Οι πολιτικές της κυβέρνησης στις οποίες συγκαταλέγεται και η διοργάνωση λαϊκών πανηγύρεων για τον εορτασμό των εθνικών εορτών της χώρας, κατόρθωσε ιδιαίτερα μεγάλο. Ενώ όλη η Ευρώπη θεωρούσε ότι η χώρα για να βγει από την κρίση χρειάζεται οικονομικές μεταρρυθμίσεις, κατορθώσαμε να πείσουμε  τους πάντες ότι οι μεταρρυθμίσεις που οφείλουμε να κάνουμε, πρέπει να έχουν κυρίως πολιτισμικό και παιδευτικό χαρακτήρα.

Γιατί αλήθεια, ποιας χώρας το Υπουργείο Άμυνας κατέχει ιστορικά αρχεία και αντί να τα παραδώσει στην ιστορική επιστήμη απειλεί με αυτά μια άλλη χώρα και όχι την ιδεολογία που βρίσκεται πίσω απ’ αυτά τα αρχεία; Ποιας χώρας η Πρόεδρος της Βουλής επιθεωρεί το στράτευμα; Ποια χώρα προχωρά σε διαβήματα για πολιτικές δηλώσεις- έστω και παρερμηνευμένες- υπουργού άλλης χώρας; Ποιάς χώρας υπουργός υποστηρίζει ότι η Πολωνία ήταν σύμμαχος του Χίτλερ; Ποια χώρα τέλος, απειλεί να κατάσχει πολιτισμικούς χώρους, όπως το Γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε; Και κυρίως σε ποια χώρα όλα αυτά θα προκαλούσαν ρίγη συγκίνησης στους πολίτες της και όχι την απόλυτη περιφρόνηση και θυμηδία;

Η κατάσχεση του Γκαίτε δεν σκοντάφτει μόνο σ’ ένα ζήτημα νομικού πολιτισμού όπως είναι η ετεροδικία. Το πρόβλημα αφορά τον ίδιο τον πολιτισμό γενικά. Ζητούμε την κατάσχεση όχι μόνο του πρώτου ξένου πολιτισμικού Ινστιτούτου, που η μεταπολεμική δημοκρατική Γερμανία αποφάσισε να δημιουργήσει στο έδαφος τρίτης χώρας, ενός Ινστιτούτου που η δράση του στην υπεράσπιση της δημοκρατίας στα χρόνια της χούντας μπορεί να αποτελεί αντικείμενο αυτοτελών ιστορικών μονογραφιών. Με το αίτημα κατάσχεσης του Γκαίτε κατάσχουμε και το αθάνατο γερμανικό έργο του Σίλερ «Οι θεοί  της Ελλάδας». Κατάσχουμε τον Βίνκελμαν, όταν υποστήριζε ότι στην ελληνική τέχνη δεν βλέπει κανείς μόνο την ομορφιά της φύσης, αλλά κάτι παραπάνω, την ομορφιά του ελληνικού νου.

Τελικά κάποιοι από την κυβέρνηση θέλουν να πείσουν τους εταίρους μας πως μια σημαντική πτυχή του ελληνικού προβλήματος  είναι και ότι πολλοί από εμάς δεν καλοβλέπουν την ανοικτή κοινωνία.