Θα συμφωνήσω απολύτως ότι είναι εξαιρετικά δυσάρεστο να σέρνονται συνδικαλιστές στα δικαστήρια. Θα συμφωνήσω επίσης ότι το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι ιερό και ότι αντανακλά αρνητικά στη Δημοκρατία μας το ότι διαδηλώσεις χωρίς ΜΑΤ δεν γίνονται. Επί του συγκεκριμένου ωστόσο η στάση της κυβέρνησης δεν είναι απλώς δικαιολογημένη, αλλά επιβεβλημένη.
Οχι για τους συνήθεις λόγους που επικαλούνται ορισμένοι -παρόλο που και αυτοί ισχύουν-, ότι δηλαδή η εφαρμογή των νόμων δεν μπορεί να γίνεται κατά περίσταση και με εξαιρέσεις. Ούτε γιατί τα «έσπασαν» οι συνδικαλιστές στο γραφείο του υπουργού. Αλλά γιατί η μόδα των καταλήψεων, αν επεκταθεί ξανά, θα ρίξει έξω και πάλι την οικονομία.
Το ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όταν στην ουσία με τις συνεχείς καταλήψεις ακόμα και των γραφείων των υπουργών ο δημόσιος τομέας είχε παραλύσει. Στην πράξη, οι περισσότερες υπηρεσίες, πέρα από τα απολύτως τυπικά δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν.
Οι υπουργοί ήταν απομονωμένοι από τις υπηρεσίες και ακόμα και για τα πιο απλά θέματα ήταν υποχρεωμένοι να κινηθούν μέσω των συμβούλων τους. Δεν ήταν καθόλου έκπληξη λοιπόν το ότι οι αποφάσεις και οι μεταρρυθμίσεις δεν υλοποιούνταν. Το αντίθετο. Ε, λοιπόν, αυτό το περιθώριο δεν υπάρχει πια. Πήγαμε που πήγαμε πίσω λόγω των απανωτών εκλογών. Αν βρεθούμε ξανά στην ανάγκη να πάρουμε σαρωτικά διορθωτικά μέτρα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ούτε ότι θα μας δώσουν την ευκαιρία οι εταίροι αλλά ούτε ότι θα τα αντέξει η κοινωνία.
Δυστυχώς, η αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικονομία εκτός από δικαιοσύνη απαιτεί και αποφασιστικότητα. Ευτυχώς η κυβέρνηση, παρά τις παλινωδίες και τις παλαιοκομματικές εκτροπές, δείχνει ότι την έχει. Πέραν αυτών, δύο ακόμα σκέψεις.
Πρώτον, το ΚΚΕ. Εχει ήδη επισημανθεί από πολλούς σχολιαστές ότι η κινητικότητα που επιδεικνύει το ΚΚΕ δεν είναι παρά μια προσπάθεια να ανακτήσει το χαμένο έδαφος απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι ότι επιχειρείται να αξιοποιηθεί η «ρεαλιστική» στροφή του κ. Τσίπρα, η συνάντησή του με τον κ. Σόιμπλε και οι ύμνοι στον πρόεδρο Ομπάμα, με την προβολή του αριστερού, αγωνιστικού προφίλ του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Είναι κι έτσι – και με αυτήν την έννοια η παρέμβαση των ΜΑΤ βοηθά και την κ. Παπαρήγα να περάσει το μήνυμά της. Αν αποστασιοποιηθούμε ωστόσο από τα κομματικά, η κίνηση του ΚΚΕ δείχνει και κάτι άλλο. Οτι δεν είναι και καμιά φοβερή πολιτική σύλληψη το να παριστάνεις τον αδιάλλακτο. Μπάχαλο θέλετε – μπορούμε κι εμείς να το κάνουμε μέσα σε μία ημέρα. Να οι καταλήψεις, να οι δίκες, να και τα τρακτέρ.
Το ευχάριστο είναι ότι η κοινωνία, το μεγαλύτερο μέρος της, μοιάζει πια να μην τσιμπάει. Και να κατανοεί ότι αν θέλουμε να βγούμε από το τούνελ, χρειάζεται να πέσουν οι τόνοι και να επικρατήσει σταθερότητα πολιτική, οικονομική και κοινωνική.
Δεύτερον, οι απεργίες. Δεν υπάρχει κανένας απεργιακός ξεσηκωμός, όπως μεταδίδεται. Απλώς για μία ακόμα φορά κηρύσσουν απεργίες ουσιαστικά οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα. Ορισμένες μάλιστα με πολιτικά αιτήματα, δείχνοντας και πάλι πόσο μακριά από την κοινωνία βρίσκονται.
Εντάξει, υπάρχουν και οι αγρότες -τους επισκέφθηκε ήδη η κ. Παπαρήγα- αλλά και η ΠΝΟ. Ειδικά η τελευταία θα έπρεπε να είχε προβληματιστεί, για παράδειγμα, για το πώς η ιταλική σημαία -προσοχή, η ιταλική, όχι κάποια από τον Τρίτο Κόσμο- εκτοπίζει την ελληνική στη γραμμή Ανκόνας-Πάτρας. Εκτός κι αν με αυτόν τον τρόπο αντιστεκόμαστε στα σκλαβοπάζαρα της? Ευρώπης!