Καταλαβαίνουν άραγε οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας ότι, ταυτόχρονα με την επιβολή των εντελώς παράλογων απαιτήσεών τους, υποσκάπτουν και τους «ανθρώπους τους», τη σημερινή δηλαδή καθημαγμένη άρχουσα ελίτ της Ελλάδας; Η δε άρχουσα πολιτική ελίτ, κατανοεί ότι με την αποδοχή και του «τελευταίου» αυτού πακέτου μέτρων που θέλει να ψηφίσει τις επόμενες ημέρες , υπογράφει ουσιαστικά και την πολιτική της θανατική καταδίκη;

Αν καταλαβαίνουν τι πάνε να κάνουν, τότε, πρόβλημά τους, εκτός από μεγάλο πρόβλημα για όλους εμάς τους υπόλοιπους, φυσικά. Όμως θα πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και τις συνέπειες! Είναι; Πολύ αμφιβάλλω, κυρίως για τους δεύτερους, τους «δικούς μας».

Πριν από τρεις μέρες, ο Μ. Ντράγκι δήλωσε στο Der Spiegel ότι «Το πρόγραμμα (ενν. αγοράς ομολόγων των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) δεν αφορά καθόλου την Ελλάδα, καθώς απευθύνεται αποκλειστικά σε χώρες οι οποίες εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται από τις αγορές κεφαλαίων.»…

Ενώ ο Σόιμπλε ξεκαθάρισε για μια ακόμη φορά ότι δεν συζητά νέο κούρεμα του χρέους. Για να γίνει σαφές έτσι και στους τελευταίους που δεν το είχαν ενδεχομένως καταλάβει, πως ούτε κούρεμα προβλέπεται, ούτε αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ!

Τι μένει λοιπόν; Απ’ ό,τι φαίνεται, μένει μόνο η πιθανή επαναγορά, με νέα δανεικά (πόσα ακόμη άραγε;) επιπλέον αυτών (30 – 40δις) που θα χρειαστούν για την επιμήκυνση. Δηλαδή, έχουμε και λέμε: 50δις για τις τράπεζες, 30 με 40 για την επιμήκυνση και καμιά 20σαριά(;) για την επαναγορά, χοντρά – χοντρά μια 100στάρα δις δανεικά επιπλέον! Τζάμπα πράμα, δηλαδή… Δανεικά που σίγουρα θα συνοδευτούν -παρά τους όρκους Σαμαρά περί του αντιθέτου- αν και εφόσον δοθούν, με νέους σκληρούς όρους και απαιτήσεις και προφανώς νέα μέτρα. Και όλα αυτά χωρίς ελπίδα να υπάρξει η πολυπόθητη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια, καθώς αφαιρούνται συνεχώς με την υπερφορολόγηση, τις περικοπές μισθών και την τερατώδη ανεργία, εισοδήματα και κεφάλαια από την αγορά. Αυτή η κατάσταση αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, «βαρέλι δίχως πάτο» και φυσικά μια ακόμη θυσία χωρίς προοπτική.

Πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, είναι η συνήθης απάντηση των δανειστών στην κριτική που δέχονται για τα προγράμματα λιτότητας που επιβάλλουν. Αλλά και πολλοί καλοπροαίρετοι στην Ελλάδα προβάλλουν ως επιχείρημα για τη δικαιολόγηση της επιβολής των συνεχόμενων μνημονίων, την υπαρκτή αδυναμία του ελληνικού κράτους και την απροθυμία του πολιτικού συστήματος μέχρι σήμερα να πραγματοποιήσει δομικές αλλαγές και να συγκρουστεί με συμφέροντα και συντεχνίες. Και έχουν σε μεγάλο βαθμό δίκιο. Όμως είναι άλλο πράγμα η επιτακτική ανάγκη εκσυγχρονισμού του κράτους και της οικονομίας, που είναι απαραίτητο να υλοποιηθούν με ρήξεις και ανατροπές, με συγκρούσεις και τακτικές υποχωρήσεις, βεβαίως, και άλλο η εκθεμελίωση της κοινωνικής συνοχής μέσω της πιο βίαιης αναδιανομής του πλούτου που έχει ποτέ επιβληθεί και πραγματοποιείται σε καιρό ειρήνης, σε μια πολιτισμένη, δημοκρατική χώρα και δη, ευρωπαϊκή.

Είναι άλλο πράγμα, επίσης, η αναγκαία από κάθε άποψη κουλτούρα συναίνεσης, την οποία σωστά επικαλούνται πολλοί φίλοι δημοκράτες – μεταρρυθμιστές, απαραίτητη για τη λειτουργία κάθε δημοκρατικού συστήματος. Μια κουλτούρα που δυστυχώς λείπει από τη χώρα μας, στην πολιτική ζωή της οποίας κυριαρχούν ακόμη οι ακραίες απόψεις και ο λαϊκισμός – και άλλο πράγμα ο ενδοτισμός, που στο όνομα ενός δογματικού νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού, δίνει γη και ύδωρ στις απαιτήσεις της μεγαλοαστικής τάξης, η οποία βρίσκει την ευκαιρία να καταστρατηγήσει κάθε είδους κοινωνική συμφωνία που υπήρξε όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και στις κάθε είδους ορέξεις των διεθνών αγορών και των δανειστών, οι οποίοι συμπεριφέρονται πλέον ως σαράφηδες και τοκογλύφοι και όχι ως σύμμαχοι και συνεργάτες.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες, βουλευτές και στελέχη της Αριστεράς και της Προόδου, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Αν σε αυτή την πολύ κρίσιμη στιγμή δεν καταφέρετε να «κολυμπήσετε» κόντρα στο ορμητικό ποτάμι, που η κρίση έχει απελευθερώσει και που έρχεται από τις δύο πηγές, του νεοφιλελευθερισμού και του άκρατου λαϊκισμού, αν δεν καταφέρετε να διατηρήσετε μια λαϊκότητα και την επαφή σας με μια οργισμένη πλέον κοινωνία, μαζί με τον ορθολογισμό, τον ρεαλισμό και την κοινή λογική, τότε άλλους «θα μας πάρει το ποτάμι» και άλλοι για να σωθούν θα κολυμπήσουν είτε μέχρι την αριστερή, είτε μέχρι την δεξιά «όχθη του ποταμού»!

Και τότε η καταστροφική πολιτική και κοινωνική σύγκρουση, θα έχει γίνει δυστυχώς αναπόφευκτη…