκι να τρώνε το κοινωνικό σώμα. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια μας, όσο τραυματική και αν είναι. Είτε στη δραχμή, είτε στο ευρώ, είτε κάπου ενδιάμεσα. Χρειαζόμαστε ομοψυχία και καθαρό μυαλό για να τα καταφέρουμε. Για να χτίσουμε μια υγιή οικονομία, έναν άλλο πολιτισμό, με τους απατεώνες στη γωνία και τις δυνάμεις της κοινής λογικής στο τιμόνι. Και σήμερα αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν. Αύριο;
.
.
*Η Άστριντ Ζωή Όκλαντ και ο Λεωνίδας Καστανάς είναι μέλη της ΚΕ της Δημοκρατικής Αριστεράς.