Ένα ράθυμο φθινοπωρινό απομεσήμερο . Σαν το σημερινό. Μόνος στο σπίτι. Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ξεφυλλίζοντας χιλιοδιαβασμενα τεύχη Μπλέκ και Μικρού Ήρωα. Και μια τρελλη επιθυμία για παγωτό.
Έλεγχος ταμείου . Ρέστα απ το φούρνο, απ το μπακάλικο της γειτονιάς . Η σούμα μια δραχμή και δέκα λεπτά. Ξανά και ξανά. Μία και δέκα. Το λατρεμένο μου ξυλακι κακάο της Εβγα είναι στη μία και είκοσι. Λείπει μιά ολόκληρη δεκάρα. Μία και δέκα κοστίζει το ξυλάκι κρέμα. Σιχαίνομαι το ξυλάκι κρέμα.
Επιδρομή παντού. Από βαζάκι σε βαζάκι. Από συρτάρι σε συρτάρι . Από τσέπη σε τσέπη. Κι αυτό το καταραμένο σκρίνιο ,με όλα τα συρτάρια του τιγκαρισμένα. Πάμε πάλι απ την αρχή. Οργή, θυμός, απόγνωση, επιμονή. Τζάμπα ο κόπος. Δεν έριξα τον εγωισμό μου στην κρέμα . Αυτό το ξυλάκι κακάο δεν το γεύτηκα ποτέ.
Από τότε απόλαυσα πολλά παγωτά σε πολλές συσκευασίες , αμπαλάζ και γεύσεις. Αυτό το κακάο όμως εξακολουθεί να με στοιχειώνει. Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε όμως όλα ;; Από μια στέρηση , μια άρνηση , μια υπόσχεση ;;;
Το ταξίδι του ανικανοποίητου που λέγεται ζωή ίσως έχει αφετηρία κάτι τόσο απλό για τον καθένα από εμάς. Με φαντάζομαι με στολή Ιντιάνα Τζόουνς κι αντί μαστίγιο να κρατώ ένα ξυλάκι κακάο . My quest.
Ποιος μπορεί να προκαθορίσει την πυξίδα / φάρο που καθοδηγεί την προσωπική πορεία ;; Είναι μια ατομική υπόθεση , δεν μπαίνει σε καλούπια , σε στατιστικές και δεν εξηγείται.
Το κυνήγι μιας γεύσης που δεν ένοιωσα. Μια μυρωδιά στο μετρό που με ταξιδεύει. Οι εικόνες εδεσμάτων που φαντάζομαι προσπαθώντας να διαβάσω ένα μενού χωρίς τα γυαλάκια της πρεσβυωπίας πια.
Ευγνωμονώ αυτή την παλιό δεκάρα που δεν βρέθηκε ποτέ. Είμαι βέβαιος πως με χάζευε κρυμμένη να γυρνοβολάω σαν αγρίμι. Κι όμως μια δεκαρίτσα μια σταλιά , έμελλε νάναι διαβατήριο για τη μετέπειτα ζωή μου.
Στο κυνήγι της γεύσης λοιπόν. Και της όρασης . Και της ακοής. Και της όσφρησης. Και της βασίλισσας αφής.
Κι όλοι εσείς οι αυστηροί κριτές μη βιάζεστε. Είμαστε πολλοί που ενώ όλα φαίνονται καλά, δίνουμε δυο κλωτσιές κι από δώ παν κι άλλοι. Δεν αναζητούμε αφορμές για πόνο , ξενύχτια και ποτό. Απλά απορρίπτουμε , έστω κι αργά , γεύσεις μαϊμού. Που πληγώνουν τον ουρανίσκο και καλύπτουν με μια λιπαρή γλίτσα την ψυχή.
Χαιρετώ τους ατρόμητους φίλους μου που διαβάζοντας αυτές τις γραμμές ξεκαρδίζονται και τους τρέχει η τεστοστερόνη απ τα μπατζάκια.